با ثبت نامِ داکتر عبدالله عبدالله رهبر ایتلاف ملی در کمیسیون انتخابات به عنوان نامزد انتخابات سال آینده، می‌توان دورنمای انتخابات را از حالا ترسیم کرد.
آقای عبدالله جدی‌ترین چهره اپوزیسیون است که در پیِ حمایت جریان‌های مهمِ سیاسی کشور، وارد مبارزات انتخاباتی می‌شود. آقای عبدالله در انتخابات گذشته ریاست جمهوری نیز به عنوان رقیب اصلی حامد کرزی شناخته شد و انتخابات به دلیل این‌که هر دو نامزد پیشرو رای ۵۰ به علاوه ۱ را نداشتند، به دور دوم کشیده شـد اما آقای عبدالله از رفتن به دور دومِ انتخابات اجتناب ورزید و به این صورت، سکان سیاستِ افغانستان برای پنج سال دیگر هم در اختیار آقای کرزی قرار گرفت.
اما این بار آقای عبدالله در شرایطی وارد میدان رقابت‌های انتخاباتی می‌شود که به گونه‌یی اکثریتِ احزاب اپوزیسیون و چهره‌های مهم ملی و جهادی از او حمایت می‌کنند. آقای عبدالله در روزهای گذشته در محور اتحاد انتخاباتی، توانست معاونانِ خود را در تفاهم با دیگر اعضای این اتحاد برگزیند. وارد شدن این چهره اپوزیسیون در میدان انتخابات، نشان می‌دهد که انتخابات سال آینده، مبارزات و رقابت‌های جدی‌یی را می‌طلبد.
ولی بحث تنها بر سرِ این نیست که نامزد جریان اپوزیسیون چه‌گونه می‌تواند برنده انتخابات سال آینده باشد؛ بلکه بحث بر سر این نیز هست که جریان‌های حامی آقای عبدالله، چه‌قدر از خود مایه می‌گذارند و او را در این میسر دشوار کمک می‌کنند. زیرا انتخابات یک حرکت دموکراتیکِ جمعی است که تنها یک فرد و یک گروه نمی‌تواند آن را مدیریت کند. زیبایی انتخابات در همه‌گانی بودن و کنار آمدن‌های آن است.
در پهلوی این مسایل، آقای عبدالله و تیم انتخاباتی‌اش باید نشان دهند که چه حرفی برای گفتن و چه برنامه‌یی برای عمل دارند. فراموش نباید کرد که انتخابات آینده به هر تقدیر، انتخاباتی برنامه‌محور خواهد بود. این بار مردم نمی‌خواهند که به چهره‌ها رای دهند. مردم می‌خواهند ببینند که نامزدهای انتخابات برای حل مشکلات جامعه چه برنامه‌هایی دارند و این برنامه‌ها چه‌قدر عملی استند.
در ده سال گذشته، مردم وعده‌های میان‌تهیِ زیادی را از رییس‌جمهوری فعلی کشور شـنیده‌اند. زمانی آقای کرزی می‌گفت که مردم را به چنان رفاهی خواهد رساند که هر شهروند کشور یک موتر شخصی داشته باشد؛ ولی دیدیم که این وعده‌ها نه تنها عملی نشدند، بل بر گدایان و گرسنه‌گانِ کشور افزوده شد.
آنانی که در افغانستان زیر خط فقر زنده‌گی می‌کنند، بر اساس آمار رسمی، نزدیک به شصت درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. آیا این بود آن رفاهی که آقای کرزی در سال‌های نخست زمام‌داری‌اش به مردم وعده داده بود؟
آقای کرزی علاوه بر این‌ها می‌گفت که او صلح و امنیت را نیز به افغانستان برخواهد گشتاند؛ ولی دیدیم که در سال‌های حاکمیت او، افغانستان با بدترین روزهای بدامنی خود روبه‌رو شـد.
این بار مردم نمی‌خواهند که وعده‌های دروغین بشنوند. انتخابات برای این است که مردم به مطالباتِ خود دست یابنــد، نه این‌که یک عده بر آن‌ها حکم برانند.
در روزهای آینده حتماً افراد دیگری نیز ثبت نام خواهند کرد و وارد میدان رقابت‌های انتخاباتی خواهند شد. عده‌یی شاید از درون گفتمان‌های انتخاباتی بیرون شوند و عده‌یی نیز شاید به گونه مستقل بخواهند شانس خود را در انتخابات پیش رو بیازمایند؛ ولی مهم این است که این بار نباید مردم را دست کم رفت و با رای و نظر آن‌ها سرسری برخورد کرد.