کاخ ریاست‌جمهوری افغانستان در خبرنامه‌یی اعلام کرده است که از این پس نیروهای خارجی حق گرفتاری و بازداشت هیچ یک از اتباع افغانستان را ندارند. این تصمیم پس از تعطیلی زندان بگرام و رهایی تمامی ‌زندانیان طالبان گرفته شده است. گفته می‌شود که این تصمیم در مشوره با دادگاه عالی کشور، مشاوریت امنیت ملی، وزارت داخله، وزارت دفاع و سایر نهادهای مسوول گرفته شده است.
مقامات کشورهای ناتو و ایالات متحده دربارۀ این موضوع از ابراز نظر خودداری کرده‌اند و هنوز روشن نیست که واکنش بعدی آن‌ها چه خواهد بود.
در هر صورت، رفتاری را که آقای کرزی در آخرین ماه حکومتش در پیش گرفته، ریشه در مخالفت درازدامنش پیرامون پیمان امنیتی واشنگتن- کابل دارد. یکی از دستاویزهای رییس‌جمهور کرزی در پیوند با عدم امضای پیمان امنیتی، نیز اقدامات خودسرانۀ نیروهای خارجی از جمله ایالات متحده است که تا اکنون سرنوشت این پیمان را معلق گذاشته است. تصمیم کنونی آقای کرزی تنها یک حرکت مجرد نیست بل در سلسلۀ رفتارهایی مطرح می‌شود که او از چند ماه به این‌سو، روی دست گرفته است. رهایی زندانیان طالبان، چنگ و نشان دادن به ایالات متحده، سرباز زدن از امضای پیمان امنیتی همه و همه از جملۀ مکمل‌های تصمیم اخیر رییس جمهور اند. آقای رییس‌جمهور حین اعلام همین تصمیم نیز گفته است که در رسیده‌گی به پرونده‌های طالبان زندان بگرام مطابق روحیۀ وطن‌پرستی و استقلال‌طلبی عمل کرده است.
جدای از این‌که وضع محدودیت بر عملیات‌های نیروهای خارجی و توجیه رهایی جنایت‌کاران طالب با عنوان استقلال‌طلبی و وطن‌پرستی، آشکارا هم‌سویی آقای کرزی را با طالبان نشان می‌دهد، این رفتار رییس جمهور یک نکتۀ دیگر را نیز به اثبات می‌رساند.
رییس جمهور کرزی نیک می‌داند که کارنامۀ ده‌سالۀ او به شدت زیر سوال است و محتمل است که پس از پایان ماموریتش، برای مردم و حکومت بعدی پاسخ‌گو باشد. بنابراین، او تلاش دارد تا با تیره‌ساختن روابط افغانستان و غرب، دولت آینده را نیز متاثر سازد. به این معنا که وقتی غربی‌ها در اثر سیاست‌های آقای کرزی موضع نهایی‌شان را در قبال افغانستان روشن کنند- به یقین که این موضع، قطع و یا محدودیت همکاری‌های دو جانبه خواهد بود- دولت آینده نیز ناگزیر است که در چارچوب‌های وضع‌شدۀ حکومت پیشین( حکومت آقای کرزی) عمل کند و به این ترتیب ناکامی ‌دولت آینده حتمی‌است. بی‌گمان که در حال حاضر آب از سر آقای کرزی پریده است و برای او دیگر هیچ چیز مهم نیست، حتا تحویل یک حکومت بی‌ثبات به تیم پس از خودش.
روشن است که حکومت آقای کرزی توانایی مهار تروریسم و ناامنی را ندارد. بسیار تجربه شده که در مناطقی از اطراف و اکناف کشور، نیروهای امنیتی و حکومت آقای کرزی به طور سمبولیک حضور دارند. در این مناطق، حاکمیت آقای کرزی روزانه وجود دارد اما شب‌ها این طالبان اند که حکومت می‌کنند و فرمان می‌رانند. با توجه به چنین وضعی، وقتی محدودیت علیه عملیات‌های خارجی وضع می‌شود، بدیهی است که نتیجه‌اش چندبرابر به سود طالبان است و این خود می‌نمایاند که آقای کرزی برای تقویت طالبان تلاش دارد. البته که نتیجۀ این تلاش‌ها در حکومت بعدی روشن خواهد شد. زمانی که طالبان کاملاً به یک قدرت خطرناک و محوناشدنی تبدیل شده باشد.
پیداست که این تصمیم را آقای کرزی گرفته است و اگر فرض گیریم که آقای کرزی بنابر همان گرایش قومی‌اش دست به چنین کاری زده باشد، در این جا معاونان او که به اقوام و به بسترهای دیگر تعلق دارند، چه کاره بوده اند؟