هارون مجیدی
زنده‌گی امروز راه‌ها و امکان‌های فراوانی برای عصبانی شدن و مضطرب بودن دارد. به همان شمار راه‌‌های برای نشاط و خوشی هم است، اما قابل دسترس نیست و انسان‌های جهان اول تا جهان سوم، بخش زیادی از عمر خود را در اضطراب و ناراحتی سپری می‌کنند. وقتی میزان این ناراحتی بالا می‌رود، آدمی مجبور به رفتن نزد پزشک می‌شود، پزشک با تجویز قرص‌های شادمانی مصنوعی برای آدم می‌دهد، اما نهاد آدمی پُر از غصه و سوژه است و عصبانیت ادامه می‌یابد.
چه شمار آدم‌هایی که فقط می‌خواهند زنده‌گی عادی اما پُر از نشاط و خوشحالی داشته باشند، اما نمی‌توانند بسازند. به هرچه در پیرامون‌شان می‌گذرد، مشکوک می‌شوند؛ زود داغ می‌کنند و از کوره به در می‌شوند. یک‌بار متوجه می‌شوند که نصف عمر را خورده و اما هنوزهم در آغاز راه ایستاده‌اند و…
فیلم «عصبانی نیستم!» آمده است تا این وضع بشر را به تصویر بکشد. محتوای داستانِ فیلم زنده‌گی یک انسان ایرانی را به تصویر می‌کشد که هم‌سنخی‌های فراوانی با زنده‌گی یک شهروند افغانستان دارد؛ با این اضافه که شهروند افغانستان هم از کم‌درآمدی و گرانی و فروریزی ارزش‌های اجتماعی رنج می‌برد و یک ایرانی نیز با این ناهنجاری‌ها عصبانی می‌شود؛ اما شهروند افغانستان در کنار چالش ناامنی، شغلی و روانی، با عامل بزرگتری به نام انتحار و انفجار نیز روبه‌رو است و هر صبح‌گاه را با همین اضطراب به شام می‌رساند.
در فیلم «عصبانی نیستم!»، نویدی چهار سال ستاره‌یی را دوست دارد، اما هیچ کاری برایش انجام داده نمی‌تواند. عصبانی می‌شود و به کارهای خلاف هم پرداخته نمی‌تواند، اما درآمد کارش نیز آنقدر نیست و از ساختن یک زنده‌گی عادی هم عاجز است. عصبانی می‌شود و با هر که دعوا می‌کند. قرص می‌خورد تا وانمود کند که عصبانی نیست. حتا کاری را که انجام داده می‌تواند را از دست می‌دهد؛ چون عصبانی می‌شود و قدر داشته‌های خود را نمی‌داند.
عصبانی نیستم! فیلمی به کارگردانی، نویسنده‌گی و تهیه‌کننده‌گی رضا درمیشیان، محصول سال ۱۳۹۲ است. این فیلم تنها نمایندۀ سینمای ایران در شصت‌وچهارمین جشنوارۀ بین‌المللی فیلم برلین بود و دومین فیلم بلند سینمایی رضا درمیشیان پس از فیلم «تحسین شدۀ بُغض» محصول ۱۳۹۲ است. نسخه‌یی که در سی‌ودومین جشنوارۀ فیلم فجر نمایش داده شد، با ۱۷ دقیقه سانسور و حذف پایان فیلم بود. گفته می‌شود بعضی‌ها تنها امکان نمایش فیلم را در صورت حذف بیش از ۳۰ دقیقۀ دیگر از فیلم اعلام کرده‌اند! این فیلم اشارات صریحی به ۸ سال دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد دارد و داستان دانشجوی اخراجی و ستاره‌دار است و به همین دلیل فیلم «حامی فتنه» لقب گرفته است.
عصبانی نیستم پس از کش‌وقوس‌های فراوران و سانسورهای متعدد با نسخۀ ۹۹ دقیقه‌یی -۲۱ دقیقه کوتاه‌تر از نسخۀ اصلی- ۱۲ ثور ۱۳۹۷ روانۀ سینماها شد. من این فیلم را در یوتیوب دیدم. کارگردان و بازیگران آنقدر خوب درخشیده اند که هر ببیننده‌یی را مجذوب خود می‌سازد و بخشی از عصبانیت خود را در آن می‌یابد. حتمن شماری پس از دیدن این فیلم روی بخشی از اتفاقاتی که ناخواسته آدمی را عصبانی می‌سازد، به فراموشی خواهد سپرد.
در یکی از سکانس‌های مهم فیلم زمانی که نوید به طور کامل از جامعه ناامید شده، از ستاره درخواست می‌کند که با او به خارج از کشور برود، اما ستاره می‌گوید که اینجا وطن ما است و همه‌چیز درست می‌شود و نوید در پاسخ می گوید: «همیشه گفته اند همه‌چیز درست می‌شود، اما هر سال بدتر می‌شه!» شاید بتوان این پیام را کلیت سخن درمیشیان در ساخت این عنوان دانست. جامعه‌یی که هر سال بیش از گذشته دچار فروپاشی‌های اخلاقی و اقتصادی می‌گردد و اخلاق در آن هر روز یک گام به عقب بر می‌دارد.