به‌تازه‌گی جنرال دانفورد فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان، طی سخنرانی‌یی در سنای امریکا گفته است که پس از خروج نیروهای ناتو از افغانستان، باید بخشی از نیروهای امریکایی در شهرهای مهمِ این کشور و به‌ویژه کابل، باقی بمانند.
این سخنان به معنای این است که نگرانی نسبت به افزایش تنش‌ها در کشور آن‌گونه که آقای کرزی گمان می‌برد، بی‌اساس و بنیاد نیست و احتمال درگیری‌های بیشتر هم‌چنان به عنوان اساسی‌ترین چالش در برابر نیروهای امنیتی کشور و متحدان بین‌المللیِ آن وجود دارد.
پرسش‌های زیادی در این خصوص در میان شهروندان کشور بی‌پاسخ‌اند و مقام‌های کشور با فرافکنی، سعی در لاپوشانیِ واقعیت‌های موجود در کشور دارند. خبرهایی که در سرخط رسانه‌های کشور در روزهای اخیر قرار می‌گیرند، همه بیان‌گر افزایش درگیری‌ها و حملات گروه‌های شورشی به نقاط مختلف کشور اند. بدون شک افزایش درگیری‌ها، خبر خوشایندی برای شهروندان نیست و به دغدغه‌ها و نگرانی‌های آنان دامن می‌زند.
آقای کرزی که در حال انجام یک رشته گفت‌وگوهای پنهان با برخی گروه‌های شورشی به‌هدف نزدیک شدن و حتا ایتلاف با آن‌ها بر سر قدرت سیاسی در کشور است، فکر می‌کند که با داشتن حمایت سیاسی و نظامیِ فلان حزب و گروه مخالف، می‌تواند از پسِ چالش‌های پس از خروج نیروهای خارجی از کشور بیرون شود؛ در حالی که قراینِ فراوانی دال بر این امر است که آقای کرزی در این برآوردهای خود به اشتباه رفته و تصویر روشنی از واقعیت‌های موجود در کشور و منطقه ندارد.
آقای دانفورد در بخش دیگری از سخنان خود در سنای امریکا گفته است که به‌دست آمدن توافقی در مورد صلح با گروه طالبان در سال آینده متصور نیست و او به این نظر است که گروه طالبان هم‌چنان به جنگِ خود در افغانستان ادامه خواهد داد. البته خوش‌بینی دیگرِ آقای کرزی در مورد سال ۲۰۱۴، به مسالۀ صلح با طالبان برمی‌گردد. او برای تسریع این روند، به قطر سفر کرد و تلاش ورزید که به گونه‌یی حمایت دولت‌مردان این کشور را در گشایش دفتری برای طالبان و ایجاد زمینۀ گفت‌وگو با نماینده‌گانِ این گروه جلب کند. اما پس از برگشت آقای کرزی از دوحه، گروه طالبان هر گونه دیدار با نماینده‌گان دولت افغانستان را رد کرد و هم‌چنان مواضع سابقِ خود را در خصوص آغاز گفت‌وگوهای صلح با پیش‌شرط‌های همیشه‌گی مطرح کرد.
آن‌چه را که آقای دانفورد به عنوان فرمانده کل نیروهای ناتو در افغانستان گفته است، یک خوش‌مزه‌گیِ سیاسی نیست. او که از نزدیک با مسایل نظامی در افغانستان درگیر است، بهتر از هر کسِ دیگری می‌داند که نزدیک شدن به صلح پایدار در افغانستان در ظرف چند ماه آینده اگر غیر ممکن نباشد، بدون شک بسیار دشوار خواهد بود. در همین حال، آقای دانفورد تلاش کرده است که در این سخنان، شعاری و تبلیغاتی بودنِ برخی تلاش‌های گروه ارگ را در عرصۀ گفت‌وگوهای صلح، به گوش جامعۀ جهانی و مردم افغانستان برساند.
در این جای شک نیست که نگرانی‌ها نسبت به سال ۲۰۱۴ به عنوان یک واقعیت پابرجاست و تمهیداتی را که دولت افغانستان در این زمینه گرفته، چنان پوشالی‌ست که حتا خودشان نیز به آن‌چه که می‌گویند، باور ندارند. سال ۲۰۱۴ وقتی می‌توانست به سالی امن در کشور تبدیل شود، که از حالا برای وارد شدن به این سال سرنوشت‌ساز، تمهیدات لازم انجام ‌می‌‌گرفت. به گونۀ نمونه، بحث برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه، از پیش‌شرط‌های ورود به فضای امن می‌تواند باشد؛ ولی شواهد و قراین نشان نمی‌دهند که آقای کرزی و اطرافیان او، خواهان برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه در کشور باشند.
با وجود گذشت یک ماه از سال جدید هجری خورشیدی و نزدیک شدن به انتخابات سال آینده، هنوز چندین برنامۀ لازم در این راستا که باید تحقق می‌یافت، انجام نشده است. تصویب قانون انتخابات از سوی مجلس نماینده‌گان و حل مشکل ریاست و اعضای ارشدِ کمیسیون برگزاری انتخابات، از این‌گونه چالش‌هاست که هم‌چنان به حالِ خود باقی مانده‌اند. آقای کرزی یا به گونۀ عمدی و یا هم ناآگاهانه در حال به تعویق انداختنِ انتخابات سال آینده است. حال آن‌که با آغاز سال جدید هجری خورشیدی، این‌گونه نگرانی‌ها باید رفع می‌شد و عملاً تقویم انتخاباتی و ثبت‌نام نامزدان، به مرحلۀ اجرا درمی‌آمد. ولی هیچ‌یک از این مسایل انجام نشده و مشخص نیست که چه زمانی دولت آقای کرزی برای حلِ آن‌ها اقدام خواهد کرد.