در صحنه سیاست بین‌الملل، افشاگری به گونه‌یی که در افغانستان وجود دارد، چندان ناشناخته نیست. سیاست‌مداران کشورهای دموکراتیک عمدتاً نمی‌خواهند در همه مسایل پنهان‌کاری کنند. گفتم در «همه مسایل»؛ چون در این کشورها هم مسایلی وجود دارند که از چشم افکار عمومی پنهان نگه داشته می‌شوند، ولی این مسایل چنان حاد و سری‌اند که فقط باید منتظر ویکی‌لیکس ماند که بیاید و در مورد آن‌ها دست به افشاگری بزند. 

اما یک سیاست مدار در افغانستان جوابیه‌یی نوشته و مسایل تازه‌یی را افشا کرده است. در این مقاله آمده است که دو ـ سه هفته پیش از آغاز روند ثبت نامِ نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری، آقای کرزی او را دعوت کرده و از او خواسته است که به تیمی بپیوندد که مورد حمایتش است. آقای کرزی در این گفت‌وگو در مورد سه نامزد احتمالی ریاست‌جمهوری کشور ابراز نظر کرده است.
به بنیاد آن نوشته رییس‌جمهوری ـ که نمی‌خواهد در انتخابات دخالت کند و این موضوع را بارها مطرح کرده است ـ از وی خواسته که در انتخابات آینده به تیم یکی از افراد مورد نظر او ملحق شود.
این اظهارات عملاً به چه معناست؟ آیا بی‌طرفی در انتخابات می‌تواند این‌گونه تبارز کند؟
این بار نخست نیست که آقای کرزی در روند انتخابات آینده کشور دخالت می‌کند، آن‌هم دخالتِ صریح و مستقیم. بار نخست در دیدار با رییس‌جمهوری روسیه در کنفرانس کشورهای عضو شانگهای عملاً زلمی رسول را به عنوان نامزد مورد حمایتِ خود معرفی کرد. حالا مشخص نیست که از آن‌زمان تا به حال، نظر آقای کرزی در مورد آقای رسول به قوتِ خود باقی مانده و یا او هم مورد غضب درگاه واقع شده است. چون آقای کرزی ماه‌ها پیش از این، با یکی از چهره‌های جهادی کشور هم چنین بازی‌یی را انجام داد و او را تشویق نمود که آماده‌گی‌هایش را برای نامزدی در انتخابات آینده بگیرد. اما بعداً دیده شد که نظر آقای کرزی تغییر کرده و نمی‌خواهد که از این شخصیت جهادی در انتخاباتِ آینده حمایت کند. حالا هم افشاگری‌های آن سیاست‌مدار، این واقعیت را برملا می‌کند که بیش از همه، این رییس‌جمهوری‌ست که در کار انتخابات آینده کشور آغاز به دخالت کرده است.
حالا این افشا گری نشان می‌دهد که در ارگ ریاست‌جمهوری چه غوغایی در مورد انتخابات برپاست. دیگران هنوز سخن نگفته‌اند و شاید برخی‌ها یا از ترس و یا به دلیل نزاکت‌های آن‌چنانی، هرگز نخواهند که لب به افشاگری باز کنند. اما نتایج این افشاگری‌ها هم مشخص است. جامعه حالا بهتر از گذشته می‌داند که کی‌ها چه می‌کنند و بازی‌های پشت پرده چه‌گونه سازمان می‌یابد.
آقای کرزی از آن‌دست سیاست‌مدارانی است که همواره به سیاستِ توطیه پناه می‌برند. این‌که مسایل از چشم مردم پنهان نگه داشته می‌شود، بدون شک نوعی توطیه‌گری است. آقای کرزی هرگز در هیچ موردی حرفِ روشن به زبان نمی‌آورد. او در سخنرانی‌های عوام‌فریبانه خود حرف‌هایی می‌زند و مسایلی را مطرح می‌کند، اما نه آن چیزهایی را که جامعه به آن‌ها نیاز دارد. او عمدتاً در این سخنرانی‌ها به کلی‌گویی و گفتن حرف‌های متناقض متوسل می‌شود. مثال روشنِ آن‌ نیز در مورد امضای توافق‌نامه امنیتی با امریکا خود را نشان داد. آقای کرزی تا همین لحظه که مسایل مختلفی در مورد امضای توافق‌نامه امنیتی مطرح شده، یک حرف دقیق و روشن در این خصوص به زبان نیاروده است. او هرگز نگفته که چرا امضای این توافق‌نامه «به درد» افغانستان نمی‌خورد. او هرگز روشن نکرده که چرا با امضای این توافق‌نامه، «منافع ملی افغانستان» تأمین می‌شود.
این مواضع دقیقاً مواضع شخص آقای کرزی است که در برهه‌های خاصی از سوی او مطرح شده‌اند. در مورد انتخابات نیز دروازه بر همین پاشنه می‌چرخد. آقای کرزی از یک‌سو با دهل و سرنا دم از عدم مداخله در امور انتخابات می‌زند و از سوی دیگر در پشت درهای بسته، شب و روز مصروف چانه‌زنی با افراد و شخصیت‌های مختلف در این خصوص است‌ـ هرچند که می‌داند دیگر او رییس جمهوری افغانستان نخواهد بود مگر این‌که انتخابات را به تعلیق درآورد و افغانستان را وارد مرحله خطرناک و فاجعه‌بارِ بحران کنـد.
آقای کرزی هرگز دست از تلاش در کار مهندسی و آشفته‌سازیِ فضای انتخاباتی برنمی‌دارد. قصری را که او در کنار ارگ ریاست‌جمهوری می‌خواهد برای سکونت بعدی خود بسازد، به‌نحوی حکایت از این می‌کند که او هم‌چنان میل دارد بر فضای سیاسی کشور نظارت داشته باشد. این قصر تنها محل سکونتِ آقای کرزی نخواهد بود، بلکه محل مداخلات پی‌همِ او در کار حکومت‌داری کشور هم می‌تواند به شمار رود. آقای کرزی به دلایل امنیتی، این قصر را در کنار ارگ ریاست‌جمهوری انتخاب نکرده؛ بل اهداف سیاسی آشکار در این انتخاب نیز به چشم می‌خورند. به همین دلیل است که می‌بینیم او هم‌چنان نسبت به انتخابات آینده، نگران است و می‌خواهد تیمی به قدرت برسد که بازهم سکان حکومت‌داری در دست خودش باقی بماند.
از جانب دیگر، نباید از یاد برد که این‌گونه مداخلات در روند برگزاری انتخابات، می‌تواند زیان‌های جبران‌ناپذیری بر فضای انتخاباتی وارد سازد. آقای کرزی به هرحال از امکانات وسیع دولتی برخوردار است و بدون شک این امکانات را به نفع نامزد مورد حمایتِ خود استفاده خواهد کرد. حالا که این زنگ خطر به صدا آمده است باید متوجه مدیریتِ انتخابات بود و نگذاشت که ارگ ریاست‌جمهوری هم‌چنان به دخالت‌های آشکار خود در این روند ادامه دهدـ هرچند که تا به حال کارهای زیادی در این راستا انجام داده است.