پانزده‌سال از صفحۀ جدیدِ افغانستان می‌گذرد، اما سیاست در این کشور همچنان روزمرگ، پیش‌پابین و شخصی است. اکثرِ سیاست‌مداران کشور، منافع شخصی‌شان را اصل قرار داده، منافع گروهی و سمتی‌شان را فراموش کرده و به منافعِ ملی اصلاً ارزش قایل نیسـتند. قوم‌گرایی و تعصب توسط همین سیاست‌مداران در پانزده سالِ اخیر شدت یافته، چرخِ ملت شدن از حرکت ایستاده و منافع قوم برای آن‌ها به ابزاری برای دست یافتن به منافع شخصی و خانواه‌گی بدل شده است.
آهسته‌آهسته این نوع قرائت از سیاست به پایین تسـری یافته و حالا کُلِ کشور را فرا گرفته است. صفحاتِ فیسبوکی‌یی که علی‌الظاهر در محور سیاست‌مداران فعالیت می‌کند نیز، در واقع بر محور منافع شخصیِ یک کاربر استوار است و دقیقاً همین منافعِ کوچک است که فعالانِ شبکه‌های اجتماعی را سمت‌وسو می‌دهد.
شخصی‌سازیِ بازی‌هایِ سیاسی به حدی زننده شده است که حالا آقای رییس‌جمهوری در ارگ سعی می‌کند که منافعِ کشور را در گرو منافعِ خویش سبک‌وسنگین کند و حواریونِ او نیز عینِ نیت را در سیاست دارند. در جانبِ ریاست اجرایی هم، سیاست‌ امری شخصی و فردی شده است. سیاست‌مدارانِ بیرونِ دولت نیز بر بنیاد منافعِ شخصیِ خودشان عمل می‌کنند
خیر و صلاح در ذهنِ سیاست‌مدارانِ امروز ما، فقط شخصِ خودشان تلقی شده و رویارویی‌هایِ سیاست‌مدارانِ همسو در هر دو تیمِ رقیب که تشکیل‌دهندۀ دولت وحدت ملی اند و نیز رویارویی‌هایِ سیاست‌مدارانی که از این دو تیم بیرون اند، فقط در مدار شخصِ سیاست‌مدار تعریف می‌شود؛ بنابراین کُل کشور به دلیلِ شخصی‌نگری‌های همین سیاست‌مداران که قانون را به قدوقامتِ خویش می‌خواهند، به وضعیتی دچار شده که شدیداً برای مردم و کشور نگران‌کننده است.
در شرایطی کنونی، افغانستان روی همتِ نیروها و کشورهای خارجی استوار است و پول و امکاناتِ آن‌ها، چرخ کشور را می‌گرداند و اگر چنین قوتی وجود نداشته باشد، سیاست‌مدارانِ ‌عقده‌یی‌یی که در پی حذف گروه‌ها و اقوام خاصی در کشور اند، به سانِ بلا به بلعیدن یکدیگر می‌پردازند. اما در کُل، آنانی که به نماینده‌گی از اقوام می‌خواستند سیاست کنند، در واقع قوم را نیز دوکانی برای خود ساختند و فقط از آن آدرس انبان‌ها به خویشتن دوختند.
مسلماً اگر وضعیتِ سیاست در کشور همچنان ادامه یابد و سیاست‌مداران همه چیز را در محور منافع شخصیِ خود سبک و سنگین کنند و خیر و برکتِ همه را در وجود خود بخواهند، کشور در مشکلاتی عیمق‌تر فرو می‌رود. سیاست‌مداران کشور باید بدانند که سیاست‌های فردی و عقده‌مندانه، برای این کشور سـم است و برای خود آنان هم کارآیی ندارد و در کُل، به زیان همۀ طیف‌ها و جریان‌های همسو تمام می‌شود. حالا وقتِ آن رسیده است که همه‌گان و به‌خصوص سیاست‌مداران همسو و شریک تعاملات، به‌جای سیاست‌های فردی و تیمی، در محور یک برنامۀ عمومی و ملی گرد هم بیایند و توش و توان و ظرفیت‌شان را در هیأتِ یک نهاد و آجندای ملی به کار بندند.
سیاست‌مدارانِ ما باید بدانند که آشفته‌گی‌های امروز و این‌که برخی‌ها از اریکۀ قدرت به شکلِ سیستماتیک ساقط شده‌اند، همه و همه نهفته در شخصی‌بازی‌ها و قمارزنی‌ها در محورهای کوچکِ خانواه‌گی و بی‌برنامه‌گیِ محض بوده است. اگر این سیاست‌مداران از روز اول، از برنامه‌یی که وجود داشت دور نمی‌شدند و هر کدام شخصی‌بازی نمی‌کردند، امروز سهمِ بسیار بارزی در دایرۀ قسمت قدرتِ افغانستان می‌داشتند.
یقیناً داشتن برنامۀ هدف‌مند و با دورنمای بسیار روشن می‌تواند جریان‌های سیاسی و سیاست‌مداران را از میدانِ سیاست موفق به‌در آورد؛ اما شخصی‌بازی فقط سیاست‌مدار را به عنوانِ یک ابزار در گروِ یک ارباب قرار می‌دهد.