روز گذشته رسانه‌ها گزارش دادند که بر اثر حملۀ یک چرخبال بر یک مراسم عروسی، سه زن و یک کودک کشته شده و بیش از سی نفرِ دیگر زخمی شده‌اند که عروس نیز در این شمار بوده است.
فرماندهی پولیسِ قندهار اگرچه کشته شدنِ چهار غیرنظامی را تأیید کرده، اما گفته است که این افراد در گلوله‌باری میان طالبان و نیروهای امنیتی کشته شده‌ و معلوم نیست که توسط کدام طرفِ جنگ هدف قرار گرفته‌اند.
تبدیل شدن مراسم عروسی به صحنۀ جنگ، حادثه‌یی‌ست که بارها و بارها در افغانستان تکرار شده و در نهایت امر، دقیقاً معلوم نشده که طرفِ مقصر در این نوع حوادث چه کسی بوده‌ است. مردمِ محل اما در یک چنین حوادثی، انگشت انتقاد و اعتراض‌شان را به سمتِ حکومت و نیروهای خارجی نشانه می‌روند و می‌گویند آن‌ها بر اثر ضعف و اشتباهِ اطلاعاتی‌شان در جنگ با طالبان، مردمِ بی‌گناه را قربانی می‌سازند. این دقیقاً همان نکته‌یی است که طالبان از آن جهتِ پیشبردِ برنامه‌های تبلیغاتی‌شان علیه حکومت و قوت‌بخشی به ماشینِ جنگی‌شان سود می‌جویند. چنان‌که در حادثۀ اخیر، خانوادۀ عروس به رسانه‌ها گزارش داده‌ که مراسم عروسی در منطقه‌یی برگزار شده که حکومت و طالبان هیچ‌کدام در آن حضور نداشته‌اند‌ و محلِ جنگ میان دو طرف نیز نبوده است.
این حادثه درحالی اتفاق می‌افتد که چندی پیش سازمان ملل از آمار بی‌سابقۀ تلفاتِ غیرنظامیان در افغانستان خبر داده بود. بر اساس این گزارش، در شش‌ماه اولِ امسال ۱۶۹۲ غیرنظامی در خشونت‌های جاری کشته و بیش از سه‌هزار غیرنظامی نیز زخمی شده‌اند. قربانیانِ کودک نیز ۱۳۵۵ نفر اعلام شده که ۳۶۳ مورد کشته و ۹۹۲ کودک هم مجروح شده‌اند. نکتۀ حساس در گزارشِ سازمان ملل این است که دولت افغانستان عامل ۲۰ درصد کشته شدنِ غیرنظامی‌ها می‌باشد.
آگاهانِ عرصۀ جنگ و سیاست همواره گوش‌زد می‌کنند که بخش بزرگی از ماشینِ جنگ را حربه‌های تبلیغاتی و چیدمانِ باورهایِ مردمی نیرو می‌بخشد. با عنایت به این نکته می‌توان فهمید که کشته شدنِ هر غیرنظامیِ بی‌گناه بر اثر اشتباه نیروهای دولتی یا نظامیان خارجی، چه نیرویی می‌تواند به دستگاه تبلیغاتِ تروریستانِ طالب و داعش ببخشد که همواره می‌کوشند شرارت‌هایِ خود را زیر نام اسلام و جهاد تطهیر کنند و نظامِ موجود را به الحاد و دست‌نشانده‌گی متهم سازند.
مسلماً در هشتاد درصدِ تلفاتِ غیرنظامیان در افغانستان ـ بنا به گزارش سازمان ملل ـ گروه طالبان، داعش و سایر گروهک‎‌های تروریستیِ بی‌نام‌ونشان دخل دارند. اما نظر به جغرافیای سیاسی‌ـ‌فرهنگی‌یی که افغانستان در آن قرار گرفته، باید دانست که حکومت در برابرِ حتا یک غیرنظامیِ بی‌گناهی که کشته شود نیز آسیب‌پذیر است؛ چه رسد به این‌که هرازگاهی در یک نقطه از شمال و جنوبِ کشور به‌اشتباه یک مراسم عروسی هدف قرار بگیرد و عروس یا داماد جزوِ قربانیان باشد.
البته می‌توان درک کرد که بسیاری از اوقات، طالبان در تجمعاتِ مردمی چون ختم و عروسی جای می‌گیرند و تبدیل به یک تهدید می‌شوند؛ اما بازهم منطقِ جنگ و قواعد حقوق بشری حکم می‌کند که با دشمن در زمان و مکانی مقابله شود که به بی‌گناهان و غیرنظامیان آسیب نرسد.
حکومت افغانستان، نیروهای ارتش و پولیسِ ملی نه‌تنها نباید خود از ماشین تبلیغاتیِ طالبان و داعشیان غافل باشند، بلکه در این‌باره باید آموزش‌های لازم را به نظامیانِ خارجی‌یی بدهند که قرار است در نقاط مختلفِ کشور به مصافِ تروریستان بروند؛ تروریستانی که ممکن در میان مردم و زنان و کودکانِ بی‌گناه جا گرفته‌اند و می‌خواهند از آن‌ها در قدمِ اول به عنوان سپر انسانی و در قدمِ دوم به عنوان سوژۀ تبلیغاتی استفاده کنند.
تروریسم، بنیادگرایی و طالبانیسم در افغانستان روزبه‌روز پیچیده‌گیِ بیشتری می‌یابند و به موازاتِ این پیچیده‌گی‌ها ضرور است که نیروهای دولتی از دقت و تمهیداتِ بیشتری کار بگیرند.