حملۀ خونبار روز یکشنبه در غرب کابل، واکنش‌های شدید و متفاوت شهروندان را در شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است. از لعن و نفرین فرستادن به تروریستان و حامیان آنان شروع تا «تقلبی» دانستن داعش و تا تنبیح کسانی که در برابر چنین حملاتی خاموشی اختیار کرده اند.
برخی از شهروندان هم‌چنان حکومت را به بی‌اراده‌گی و بی‌توجهی به امنیت جان مردم متهم می‌کنند و می‌گویند که سران حکومت خوشحال اند که از «چهارسو با دیوارهای سمنتی و مستحکم احاطه» شده اند و خطری تهدید شان نمی‌کند.
احمد بهزاد یک عضو مجلس گفت که داعش نام مستعار برخی حلقات سیاسی در کابل است.
امرالله صالح، رییس پیشن امنیت ملی کشور در صفحۀ رسمی فیسبوکش نوشته است که «بیشتر» و «اکثر» حملات شهری از نام داعش در شهرهای افغانستان «تقلبی» است.
آقا صالح در ادامۀ یادداشتش نگاسته است که «هسته‌های خوابیده و احتیاطی طالبان و گروه حقانی» که انتحاری را پرورش و نگهداری می‌کنند، در برابر «پول زیاد» این حملات را انجام داده و می‌گذارند داعش مسوولیت را بگیرد.
آقای صالح می‌افزاید که در حقیقت، یک معاملۀ تنگاتنگ در سازماندهی و انجام چنین حملات بین «گروه حقانی، ای‌اس‌آی و داعش» وجود دارد.
به گفتۀ این نظامی پیشین: «در اهداف کلان، شیوۀ عملیات و عقبۀ حمایتی، هیچ تفاوت میان طالب و داعش وجود ندارد. اگر مردم در جریان اعترافات واقعی و دست‌نخوردۀ کسانی که از نشانی داعش دستگیر شده اند، قرار گیرند، معلوم می‌شود که اکثر شان در واقع اعضای فعال طالبان اند».
در سویی دیگر، عزیز آریافر، مشاور ریاست جمهوری در صفحۀ فیسبوکش آنانی را که حملۀ نیروهای ارتش به یکی از مراکزِ طالبان در دشت ارچی را محکوم کرده بودند را متهم به نگاه «دوگانه‌گی» نسبت به حملات دولت و گروه طالبان می‌کند.
آقای آریافر در یادداشت کوتاهی می‌نویسد: ما در جهان دوگانه و بی‌هنجاری زنده‌گی می‌کنیم؛ در یک‌جا کشتار کودکانی که در کنار تروریستان کشته می‌شوند، چنان غوغای به اصطلاح «علما» را بر می‌خیزاند که گوش حقوق بشر جهان را کر می‌کند. اما در جای دیگر، کشتار سبعانهٔ کودکان و زنان مظلوم، وجدان هیچ یک از آن‌ها را تکان نمی‌دهد».
آقای آریافر خطاب به این عده می‌افزاید: چرا در جایی که مرگ تروریستان در میان باشد، برای عده‌یی این‌همه ترحم‌برانگیز و رقت‌آور می‌شود و در جایی که مردم توسط تروریستان کشته می‌شوند، هیچ آبی از آبی تکان نمی‌خورد؟
آقای آریافر به این باور است که باورها، اصل‌ها و معیارها در بخشی از جامعهٔ ما چنان به هم ریخته اند که «آدم حتا به وجود خودش شک» می‌کند؛ چه رسد به ایمان یا وجدان دیگران!
در حین حال، شفیق‌الله شفیق، استاد دانشگاه می‌نویسد که «طالب»‌ شدن و «داعش» شدن، نوعی از بیماری اعتقادی است که جهان را از منظر قتل، خشونت و مرگ دیگری می‌بیند.
این استاد دانشگاه به ضرورتِ اصلاح نصاب آموزشی مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها اشاره می‌کند و می‌افزاید: تا زمانی که «متون طالب‌سازی و داعش‌سازی» از مدرسه‌ها اصلاح نشود، آن‌ها با همین برداشت‌ها هر روز خودشان و دیگران را بدون اندک‌ترین تأمل، می‌کشند.
به باور آقای شفیق، هرگاه تروریستان چیزی را به نام «انسانیت، صلح و زنده‌گی» می‌دانستند، هیچ‌گاهی به خودشان حق نمی‌دادند که بانوان و کودکان مظلوم و معصوم هزاره را سلاخی‌ کنند.
او در اخیر یادداشتش می‌نگارد: «با این‌همه جنایات، تروریستان و هم‌فکران‌شان را چگونه انسان و اشرف مخلوقات حساب کنیم؟!»
گفتنی است که روز یکشنبه، یک حمله کنندۀ انتحاری، صف مراجعه کننده‌گانِ یک مرکز ادارۀ ثبت احوال نفوس در منطقۀ دشت برچی شهر کابل را آماج قرار داد که در نتیجۀ آن، ۵۷ تن کشته شدند و بیش از ۱۱۲ تن دیگر زخمی شدند. گروه داعش مسوولیت این حمله را به دوش گرفت.