مسعود ناتو نبود، مسعود امریکا نبود، مسعود اروپا نبود، مسعود آسیای هم‌پیمانِ ناتو نبود، مسعود صد میلیارد دالر در اختیار نداشت، مسعود حمایت جامعۀ جهانی در قبال افغانستان را نداشت، مسعود حمایت استخباراتی و ۳۰۰ هزار مسلحِ ۴۳ کشور مدرن و سرمایه‌دار غربی را با خود نداشت، مسعود نه تنها یک قاره را هم در کنار نداشت، بلکه از نظر اراضی، سه بر چهار حصۀ کشور در کنترولش نبود، مسعود پارلمان و سنا نداشت، مسعود هر آن‌چه که دولت امروزی در اختیار دارد، حتا سایه‌اش را هم نداشت؛ اما مسعود انگیزۀ دفاع از وطن و هنرِ تربیتِ افرادِ وطن‌دوست را در سطح کشور و در میانِ همۀ اقوام داشت و دستاوردش نیز در مبارزه با تروریسم جهانی، به مراتب چشم‌گیرتر از دستاورد امروزِ این مبارزه در موجودیتِ این‌همه امکانات بود.
مسعود با وجود تمامِ مشکلات فنی و ابزاری، توانسته بود طالبان را در اذهانِ عامه منزوی سازد و اگر تقدیر یک سالِ دیگر به او مهلت می‌داد، به یقین که گروه طالبان در همان خاستگاهِ خودش توسط مردم نابود می‌شد. ولی امروز با موجود این امکانات گسترده، طالبان حتا در غیاب اسامه بن‌لادن، امنیت را در سطح کشور به چالش کشیده و دولت را با مشکلات جدیِ امنیتی و سایر معضلاتِ منشعب از آن مواجه ساخته‌اند.
اکنون پرسش این‌جاست که چه‌طور مسعود در برابر تروریسم دستِ بالا داشت و چرا نظام کنونی در مبارزه علیه دشمنانِ وطن کوتاه آمده است؟ آیا تداوم وضعیت کنونی، دلیلش نبودِ مسعود نیست؟
مسعود در سخت‌ترین روزها تکیه‌گاهِ مردم بود و با اندک‌ترین امکانات با پاکستان، القاعده، طالبان و تروریسم بین‌المللی مبارزه می‌کرد. ولی رژیم‌ امروز، طالب را دشمن نه، بلکه برادر می‌خواند و پاکستان را با تمام جنایاتش، کشوری دوست و برادر خطاب می‌کند. این است ضعفِ این حاکمان ناتوان، و آن بود اراده و استقامت و اوجِ میهن‌دوستیِ قهرمان ملی!
گذشت زمان، هر روز و هر لحظه، عظمتِ این شخصیت ملی و جهانی را آشکارتر می‌سازد.