پاکستان از زمان ظهورش تا حال، پیوسته در تلاش تامین منافع خود در افغانستان از راه‌های نامتعارف و توطئه‌آلود بوده است، که این تلاش بر چهار هدف عمده استوار می‌باشد: ۱ـ ضعیف ساختن دولت مرکزی افغانستان؛ ۲ـ داشتن یک دولت دست‌نشانده در کابل؛ ۳ـ گرفتن بازار آسیای میانه؛ ۴ـ تقسیم و تجزیۀ افغانستان. که برای رسیدن به این اهداف، هزاران هزار انسان بی‌گناه را قربانی کرده است.
پاکستان به مثابه بزرگترین حامیِ القاعده و طالبان در منطقه و جهان، همیشه کوشش کرده که دولت مرکزی کابل را ضعیف نگه دارد تا به راحتی بتواند به عمق استراتژی خود در افغانستان دست یابد. حکومت پاکستان و سازمان استخباراتی آن کشور، با تقویت طالبان، شبکۀ حقانی و دیگر گروه‌های شورشی و دهشت‌افکن، همیشه تلاش کرده‌ است ثباتِ افغانستان را به چالش بکشد. در یازده‌سال گذشته که افغانستان در کانون توجه بین‌الملل قرار گرفته، پاکستان به‌شدت نگرانِ منافع جاه‌طلبانه و تعریف‌شده‌اش در کشورِ ما می‌باشد؛ از این‌رو، همواره در حال طراحیِ بازی‌های متناسب با اوضاع افغانستان است.
در این چند سال‌، پاکستان بازی جدیدی را به‌راه انداخته است که همانا قتل زنجیره‌یی سران جهاد و مقاومت می‌باشد. از ترورِ انجینر عمر گرفته تا به شهادت رسیدنِ استاد پروفیسور برهان‌الدین ربانی رییس شورای عالی صلح،  نشانۀ آشکار این تلاش است. اما حکومت افغانستان به مثابه مدافع قانونیِ مردمِ ما و مهم‌ترین مرجع رسیده‌گی به مشکلات کشور، نه تنها هیچ سیاست و برخورد مناسبی را با این همسایۀ جفاکار روی دست نگرفته، بلکه با دشمنان داخلیِ کشور که کاملاً ابزار دست حکومت و به‌ویژه ادارۀ استخباراتی آی.اس.آی قرار گرفته‌اند، رویکردی ضعیف و ملتمسانه داشته و آن‌ها را «برادر ناراضی» می‌خواند و در برابر هزاران جنایت و آدم‌کشیِ طالبان، با عجز و لابه تقاضای صلح و آشتی می‌کند.
متاسفانه این رویکرد ناکام و خسته‌کنندۀ حکومت، به‌رغم اعتراض‌های متناوب مردم، چندسال است که ادامه دارد و در دیگر طرف نیز، فاجعه‌آفرینی‌های گروه‌های دهشت‌افکن هم‌چنان از ملت افغانستان قربانی می‌گیرد.
با این وصف، جامعۀ جهانی و حکومت افغانستان باید بدانند که مردمِ ما دشمنان خویش را نیک شناخته‌اند. پاکستان و گروه‌های دهشت‌افکن طالب، القاعده، حقانی و… دشمنان اصلی و حقیقیِ مردمِ افغانستان‌اند و تجربه ثابت ساخته که اینان به هیچ عنوان سرِ صلح و آشتی با ملت ما ندارند. بنابراین، باید جامعۀ جهانی با توانایی‌های گستردۀ خویش پاکستان را وادار بسازد که از نیات و اهداف شوم خود در افغانستان صرف‌نظر کند. حکومت افغانستان نیز باید دست از مصالحۀ شکست‌خورده و التماس‌آلودِ خود بردارد و دیگر، مخالفان مسلح و ویرانگر را «برادر» خطاب نکند؛ بلکه به آراء مردم رجوع کند و خواست آن‌ها را که همانا مبارزۀ قاطع با دشمنان است، روی دست بگیرد. در غیر این صورت، تمام هزینه‌ها، تلاش‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها در کشور به هدر خواهد رفت و این دوستیِ ساده‌انگارانه با پاکستان و این صلح فرسایشی و خون‌بار با عوامل دهشت‌افکنش، تمام آرزوهای مردمِ ما را با خاک یک‌سان خواهد نمود.