وقتی کمیسیون شکایات انتخاباتی می‌گوید که در نتایج اولیه امکان تغییراتِ ۵۰ تا ۱۰۰ درصدی وجود دارد، به چه معناست؟ آیا غیر از این است که کمیسیون شکایات انتخاباتی به صورتِ تلویحی تقلب‌های انتخاباتی را تأیید می‌کند؟ این‌که نتایج اولیه دستخوشِ تغییراتِ ۵۰ تا ۱۰۰ درصدی شود، به معنای این است که هم در جریان انتخابات ۲۸ و ۲۹ میزان تقلب‌هایِ سازمان‌یافته صورت گرفته و هم پس از برگزاری آن، در کمیسیون انتخابات تغییرات و تقلباتی اعمال شده است.
برخی منابع می‌گویند که میان کمیسیون شکایات انتخاباتی و کمیسیون انتخابات بر سرِ اعلام نتایج تنش‌هایِ جدی‌یی آغاز شده است. این تنش‌ها به گفتۀ این منابع، از آن‌جا آغاز می‌شوند که اعضای این کمیسیون‌ها بر سر تقسیم پول‌هایی که از نامزدان گرفته‌اند، دچار اختلاف شده‌اند. به گفتۀ منابع، کمیسیون شکایات از این ناراضی است که کمیسیون انتخابات کُلِ پول‌ها را به جیب زده بدون آن‎که سهمی را برای کمیسیون شکایات در نظر گیرد. همین مسأله باعث بروز اختلافات و تنش‌ها میان این دو کمیسیون انتخاباتی شده است. حالا که کار به دست کمیسیون شکایات انتخاباتی افتاده، می‌خواهد همان بازی را بر سرِ نتایج انتخابات انجام دهد که پیش از این کمیسیون انتخابات آن را انجام داده بود.
حالا این‌که واقعاً وضع همین گونه است و یا بدتر از آن چیزی که توصیف می‌شود، به کسی چندان مشخص نیست؛ ولی در یک مورد باید کاملاً متیقن بود که تقلب و رشوت در بالاترین سطحِ خود در انتخاباتِ امسال کارگر بوده است. این بار اعضای کمیسیون‌های انتخاباتی چنان بی‌باکانه و در روز روشن دست به چور و چپاول زده‌اند که هیچ دزدی در تاریخ دزدی‌های جهان به چنین کاری مبادرت نورزیده است. گفته می‌شود که اعضای کمیسیون انتخابات میلیون‌ها دالر رشوه گرفته‌اند. این حرف شوخی نیست و نه هم یک شایعۀ سرچوک، بل واقعیتی است که همه از آن خبر دارند.
دوستی می‌گفت که شاهد بوده یک تن از نامزدانِ انتخابات برای برنده شدن، سه‌صدهزار دالر به اعضا و کارمندان کمیسیون پول داده است. این خوردوبردها در زمان زمام‌داری کسی صورت می‌گیرد که دادوبیدادِ او در مورد مبارزه با فساد و اختلاس عالم را پُر کرده است. آقای غنی در حالی از مبارزه با فساد و رشوه سخن می‌گوید که از ارگ شروع تا تمام بدنۀ حکومت و دولت، مصروفِ خورد و برد هستند. دوستِ دیگری که در یکی از اداراتِ ارگ کار می‌کند، به من می‌گوید هر سمتی را که بخواهی برایت در بدل پول گرفته می‌توانم، حتا اگر خواسته باشی وزیر یکی از وزارت‌خانه‌ها باشی!
این‎ها مشت نمونۀ خروار از یک وضعیتِ عام اند که هر یک از ما به گونه‌یی با جُزییاتِ آن آشنا هستیم. کی هست در این کشور که حداقل در یک ماه یک بار کارِ او به یکی از نهادهای دولتی بند نشود، آن‌گاه بشنوید که چه حرف‌هایی در مورد کارشکنی، رشوه‌ستانی و بی‌قانونی می‌تواند داشته باشد. اگر در حکومتِ پیشین ۵۰ درصد ‌قانون‌شکنی و رشوه‌ستانی وجود داشت، در حکومتِ فعلی آن میزان به ۱۰۰ درصد افزایش یافته است. در حال حاضر، ما با ناپاک‌ترین و قانون‌شکن‌ترین حکومت در تاریخ حکومت‌داری‌هایِ جهان روبه‌رو هستیم. این را بدون اغراق و کمترین شایبه می‌توان گفت. اما فاجعه زمانی رخ می‌نماید که نهادهایی مثل کمیسیون‌های انتخاباتی نیز به چنین بیماری‌یی دچار باشند، آن‌گاه دیگر به هیچ چیز نمی‌توان اعتماد کرد. مثل برخی از فیلم‌های هندی که پولیس قاتل است و قهرمانِ فیلم در مخمصه می‌ماند که پیش چه کسی دادخواهی کند.
افغانستان واقعاً به صحنۀ واقعیِ چنین فیلم‌هایی تبدیل شده است. این‌جا دزد و رهزن همان کسی است که می‌خواهد قانون را اجرا کنـد. وای به حالِ ما مردم که در ظلِ چنین حکومتی زنده‌گی می‌کنیم!
از سوی دیگر، ما می‌خواهیم با چنین کمیسیون‌های انتخاباتی، به سوی انتخابات ریاست جمهوری برویم، آیا این کار شدنی است؟… در شدنی بودنِ آن شکی وجود ندارد اما نتیجۀ آن چیزی خواهد بود که دستگاه تقلب و مهندسیِ آرا آن را تعیین می‌کند. اگر همین کمیسیون‌های انتخاباتی باشند، بدون کمترین شبهه‌یی باید گفت که انتخابات ریاست‌ جمهوریِ سال آینده نه‌تنها که از انتخابات سال ۹۳ بدتر خواهد بود که عملاً به یک جنگ تمام‌عیارِ داخلی منتهی خواهد شد. این را از حالا با حرص و طمعی که در چشم کمیسیون‌های انتخاباتی می‌توان دید، پیش‌بینی کرده می‌توانیم.
جالب این‌جاست که کمیسیون‌های انتخاباتی بدون کمترین شرم و حیایی از افتضاح‌هایی که به وجود آورده اند، پرده برمی‌دارند. وقتی کمیسیون شکایات انتخاباتی به دلیل تقلب‌های گسترده آرای حوزۀ کابل را باطل اعلام کرد، چرا چند روز پس از آن دو کمیسیون میان خود به توافق رسیدند و صحت آرایِ کابل دوباره تأیید شد؟ چه چیزی سبب شد که کمیسیون شکایات انتخاباتی تصمیمِ خود را ابطال کند؟
ابطال تصمیمِ کمیسیون شکایات به معنای آن است که یا این کمیسیون کارِ خود را درست انجام نداده بود و یا اتفاقِ دیگری افتاده است. هر چیزی که اتفاق افتاده باشد، ولی دیگر برای کمیسیون‌های انتخاباتی آبرویی باقی نمانده است. آن‌ها خود فریاد می‌زنند که نهادهای جانب‌دار و از همه بدتر «فاسـد» هستند.