پروان از آغاز سال جاری، روزهای خونینی را سپری کرده است. روزهای نخست سال ۱۳۹۲، با خون و خشونت در این ولایت آغاز یافت. درگیری‌یی که در روزهای نوروزِ امسال در شهر چاریکار مرکز ولایت پروان صورت گرفت، منجر به کُشته و زخمی شدنِ تعداد زیادی از هم‌میهنان‌مان شد. اما پروندۀ این حادثه مانند صدها قضیۀ دیگر به فراموشی سپرده شد و کسانی که در رأس این درگیری قرار داشتند و گفته می‌شود که همه از فرماندهان پیشین و بانفوذ ولایت پروان هستند،بی‌هیچ عقوبتی آزادانه زنده‌گی می‌کنند.

وجود جنگ‌افزارهای غیرقانونی، افراد مسلح غیرمسوول، قاچاق مواد مخدر و معتادین، خشونت‌‌ روزافزونعلیه زنان و کم‌توجهی در قسمت از میان برداشتن گروه کوچکی از شورشیان به‌ویژه در ولسوالی سیاه‌گرد غوربند از جمله نگرانی‌هایی است که همواره در این ولایت از آن سخن گفته می‌شود، ولی هیچ کوششی به‌خاطر حل آن‌ها از سوی حکومت صورت نمی‌گیرد.
پروان هر روز شاهد درگیری‌های خُرد و بزرگ است،به گونۀ مثال:چند جمعه‌ پی‌هم درگیری‌هایی یکی در پُل متک، دیگری در جبل‌السراج و سومی در ولسوالی بگرام رُخ داد.
درگیری‌یی که در پُل متک ولسوالی جبل‌السراج صورت گرفت، بر اثر یک گفت‌و‌گوی لفظی میان دو شخص به نام‌های صفا وعین الدین که جنگ‌افزارهای غیرقانونی دارند،به میان آمد که در نهایت منجر بهکشته شدن ۱۲ نفر از اعضای خانوادۀ هر دو طرف شد. به گفتۀ مسوولان محلی ولایت پروان، این جنگ‌افزارها توسط پاسگاهِ امنتی که در نزدیکی محل رویداد قرار داشت، به دسترس آن‌ها قرار گرفته است.یک هفته بعد از این حادثه، درگیری دیگری در ولسوالی بگرام رُخ داد که در آن نیز چند تن از باشنده‌گان این ولسوالی کشته و زخمی شدند.
از گذشته‌های دور، دشمنی‌های زیادی میان مردم ولایت پروان وجود داشته و آن‌ها همیشه به گونۀ غیرقانونی جنگ‌افزار نگه‌داری می‌کنند و حتا داشتن اسلحه میان باشنده‌گان این ولایت، به یک فرهنگ تبدیل شده است، که با جزیی‌ترین گفت‌وگوی لفظی، از آن استفاده می‌کنند. از این‌رو، درگیری‌های مسلحانه هراز گاهی در این ولایت رُخ می‌دهد که از میان آن‌ها، تعدادی رسانه‌یی می‌شوند و تعدادی دیگر از دید رسانه‌ها مخفی می‌مانند.
قاچاق و مصرفِ گستردۀ مواد مخدردر این ولایت سبب به میان آمدن مشکلات اجتماعی زیادی گردیده است. بررسی سال گذشته نشان ‌داد که در این ولایت بیش از هفت‌هزار معتاد وجود داردکه مسلماً این رقم روز به روز افزایش یافته است.
مواد مخدر به بسیار آسانی در دسترس استفاده‌کننده‌گان قرار می‌گیرد و مسوولان در این ولایت می‌گویند که آن‌ها توان جلوگیری از خرید و فروش این مواد را به این دلیل ندارند که زورمندان از آن حمایت می‌کنند.
مجرمینی که در قضایای گوناگون گرفتار می‌شوند نیز بر اثر روابطی که با زورمندان دارند،از بند قانون رها می‌گردند که این امر سبب جسارتِ بیشتر جنایت‌کاران… ادامه صفحه ۶
جمعه‌های خونینِ…
در این ولایت شده است،به گونه‌یی که حکومت محلی در این ولایت توانایی مبارزه با آن‌ها را ندارد.
مسوولین ولایت پروان، ضعف در ادارات امنیتیِ این ولایت را می‌پذیرند و می‌گویند که افراد متخصصِاندکی در این ولایت حضور دارند. این امر سبب ناهنجاری‌های زیادی در این ولایت گردیده است. این ضعف‌ها و کم‌کاری‌ها تا سرحدی است که والی این ولایت در صحبت با رسانه‌ها از زیردستانش شکایت می‌کند و می‌گوید که افراد امنیتی در این ولایت به اوامرش گوش نمی‌دهند و نقش او در آن‌جا نمادین است.
در کنار این، وجود تعداد اندکی از گروه طالبان که شاید تعداد آن‌ها به دوصد نفر هم نرسد، بقایای حزب اسلامی به رهبری گلب‌الدین حکمتیار و بی‌توجهی ارگان‌های محلی در درۀ غوربند به‌ویژه در ولسوالی سیاه‌گرد که یکی از ولسوالی‌های پُرجمعیت در پروان است نیز سبب نگرانی‌های زیادی میان باشنده‌گان این ولایت گردیده است.
یکی از حوادثی که در چند روز گذشته در این ولسوالی صورت گرفت، شهادت مدیر معارف این ولسوالی آقای نجیب‌الله رحمانی بود. طالبان آقای رحمانی را در روز روشن تیرباران کردند و مدیر زراعتِ این ولسوالی به نام امیرگل را نیز کُشتند. پیش از این‌هم کسانی که از این راه به بامیان سفر می‌کردند، از موترهای‌شان پایین کشیده شده و تیرباران شده بودند.
هم‌اکنون در برخی از مناطق ولسوالی‎های غوربند (شیخ علی، سیاه‎گرد و شینواری) ولایت پروان، طالبان عملاً مسلط هستند و این مناطق را در کنترل خویش دارند. نیروهای امنیتی بارها عملیات‎های نمایشی را در این مناطق راه‎‌اندازی کرده‎اند که کوچکترین تأثیری بر وضع امنیتی این مناطق بر جا نگذاشته است.
مردم از دست طالبان در ولسوالی‎های غوربند به ستوه آمدند و هفتۀ گذشته پس از شهادت نجیب‎الله رحمانی مدیر معارف ولسوالی سیاه‎گرد، راه‌پیمایی گسترده‎یی برضد طالبان در این ولسوالی راه‎اندازی کردند؛ اما چون حمایت دولتی از مردم وجود ندارد، آن‎ها با دست خالی نمی‎توانند در برابر گروه‎های جنگ‎جو که تا دندان مسلح هستند، کاری از پیش ببرند.