در فاصلۀ انتظار یک‌ونیم‌ماهۀ اعلام نتایج نهایی انتخابات، جدای از این‌که همۀ مردم ناظر بر کارِ کمیسیون‌های انتخاباتی بوده‌اند، گوشۀ چشمی هم به اتفاقات پشتِ پردۀ ارگ ریاست‌جمهوری داشته‌اند. نشست‌هایی که شبانه‌روزی در محور رییس‌جمهور و ارگ‌نشینان برگزار می‌شوند، هرچند در ظاهر از سوی حکومت تلاش‌هایی برای کاهشِ تنش‌های انتخاباتی خوانده شده‌اند، اما در حقیقت، همۀ آن‌ها به‌خاطر چانه‌زنی‌های شخصی و گروهی صورت گرفته و می‌گیرند.
در وهلۀ نخست، این نشست‌ها از جلساتِ خصوصی با کمشنرهای کمیسیون‌ها آغاز شد که بیشتر آن، در روزهای پیش از برگزاری انتخابات بود و چندی نیز در ایامِ شمارش آرا. اما پس از آن‌که تقلب‌های گسترده صورت گرفت و هم‌چنان، زمزمه‌های رفتنِ انتخابات به دور دوم آغاز شد، دیدوبازدیدهای پشت پرده در ارگ ریاست‌جمهوری نیز تشدید یافتند که این‌بار ملاقات‌شونده‌ها بیشتر نامزدانِ پیشتاز انتخاباتِ ریاست‌جمهوری بودند.
گفته می‌شود که چنین نشست‌ها، به ویژه ملاقات با کمشنرهای کمیسیون‌های انتخاباتی، نقش زیادی در رفتن انتخابات به دور دوم داشته؛ چون رفتنِ انتخابات به دور دوم، تنها راه رسیدن به هدف از نظر آقای کرزی شمرده می‌شود.
در عین حال آقای کرزی تا کنون دیدارهایی با نامزدان پیش‌تاز ریاست‌جمهوری نیز داشته است؛ به‌خصوص دیداری که آقای کرزی با دونامزد پیش‌تاز داشت و در رسانه‌ها به عنوان «آماده‌گی‌ها برای برگزاری تحلیف» نام گرفته شده بود نیز نشان می داد که آقای کرزی در تلاش است تا انتخابات را دور بزند و از مجراهای ائتلاف و کنار آمدن ها وارد معامله شود که بدون شک در این روزها دیده می‌شود که همه این تلاش‌ها محکوم به شکست شده اند.
و اما آقای کرزی چه می‌خواهد، چرا این‌گونه بازی زرگری به‌راه انداخته که نتیجۀ آن می‌تواند روی انتخابات تأثیر بسیار منفی بگذارد؟
پاسخ به این پرسش بسیار ساده است؛ آن‌چه که زمزمه‌اش در همه‌جا پیچیده!… رییس‌جمهور کرزی به دنبال ابقای قدرتش است، چه به صورت مستقیم و چه غیرمستقیم. او می‌خواهد افرادش را در کابینۀ آینده داشته باشد و نیز نقش خودش به عنوان یک مهرۀ تاثیرگذار در سیاست‌های افغانستان، حفظ شود. اما طبیعی است که در یک روند دموکراتیک و انتقال قدرت از مجرای قانونی‌، این خواستۀ رییس‌جمهور کرزی برآورده نمی‌شود. بنابراین، ایجاد بحران و تقلب در روند دموکراتیک، تنها گزینه‌یی‌ست که آقای کرزی را به مقصد نزدیک می‌کند؛ چون تنش و بحران، پای مصلحت را به‌میان می‌آورد و مصلحت می‌تواند اهداف آقای کرزی را برآورده سازد.
اکنون که بحران آغاز شده، پیش‌بینی‌های آقای کرزی نادرست از آب درآمده است. زیرا بنا بر یافته‌ها، هیچ‌یک از نامزدان پیشتاز انتخابات، از آرای‌شان نمی‌گذرند و هر دو آماده‌گی‌‌شان را برای رفتن به دور دومِ انتخابات اعلام کرده‌اند و این شرایط خودبه‌خود نشان می‌دهد که نامزدانِ پیشتاز زیر بار مصلحت نمی‌روند و رییس‌جمهور کرزی باید طبق قانون، – در صورتی که انتخابات به دور دوم برود- زمینۀ برگزاری انتخابات دورِ دوم را فراهم سازد.
این در حالی است که مقامات کمیسیون انتخابات، گفته‌اند که آماده‌گی برگزاری انتخاباتِ دور دوم را در زمان تعیین‌شدۀ آن ندارند؛ حال‌آن‌که پیشتر برعکس، از آماده‌گی‌های فراوان سخن می‌گفتند. افزون بر آن، حکومت نیز در شرایط کنونی با چالش‌های اقتصادی و امنیتی روبه‌روست که نمایان‌گر آن است که برگزاری انتخاباتِ دور دوم به این آسانی ممکن نیست؛ نه توانایی امنیتی وجود دارد و نه هم توانایی مالی. حتا جامعۀ جهانی نیز از پرداخت هزینۀ انتخابات دورِ دوم انکار کرده و در نتیجۀ کلام این‌که، حکومت بحران را ایجاد کرده اما اکنون از مهار آن عاجز مانده است.
البته این سخن به معنای آن نیست که رییس‌جمهور کرزی و همراهانش از ادامۀ کارِ تنش‌آفرینی و رسیدن به اهداف‌شان دست کشیده‌اند، بل هنوز هم در تلاش‌اند تا با چانه‌زنی‌ها و مصلحت‌ها، بازی‌ آغازکردۀشان را به پایان برسانند؛ چنان‌که هنوز هم دیدوبازدیدها جریان دارد و گفته می‌شود که اینک آقای کرزی در صدد جلب رضایتِ نامزدانِ پیشتاز برای تغییر قانون اساسی است تا در پی آن، نظام سیاسی کشور را تغییر دهد و در نتیجه، زمینۀ حضور دو نامزد پیشتاز در رأس قدرت فراهم آید.
با توجه به اوضاع سیاسی کشور، آن‌قدر هم آسان نیست که نامزدان پیشتاز انتخابات با برنامه‌های آقای کرزی همسویی نشان دهند. این‌بار صلاحیتِ تصمیم‌گیریِ نامزدان انتخابات، بیشتر دستِ مردم است تا خودشان. در نتیجه، پافشاری‌های ارگ ریاست جمهوری تنها باعث خواهد شد که تقلب‌های انتخاباتی درست بررسی نگردد و نیز انتخابات با انبوهی از مشکلات و نارسایی‌ها به دور دوم برود. مشکلاتی که خودبه‌خود از یک انتخاباتِ غیرشفافِ دیگر و به دنبال آن، از یک آیندۀ سیاسی تاریک و بسیار مغشوش خبر می‌دهد. در حالی‌که اگر بررسی درست و قانونی صورت بگیرد و دخالت ریاست جمهوری در روند بررسی‌ها پایان بیابد، حتم وجود دارد که سرنوشت انتخابات در همین دور اول روشن ‌شود. اما اکنون برنامه‌های شخصی آقای کرزی، مانع وضاحتِ این روند دموکراتیک شده است.
بنابراین اگر پای ارگ از قضیه انتخابات بیرون کشیده نشود افغانستان راهی سرزمین بحران خواهد شد!