یک ماه پیش سخن‌گوی ریاست جمهوری افغانستان، در یک تماس تلفنی به روزنامه ماندگار گفته بود که حکومت آقای کرزی به دلیل فشار وارد نکردن امریکا بر پاکستان به هدف تامین امنیت در افغانستان، سند امنیتی بین امریکا و افغانستان را امضا نمی‌کند و باید این مسإله به حکومت آینده افغانستان محول گردد.
بعد تر زمانی که دفتر قطر گشایش یافت، بار دیگر دفتر ریاست جمهوری برآشفت و اعلام کرد که امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده ناممکن شده است. دلیل آقای کرزی ظاهراً آن بود که ایالات متحده بر تعهداتش مبنی بر تحکیم ثبات و برقراری امنیت در افغانستان عمل نکرده است.
از جملۀ این تعهدات، مهم‌ترینش اعمال فشار بر پاکستان بود که گفته‌ می‌شد، همین فشار نیاوردن بر پاکستان از سوی ایالات متحده موجب گسترش ناامنی‌ها شده است.
اما درست پس از گذشت یک ماه، آقای حامد کرزی در گفت‌وگویی با رییس ستاد مشترک ارتش ایالات متحده گفته است که دولت او کاملاً آماده است تا پیمان امنیتی با ایالات متحده را به امضا برساند. اما این‌بار دلیل آقای کرزی، خواهش مستمر مردم افغانستان مبنی بر برگشت صلح خوانده شده و این‌که دولت افغانستان حاضر به امضای این پیمان شده، همین مساله است.
ولی نه بهانۀ نخست آقای کرزی پذیرفتنی می‌نماید و نه دلیل دومش. زیرا در همان بار نخست که پیمان امنیتی به تعلیق درآمد، کارشناسان ریشۀ این مشکل را در دفتر قطر جست‌وجو کردند. این‌که ایالات متحده و طالبان در جریان مذاکرات‌شان، جانب دولت افغانستان را در نظر نگرفته بودند و به همین دلیل آقای کرزی عتاب کرد و به نحوی با به تعلیق درآوردن امضای پیمان امنیتی، از ایالات متحده انتقام گرفت.
آن عتاب کارساز بود که در نتیجه، دفتر طالبان در قطر بسته شد اما آن هم به سود آقای کرزی نبود، چه تیم ریاست جمهوری پس از ماه‌ها تلاش موفق به کشیدن طالبان، به پای میز مذاکره شده بودند و در پی آن، خواستار منافع گروهی‌‎شان- حمایت ایالات متحده از نامزد مورد نظر آقای کرزی و یا هم ادامۀ کار شخص او- از ایالات متحده نیز بودند.
منتها شرایط طوری پیش آمد که ایالات متحده به صورت دقیق نتوانست به خواسته‌های آقای کرزی تن در دهد.
اکنون که جناب کرزی به صراحت از عدم توافق بر سر امضای پیمان امنیتی سخن می‌گوید و اعلام آماده‌گی می‌کند، این پرسش مطرح است که این پیمان در بدل چه چیزی امضا می‌شود؟ حمایت ایالات متحده از نامزد مورد نظر آقای کرزی و یا ادامۀ کار سه بارۀ او؟و ظن آن می‌رود که معامله‌یی در پشت پرده در کار است؛ اگر نیست پس چرا در ظرف یک ماه حکومت افغانستان دو موضع‌گیری کاملاً متضاد دارد؟
در غیر آن بایست حکومت ضمانت‌هایی را مبنی بر عدم رابطۀ امضای پیمان امنیتی با انتخابات پیش‌رو ارایه کند. این ضمانت از راه‌های مختلفی می‌تواند به دست آید. دست کم رعایت نکات زیر از سوی آقای کرزی و همراهانش می‌تواند، خاطر مردم را از این ناحیه جمع بسازد:
۱- برگزاری انتخابات شفاف، عادلانه و به موقع،
۲- عدم اعلام حمایت آقای کرزی از یک نامزد مشخص و برگزاری کمپاین به سود او،
۳- تامین پیش‌زمینه‌های برگزاری انتخابات چون تامین امنیت، عدم دخالت در انتخاب رییس و اعضای کمیسیون مستقل انتخابات و….
نکات بالا را نمی‌توان با وعده‌های خشک و خالی جامۀ عمل پوشاند، بل‌که نیت عملی ساختن آن‌ها مستلزم یک مجموعه کارهای قبلی است که اکنون در رفتار ارگ ریاست جمهوری دیده نمی‌شود.
برعکس برای آشفته کردن وضعیت تلاش هم می‌شود. تحلیل‌ها بر آن است که آقای کرزی برای رسیدن به هدفش سعی دارد ایالات متحده را نیز با خود همراه بسازد و تنها نقطۀ فشار علیه ایالات متحده همین پیمان امنیتی است که گاهی رییس جمهور تصمیم به امضای آن دارد و گاهی به تعلیق آن.