عبدالحفیظ منصور عضو مجلس نماینده‎‏گان و پژوهشگر سیاسی می‌گوید که ایالات متحدۀ امریکا بر دولت افغانستان فشار وارد می‎کند تا خط دیورند را به رسمیت بشناسد و همچنان پیمان استراتژیک با پاکستان ببندد.
آقای منصور در یک گفت‎وگو با روزنامۀ ماندگار همچنان گفت که در سیاست منطقه‎یی امریکا تغییراتی رخ داده و واشنگتن می‎خواهد روابط خود را با پاکستان تقویت کند.
پاکستان پیش از این به عنوان کشور خاستگاه و حامی تروریسم در منطقه و جهان شناخته می‎شد و زیر فشار جامعۀ جهانی و به ویژه ایالات متحدۀ امریکا قرار داشت.
عبدالحفیظ منصور همچنان گفت که امریکا دولت افغانستان را زیر فشار قرار داده تا رابطۀ دوستانه با پاکستان برقرار کند و در بحث روابط خارجی میان هند و پاکستان، اسلام‌آباد را ترجیح دهد.
این درحالی است که رییس‌جمهور کرزی اخیراً در سفرش به هندوستان، از این کشور خواستار کمک‌های نظامی به ارتش افغانستان شد.
آقای کرزی یک بستۀ پیشنهادی را نیز به دولت هند تقدیم کرد که براساس گزارش برخی رسانه‎ها، یکی از خواسته‎های آقای کرزی حمایت از دولت افغانستان در سال‌های پس از ۲۰۱۴ بوده است.
هند نیز قول داده است که افغانستان را با تمام توان حمایت می‎کند.

به رسمیت شناختن دیورند و امضای پیمان با پاکستان
عبدالحفیظ منصور همچنان می‎گوید که امریکایی‌ها پافشاری می‌‎کنند که افغانستان پیمان استراتژیک با پاکستان امضا کرده و خط دیورند را به رسمیت بشناسد، اما کابل از این دو موضوع سر باز می‎زند.
به گفتۀ آقای منصور، این موضوع پس از دیدار سه جانبۀ رییس‎جمهور کرزی، جان کری وزیر خارجۀ امریکا و اشفق کیانی رییس ستاد مشترک ارتش پاکستان در بروکسل مطرح شده شده است.
مقام‎های امریکایی چندین‌بار گفته اند که آن‌ها خط دیورند را مرزی بین‎المللی دانسته و به رسمیت می‎شناسند.
پاکستان نیز می‎گوید که پروندۀ دیورند بسته شده و این یک مرز بین‎‏المللی است.
اما مقام‎های حکومت افغانستان گفته‌اند که به هیچ صورت خط دیورند را به رسمیت نخواهند شناخت، زیرا در صورت به رسمیت شناختن این خط، «مردم افغانستان آن‌ها را سنگ‏سار خواهند کرد.»
آقای منصور باور دارد که در چنین وضعی، افغانستان در موقعیت دشواری قرار گرفته است؛ زیرا گفته شده که اگر افغانستان با پاکستان پیمان استراتژیک نبندد، میزان کمک‌‎های واشنگتن به کابل نیز کاهش خواهد یافت.
عبدالحفیظ منصور گفت: «پیش از این تصور می‎شد که امریکایی‌ها به دلیل رقابتی که با چین دارند و هند هم رقیب چین در منطقه است، در این معامله واشنگتن به دوستی با دهلی جدید بیشتر تکیه کرده و حساب کند و دولت افغانستان را به دوستی با هند تشویق و ترغیب کند؛ اما حالا برخلاف بحث امنیت خود و عساکرشان بسیار مهم بوده و به جای اقتصاد امنیت را انتخاب کرده‎اند.»
او در عین حال افزود که جانب پاکستان دو امتیاز از افغانستان می‌طلبد: نخست، امضای سند همکاری‎های استراتژیک که در پی آن بالای همۀ اتهام‌هایی‌که بر این کشور به خاطر حمایت‌شان از تروریسم وجود داشته، خط بطلان بکشند و برای مداخله‌ها و برنامه‎های براندازانۀ خویش چارچوب قانونی ببخشد؛ از جانبی دیگر، اسلام‎آباد می‎خواهد به معضل دیورند نقطۀ پایان بگذارد.
در حالی که به گفتۀ این عضو مجلس، معضل دیورند جاذبه‌یی‌ست که به خاطر آن برخی از کشورها از جمله هند و روسیه، پاکستان را بیشتر زیر فشار قرار می‎دهند. او گفت که به دلیل معضل دیورند و پشتونستان‎خواهی‌ حکومت افغانستان، روسیه و هند، با افغانستان همسویی بیشتر نشان می‎دهند.
او باور دارد، اگر افغانستان دیورند را به رسمیت بشناسد، در رابطۀ دوستانۀ کابل و دهلی ضربۀ شدید وارد خواهد شد.
او گفت که حکومت افغانستان، اپوزیسیون سیاسی و تمامی نهادهایی‌که برای بقای افغانستان می‌اندیشند، باید یک سیاست متحدانه و واحد در برابر سیاست‌های تازۀ منطقه‌یی اتخاد کنند.
او تصریح کرد: ما به هیچ صورت نمی‌توانیم پاکستان را از همسایه‎گی‎مان حذف کنیم؛ اما نباید ما امتیاز بدون دست‎آورد به این کشور بدهیم.
آقای منصور اضافه کرد: «برای این‎که ما بتوانیم منافع خودمان را به دست‌آوریم، باید امریکا را زیر فشار قرار دهیم؛ باید ما در امضای پیمان استراتژیک با امریکا و قرارداد امنیتی با این کشور تجدید نظر کنیم؛ هنگامی که آن‌ها از منافع و امنیت ما دفاع نمی‎کنند، این پیمان به چه درد ما می‎خورد.»
او تأکید کرد که باید اپوزیسیون سیاسی و دولت افغانستان با هند رابطۀ نیرومند برقرار کنند؛ همچنان افغانستان باید زمینۀ رابطۀ قوی تهران و دهلی را به وجود بیاورد، تا در مواقع حساس و لازم هند از آدرس ایران، پاکستان را ضربه بزند.
آقای منصور از نهادهای مدنی و رسانه‎ها نیز خواست که در برابر سیاست‌های براندازانه و دشمنانۀ پاکستان، در مواضع‎ خویش منافع ملی افغانستان را در نظر داشته باشند.
او گفت، تا هنگامی‌که پاکستان دست از مداخله بر ندارد و پایگاه‎های طالبان را در قلمرو خود نبندد، امضای پیمان استراتژیک کابل با اسلام‏آباد چه معنایی می‎تواند داشته باشد.
به گفتۀ او، افغانستان به عنوان یک کشور محاط به خشکه، حق قانونی‌اش است که یک خط ترانزیت با بندر گواردر و یا بحر هند داشته باشد، تا بتواند از آن طریق کالاهای خود را وارد و صادر کند.

کاهش وابسته‌گی اقتصادی
این عضو مجلس نماینده‎گان گفت که افغانستان از نگاه اقتصادی بیش از حد به پاکستان وابسته است؛ باید دولت افغانستان سیاستی را وضع کند که این وابسته‎گی آهسته آهسته کاهش یابد و اگر اسلام‌آباد گندم پنجاب را برروی افغانستان قطع کند، کابل بتواند از قزاقستان و … گندم وارد کند.
پاکستان در ده سال گذشته از گروه‎های مسلح مخالف دولت افغانستان (طالبان، حزب اسلامی حکمتیار و شبکۀ حقانی) به شدت حمایت کرده است.