کنفرانس لندن برای افغانستان برگزار شد و یک بارِ دیگر جهان به تعهداتش نسبت به افغانستان اعلانِ موضع کرد.
افغانستان با به میان آمدنِ دولت وحدتِ ملی بر بنیاد یک توافق سیاسی در کشور، وارد فصلِ نوینی از حیاتِ سیاسی‌ِ خویش شد. افغانستان از سال ۲۰۱۴ تا سالِ ۲۰۲۴ دهۀ تحول را پشتِ سر می‌گذارد. کنفرانس لندن به عنوان نخستین نشستِ جهانی سیاسی اقتصادی برای افغانستان در آغاز دهۀ تحول، از اهمیتِ بسیار زیادی برخوردار است. افغانستان در سیزده سال گذشته میلیاردها دالر کمک‌های جامعۀ جهانی را به‌دست آورد و در دهۀ تحول نیز میلیاردها دالرِ دیگر را طی چند کنفرانسِ جهانی به دست خواهد ‌آورد.
در سیزده سال گذشته کمک‌های جهان برای افغانستان به شکل سخاوت‌مندانه جریان داشت و از چه‌گونه‌گیِ مصرفِ این کمک‌ها هیچ حسابی گرفته نمی‌شد و هیچ کس هم در مصرفِ آن کمک‌ها از خود دل‌سوزی و مسوولیت نشان نمی‌داد. مسوولان دولت در سیزده‌ سال گذشته تا توانستند حیف‌ومیل کردند و کسانی از این پول‌های باد‌آورده صاحبِ میلیون‌ها و حتا میلیاردها دالر سرمایه شدند. تا هنوز هیچ کسی به دلیل استفادۀ بی‌رویه از این پول‌ها و نیز دستبردهایی که صورت داده‌اند، محاکمه نشده است.
جهان این بار هم، نظر به تعهداتی که در قبال افغانستان داشت، کمک‌هایش را سخاوت‌مندانه ارایه کرد؛ اما از رهبرانِ دولت وحدت ملی خواست که در زمینه‌های حکومت‌داری خوب و مبارزه با فساد گام‌های عملی‌تری بردارند.
اگرچه رهبران دولت وحدت ملی در افغانستان، در نشست لندن به جهان اطمینان داند که با هم کار می‌کنند و در زمینه‌های مبارزه با فساد تلاش خواهند کرد؛ اما به نظر نمی‌رسد که کمک‌های جهان برای افغانستان بسیار زیاد هم منوط به چه‌گونه‌گیِ مبارزۀ دولت‌مردانِ ما با فساد و ایجاد حکومت‌درای خوب باشد. حد اقل تجربۀ سیزده سالِ گذشته چنین بوده و به نظر می‌رسد که تجربۀ ده‌ سال آینده نیز چنان باشد. همین گونه کمک‌های بی‌پُرسان و حیف‌ومیل ‌کردنِ آن سبب شد که افغانستان در طول این مدت نتواند زیربنای اقتصادیِ خود را اعمار کند و در مسیر خودکفایی و اشتغال‌زایی گام بردارد. هم‌اینک اگر افغانستان بر‌ پشتِ کمک‌های جهان سوار نمی‌بود، برای یک سال هم نمی‌توانست هزینه‎های خود را تأمین کند و روی پای خود بایستد؛ یعنی ما هیچ ذخیرۀ احتیاطی هم از این کمک‌ها نداریم. چنان‌که دو ماه پیش اعلام شد خزانۀ افغانستان تهی شده، در حالی که هیچ کسی هم در این‌باره مسوولیت به عهده نمی‌گرفت.
اما حالا که دولت وحدت ملی مورد حمایتِ جهان قرار گرفته است، باید از این فرصت طلایی استفادۀ بهینه شود. رهبران افغانستان باید همان‌گونه که در کنفرانس لندن تعهد داده اند، در راستای مبارزه با فساد گام بردارند. مسلماً اگر کمک‌هایی که قرار است بر بنیاد تعهداتِ کنفرانس توکیو و در ادامۀ آن کنفرانس لندن برای افغانستان صورت بگیرد، طی یک برنامۀ شفاف و منسجم به مصرف برسد، می‌تواند این کشور را در دهۀ تحول متحول سازد.
درخواستِ ما از رهبرانِ دولت وحدتِ ملی این است که از این فرصتِ طلایی برای افغانستان استفادۀ اعظمی کنند. ما در شرایطی قرار نداریم که فرصت‌ها را یکی پیِ دیگر از دست دهیم و انتظار کمک‌های همیشه‌گیِ جهان را داشته باشیم. بدون شک دیر یا زود سفرۀ سخاوتِ جهان بسته خواهد شد و ما با انبوهِ مشکلات‌مان تنهـا خواهیم ماند. دولت وحدت ملی از حالا باید به‌شدتِ نگرانِ آینده باشد و کاری کند که این‌بار کمک‌های جهان در مسیری هزینه شود که پاسخ‌گوی چالش‌ها و نیازهای آیندۀ کشور باشد.
تدوینِ یک استراتژی منسجم و شفاف برای مصرفِ بهینۀ کمک‌ها و پاسخ‌گویی همۀ مدیران و مقامات نسبت به نحوۀ استفاده از آن‌ها، یکی از بایدهای مهمی‌ست که توقع می‌رود دولتِ وحدتِ ملی آن را در دستور کارش قرار دهد. اما اگر دولت وحدت ملی نیز مانند دولتِ آقای کرزی از فراوانیِ کمک‌ها ذوق‌زده شود و نتواند برنامه‌یی را برای مصرفِ سالم و شفافِ آن‌ها روی دست گیرد، بدون شک بازهم کمک‌ها توسط دزدانِ حرفه‌یی و حیف‌ومیل‌کننده‌گانِ داراییِ ملت تاراج خواهد شد و افغانستان آن‌گونه که باید، از آن خیری نخواهد دید.