در نتیجۀ حملۀ گروهی از مهاجمان طالبان به فرماندهی پولیس قندهار دست‌کم ۱۲ نفر کشته و حدود ۹۰ نفر دیگر زخمی شدند. حیات‌الله حیات والی قندهار گفته که در این حمله ۱۲ نفر کشته و ۶۰ نفر زخمی شده‌اند. به گفتۀ او، بیشتر قربانیان غیرنظامیان هستند.
وزارت داخله هم گفته است هشت نفر از کشته‌شده‌گان و ۸۹ نفر از زخمی‌ها غیرنظامی هستند. این وزارت‌خانه این حمله را «تروریستی» خوانده است. ساختمان گمرک قندهار در نزدیک فرماندهی پولیس قرار دارد و در نتیجه این حمله هفت محموله کالاهای بازرگانی هم آتش گرفته است.

قندهار در هفته‌های گذشته شاهد ناآرامی‌هایی بوده است. سه روز پیش در نتیجه انفجار یک بمب کنار‌ جاده‌ای در مسیر جاده خاکریز- قندهار، دست‌کم ۹ نفر کشته و ۲۰ نفر دیگر زخمی شدند. قربانیان همه غیرنظامی و شامل زنان و کودکان بودند. ماه گذشته نیز ۸ کارمند کمیسیون انتخابات در حمله طالبان در ولسوالی معروف قندهار کشته شدند.
قندهار به عنوان پایتخت معنوی طالبان و مرکز استقرار رهبری آن گروه در زمان سلطه رژیم امارات اسلامی بر افغانستان، برای طالبان اهمیت نمادین دارد. شاید به همین دلیل، حمله امروز طالبان بر فرماندهی پولیس قندهار، پس از کشته شدن بحث برانگیز جنرال رازق؛ فرمانده پیشین پولیس آن ولایت، بزرگترین رویداد امنیتی در این ولایت محسوب می شود.
فرماندهی پولیس قندهار به دلیل حضور عناصر ضد طالبانی مانند جنرال رازق، همواره نماد قدرت قندهار پساطالبان بوده است. طالبان اما این بار رأس هرم قدرت در قندهار را نشانه گرفتند تا نشان دهند که قندهار دیگر مرکز اقتدار دولت در حوزه جنوب نیست و طالبان خود با استفاده از خشونت و زور، به پایتخت خود بازمی گردند. از این منظر، حمله طالبان بر فرماندهی پولیس قندهار، اگرچه طبق معمول با تلفات سنگین غیر نظامیان همراه بود، اما یک شکست شرم آور و فضیحت بار برای دولت مرکزی و نیروهای خارجی شمرده می شود.
شاید رهبران طالبان با توجه به این محاسبات، به سرعت مس.ولیت این حمله را برعهده گرفتند تا این پیام را تقویت کنند که صلح آنها از موضع قدرت است و هرگز در برابر پیش شرط های دولت و قدرت های خارجی برای صلح، از اصول و اهداف بنیادین خود، عدول نخواهند کرد.
این در واقع دومین هدف طالبان از سازمان‌دهی و انجام حمله مرگبار قندهار محسوب می شود. نکتۀ سوم هم این است که این حمله تنها چند روز پس از نشست بین‌الافغانی قطر صورت می گیرد؛ نشستی که در آن قطع‌نامه‌یی صادر شد که یکی از اصلی‌ترین محورهای آن، تلاش برای به صفر رساندن آمار کشتار غیر نظامیان بود.
اگرچه بربنیاد گزارش‌ها، طالبان پس از آن نشست، رسماً اعلام کرده اند که محتوای آن قطع‌نامه تعهدآور نیست و آنها خود را ملزم به اجرای آن نمی‌دانند؛ اما تصور نمی‌شد پس از واکنش‌های خشم‌آلود افکار عمومی و جامعۀ جهانی به حمله‌های مرگ‌بار اخیر طالبان در کابل و غزنی که اغلب قربانیان آن را کودکان مکتب تشکیل می‌دادند، آن گروه، بار دیگر حمله‌یی را سازمان دهد که اصلی‌ترین قربانیان آن بازهم غیر نظامیان باشند.
با این وجود، طالبان به سرعت مسوولیت حمله قندهار را برعهده گرفتند و این نشان می‌دهد که آن گروه، خود را در مرحله‌یی از قدرت نظامی و مشروعیت سیاسی می‌داند که نیازی نمی‌بیند برای توجیه جنایت‌های هولناک نیروهایش، سیاسی‌کاری کند و دروغ بگوید. آخرین سخن اینکه حمله مهیب و مرگ‌بار قندهار نشان داد که طالبان می‌خواهند با تمام شاخصه‌ها و ویژه‌گی‌های خود به مثابۀ یک گروه تروریستی، جنایتکار، خون‌ریز و خشونت‌گرا به روند صلح بپیوندد و این امر، بی‌تردید، هزینه‌های صلح را چندین برابر جنگی که اکنون جریان دارد برای مردم افغانستان بالا خواهد برد؛ مردمی که هیچ سهم و نقشی در روند صلح ندارند؛ اما از سوی همه طرف‌های درگیر جنگ و دخیل در صلح، محکوم به پرداخت تاوان مرگ‌بار این بازی خونین هستند.