همان‌گونه که گمان برده می‌شد، رییس‌جمهور کرزی از مواضع تندوتیزِ خود نسبت به متحدان جهانیِ افغانستان و به‌ویژه امریکا، دست برداشت و به گونۀ شرم‌سارانه‌یی، از آن‌چه در خصوصِ اهداف و برنامه‌های این کشور در مورد افغانستان در کابل و هلمند بر زبان رانده بود، پوزش خواست.
آقای کرزی در سخنرانی تازۀ خود گفت که از سخنانِ او در مورد امریکا، برداشت درستی صورت نگرفته است. حالا مشخص نیست که از سخنانی آن‌گونه روشن و واضح، چه برداشت دیگری می‌توانست صورت بگیرد!!
آقای کرزی که در طول چند سال گذشته، از این‌گونه سخنان و انتقادها استفاده‌های لازم را برده بود و این‌بار هم فکر می‌کرد که با ابراز چند جملۀ انتقادآمیز و بدون پشتوانه، می‌تواند امریکایی‌ها را در برابرِ خود به تمکین وادارد. اما او روی دیگرِ سکه را نخوانده بود که فشارِ متقابل می‌تواند مواضعِ او را ‌صدوهشتاد درجه تعدیل کند.
آقای کرزی بار دیگر با رد سخنان خود، نه تنها به خود و موقعیتِ خویش به عنوان رییس‌جمهوری افغانستان اهانت روا داشت، بل به مردم افغانستان نیز جفا نمود. چون به هر حال، از او به عنوان رییس‌جمهوری افغانستان نام برده می‌شود و مواضعش ـ چه بخواهیم و چه نخواهیم ـ در سطوح بین‌المللی به عنوان مواضعِ دولت و مردم افغانستان تعبیر می‌شود.
از جانب دیگر، آقای کرزی با طرح سخنانِ آن‌چنانی چه به‌دست آورد؟ آیا طالبان و پاکستان از او راضی شدند که او یک چهرۀ ضد غربی و امریکایی‌ست؟… واکنش طالبان به سخنان آقای کرزی مشخص است. آقای کرزی انتظار داشت که پس از اظهار این سخنان، به‌به و چه‌چه از طالبان بشنود، ولی این گروه اعلام کرد که به‌زودی آقای کرزی را در همان محلی که داکتر نجیب‌الله رییس‌جمهوری پیشین را به دار آویخته بود، به دار می‌آویزد.
هم‌چنین بر اساس گزارش‌های تازه، آقای کرزی با سخنان ضد امریکایی خود، نه تنها هیچ امتیاز خاصی از این کشور به‌دست آورده نتوانست، که امریکایی‌ها با وارد کردن فشار بر وی، مواضعش را تعدیل کردند و به او فهماندند که از این‌پس انتظار هیچ امتیاز خاصی را نباید داشته باشد. اما این‌همه سبب شده است که جامعۀ جهانی با دقت بیشتری نسبت به مسایل افغانستان و منطقه نگاه کند و پس از این، از احتیاط بیشتری در مناسباتِ خود با افراد و گروه‌ها در داخل افغانستان کار گیرد.
اگر آقای کرزی چنین سخنان و مواضعِ خویش را در جهت منافع ملی کشور اتخاذ می‌کرد، حالا افغانستان در جایگاه افتضاح‌آمیزِ کنونی قرار نمی‌داشت؛ جایگاهی که سبب شده افکار عمومی جهان نسبت به عمل‌کرد دولت افغانستان با تردید بنگرند و حتا از دولت‌های خود بخواهند که کشور ما را از صدر اولویت‌های خود بیرون کنند.
آقای کرزی و گروهِ او در بیشتر از یک دهۀ گذشته، فرصت‌های زیادی را از افغانستان گرفتند و نگذاشتند که کشور ما روی پای خود بایستد. اگر آقای کرزی برنامه و سیاست منطقی در مسایل ملی می‌داشت، امروز افغانستان کشوری نبود که هم‌چنان محتاج کمک‌های نظامی و اقتصادیِ غرب باشد. وابسته‌گی امروز افغانستان به کمک کشورهای غربی، دقیقاً ناشی از سیاست‌های اشتباه‌آمیز و حیف‌ومیل شدنِ میلیاردها دالر کمک جامعۀ جهانی به وسیلۀ شخص آقای کرزی و همراهانِ اوست. آقای کرزی با فرافکنی می‌خواهد مشکلاتی را که برای افغانستان خلق کرده، به گردنِ دیگران بیاندازد. سیاست‌های نادرست و قوم‌گرایانۀ او در طول ده‌سال گذشته، افغانستان را به ورطۀ سقوط کشاند و سبب شد که کشور ما هم‌چنان در اسارت کمک‌های بین‌المللی باقی بماند.
این‌که امروز حضور خارجی‌ها در افغانستان به عنوان یک ضرورتِ تاریخی تداوم می‌یابد نیز ناشی از سیاست‌های نادرستِ آقای کرزی در سالیان گذشته است. آقای کرزی اشتباه می‌کند که طالبان را عامل حضور نیروهای خارجی در کشور می‌داند، چرا که عامل اصلیِ حضور نیروهای خارجی، شخص خودش است. از سوی دیگر، وقتی کسی با چنان ژست و سخنانِ انتقادی وارد می‌شود، لااقل یک‌بار با خود و یک‌صدوچهل مشاورِ خود مشوره می‌کند که آیا این مواضع را حفظ کرده می‌تواند و یا به صورت افتضاح‌آمیزی، از آن‌ها عدول خواهد کرد.