برگرفته از برگۀ فیسبوک احمدولی مسعود
انتباه بسیاری از جنگ کندز، یک انتباه متعارفِ دوران مقاومت می‌باشد؛ از این‌رو عکس‌العمل‌ها نیز ظاهراً به‌خصوص میان مقاومت‌گران دیروز به همان‌گونه اند. به منظور درک بهتر، قطعاً باید به شناخت دقیق از وضعیت جدید پرداخت تا نقشۀ راه در روشنی آن آماده گردد.
حکومت طی یک سال گذشته همۀ وقت، انرژی و امکانات خود را به‌گونۀ مخفی و مشکوک در مذاکره با پاکستان و طالبان ضایع نمود تا این‌که نه تنها نتیجه‌یی حاصل نشد، بلکه منجر به جنایات افسانه‌یی در کندز و بازشدن دهلیز شمال شرق به روی مهاجمان طالبانی، پاکستانی و آسیای میانه گردید و تخم فاجعه‌های بعدی نیز کاشته شد.
ادامۀ این سیاست حکومت، جال عنکبوتی «آی‌اس‌آی» را گسترده‌تر و محکم‌تر خواهد ساخت و در نهایت پاکستان در مقام حافظ منافع استراتیژیکی بازیگران مختلف منطقه‌یی، جایگاه خود را باز خواهد نمود و در محور این بازی بزرگ، به منافع و منابع سرشاری دست خواهد یافت.
متاسفانه، درحالی‌که افغانستان مانند همیشه چه در سطح منطقه و جهان و چه در سطح داخلی، ظرفیت‌های میدان رقابت شدن را تاهنوز حفظ نموده است (رقابت‌های روس و انگلسیس- جنگ سرد- جنگ علیه تروریزم…) و در سطح داخلی نیز رقابت‌های قومی بر سر قدرت ناحل شده همچنان باقیست. فلهذا امروز از یکطرف رشد هرچه بیشتر افراطی گرایی (قومی- مذهبی) و از طرفی هم مقابله با آن منحیث یک عامل دو سویه برای دستگاه های استخباراتی کشورهائیکه ظاهرآ با افراطی گرایی همخوانی ندارند، منافع سرشاری را در پی دارد. به هر اندازه ی که دامنۀ این بازی ها به درازا بکشد به همان مقیاس بحران در افغانستان تداوم می یابد و کشور ما در میدان رقابت، جنگ و آتش قربانی میدهد و رسیدن به صلح به یک رویای دست نیافتنی مبدل می گردد.
برآنچه حکومت افغانستان قادر بود قبل از آغاز این بازی های کلان و خطرناک انجام دهد، تشکیل یک دولت وحدت ملی نیرومند بود تا هم پاسخی بوده باشد به پیچیده گی های تاریخ سیاسی کشور وهم راه حلی برای چلنج های پیشرو، تا این دولت میتوانست با تدوین یک استراتیژی بزرگ ملی و تفاهم نماینده گان ملت، در مواجهه با بازی های بزرگ، جایگاه افغانستان را تثبیت می کرد و از موقعیت و کالای استراتیژیک خود به نفع کشور بهره می‌برد و مردم را از پایمال شدن برحذر می‌داشت. بجای اینکه با جورآمد چند شبکۀ استخباراتی به گونۀ جدا جدا و پنهانی در یک بازی بی پایان استخباراتی کشور غرق و سرنوشت جمعی مردم به طوفان رها می گردید.