طرح مسالۀ خط مرزیِ دیورند از سوی آقای کرزی با آن‌همه آب‌وتابِ رسانه‌یی، هدفی جز تأمین اهدافِ شخصیِ او را دنبال نمی‌کند. شاید از ظاهرِ قضیه چنین تصور شود که آقای کرزی از حملۀ سربازانِ کشور به پاسگاه‌های پاکستانی که در داخل خاکِ افغانستان ایجاد شده بودند، حمایت کرده است؛ ولی وقتی مساله با اندکی کنجکاوی بررسی شود، آن‌گاه نتایجی کاملاً خلافِ آن به‌دست می‌آید.
این‌که خط مرزی دیورند از نظر حقوقی چه جایگاهی دارد و واقعاً مسالۀ اصلیِ آن چیست، برای آقای کرزی مهم نیست؛ بلکه دغدغۀ او این است که چه‌گونه می‌توان از این قضیه به نفعِ خود استفاده بُرد.
این‌که آقای کرزی دیورندستیزی را پس از رویداد ولسوالی گوشتۀ ولایت ننگرهار و هم‌چنین در گرماگرمِ افشا شدنِ پول‌های اهداییِ استخباراتِ امریکا و بریتانیا به خودش روی دست گرفته، نشان می‌دهد که او در تلاش منحرف کردنِ ذهنیت‌ها به سویی دیگر است تا از پرداختنِ بیشترِ مردم و رسانه‌ها به این مسأله جلوگیری شود. زیرا پیشتر از این، او از طرفِ شماری از نماینده‌گانِ مردم به خیانت ملی متهم شد و باید به همین دلیل، به محاکمه کشانیده می‌شد.
آقای کرزی در ده سالِ گذشته که پاکستان به عنوان اصلی‌ترین حامیِ تروریسم شناخته شد و در این جای تردیدی باقی نماند که این کشور، مهم‌ترین عامل بی‌ثباتی در افغانستان و منطقه است، هرگز تلاش نکرد مشکلاتِ ما با این کشور را از مجرای حقیقی و اصولیِ آن که بدون شک سازمان ملل متحد است، حل‌وفصل کند.
آقای کرزی با آن‌که منشأ و ریشۀ مشکلات را می‌شناخت، هیچ‌گاه تلاش نکرد که افغانستان را از بحرانی که دامن‌گیرِ آن شده، نجات بخشد. او با وقت‌کشی‌، مهمانی دادن و سفرهای بدونِ نتیجه تلاش ورزید که مسایل و قضایا را به نفعِ خود رقم زند. حالا هم که او از حرکتِ سربازانِ شجاعِ کشور حمایت می‌کند، به هیچ‌صورت نیت حسنۀ ملی ندارد و صرف با پیش کشیدنِ موضوع خط دیورند که بسیاری از آگاهان آن را قضیه‌یی مختومه می‌دانند، می‌خواهد در آستانۀ انتخابات، ذهنیت‌های عامه را از رسوایی‌های بی‌شمارش دور سازد.
در کنار این‌همه، آقای رییس‌جمهور تلاش می‌کند با‌ اظهاراتِ غیرمسوولانه، جنگ در نوار مرزی را صورتِ رسمی ببخشد و عملاً مناطق شرقی و جنوبیِ کشور را دچار ناامنی‌های گسترده سازد. ناامنی‌هایی که می‌توانند او را برای رسیدن به چند هدفِ اصلی‌اش کمک کنند.
نخست، آقای کرزی در تلاش است که در آستانۀ سال ۲۰۱۴، به عنوان سالِ سرنوشت برای افغانستان، در میان پشتون‌ها به عنوان یک چهرۀ مطرح تبارز یابد. بهترین وسیله برای نیل به این مقصود، داغ ساختنِ بحث دیورند است.
دوم، آقای کرزی کوشش می‌کند با افزایش شمار مناطقِ ناامن و ایجاد این توهم که افغانستان درگیرِ یک جنگِ تمام‌عیار با پاکستان است، زمینۀ تعلیقِ انتخاباتِ آیندۀ ریاست‌جمهوری را فراهم کند.
سوم، آقای کرزی تلاش می‌ورزد با گسترش مناطق ناامن و جلب توجهِ مردم به مسایل امنیتی داخلی، ادامۀ قدرت سیاسیِ خود را برای مدتِ نامعلومی به‌واسطۀ نشست‌های سنتی تضمین کند.
حتا برخی اعضای مجلس نماینده‌گان این نگرانی را ابراز کرده‌اند که آقای کرزی با ایجاد تنش‌های مرزی و کلان کردنِ آن‌ها، می‌خواهد دست به یک کودتای داخلی بزند و مجلس نماینده‌گان را به بهانۀ وضعیتِ اضطراری، لغو کند.
از سوی دیگر، فراموش نکنیم که آقای کرزی برای عدم برگزاری انتخابات، تمهیداتِ دیگری را هم روی دست گرفته و گزینه‌های دیگری را هم در حال تجربه کردن است. از جملۀ این تمهیدات غیرقانونی، مشکل‌تراشی در قانون انتخاباتِ مصوب مجلس نماینده‌گان است. او از برخی نهادهای حقوقیِ ذی‌ربط در این خصوص خواسته که برای هر قانونی که مجلس تصویب می‌کند، مشکلات حقوقی خلق کنند تا او از توشیحِ آن سر باز زند.
با این اوصاف، مردم و رسانه‌ها نه‌تنها نباید فریبِ سخنان و ادعاهای حامد کرزی را بخورند، بلکه بایستی قضیۀ پول‌های سرازیرشدۀ سازمان‌های استخباراتی دنیا به او را، هرچه سریع‌تر و جدی‌تر مورد بررسی و پیگرد قرار دهند و زمینۀ برخوردهای قانونی با وی را مساعد سازند.