انتخابات، مهم‌ترین شکل نمایش دموکراسی در یک کشور می‌تواند باشد؛ شکلی که با پرهیز از خشونت، رای مردم را اساسِ ایجاد حاکمیت می‌داند. بر همین اساس، دموکراسی اقتدارِ مردم در صحنۀ سیاست است.
شانزده حمل، برای مردم افغانستان از اهمیتِ ویژه برخوردار است. در این روز، افزون بر این‌که مردم با حضور جمعی و گستردۀ خود به طالبانیزم و خودکامه‌گی نه گفتند، از ارزش‌های مردم‌سالارانه به پیمانۀ وسیعی حمایت کردند. شاید بتوان رویداد ۱۶ حمل را مهم‌ترین نشانۀ وحدتِ ملی در کشور عنوان کرد. در این روز، شاید مردم به نامزدهای متفاوتی رای داده باشند، شاید تعلقِ خاطرشان به تیم‌ها و گروه‌های مختلف بوده باشد، ولی در یک نقطه همه با هم شریک بودند و آن این‌که حاکمیت فقط به مردم تعلق دارد و مردم باید در مورد سرنوشت سیاسی خود تصمیم بگیرند. این تصمیم هرچه که باشد، وقتی تصمیم جمعی است، باید مورد احترام و حرمت قرار گیرد و همۀ جوانب، نتیجۀ آن را با سعۀ صدر بپذیرند و به مردم افغانستان تبریک بگویند.

در حقیقت، برندۀ انتخابات سال ۱۳۹۳، یک فرد خاص و گروهِ خاص نیست، بل مردم افغانستان‌اند؛ مردمی که در طول بیشتر از یک دهه، آرزوی تغییر و تحول را در زنده‌گی خود داشتند، ولی این تحول آن‌گونه که انتظار می‌رفت، برآورده نشده بود. نتایجِ انتخابات بدون شک تا چند هفتۀ دیگر اعلام می‌شود و آن کس که زمام امور را برای پنج سالِ دیگر بر عهده خواهد گرفت، مشخص می‌گردد. اما به گفتۀ بسیار اندیشه‌ورزانۀ یکی از سیاست‌مداران کشور، پنجاه جمعِ یک برای آیندۀ مطمینِ افغانستان کافی نیست. پنجاه جمع یک، باید به پنجاه جمعِ پنجاه تغییر کنـد؛ این موضوعی است که باید از سوی زمام‌داران آیندۀ کشور به دقت مورد توجه قرار گیرد.
تیم فعلی با تمام ضعف‌ها و کاستی‌هایش، کشتی شکسته و توفان‌زدۀ افغانستان را تا این‌جا که فعلاً ایستاده‌ایم، رهبری کرد. با گذشتۀ ناخوشایند چه باید کرد؟!… گذشته را نمی‌شود از نو نوشت، ولی گذشته را می‌شود چراغِ راه آینـده قرار داد. اشتباهاتِ گذشته را باید تصحیح کرد و آن‌چه را که از گذشته به عنوان دستاورد شناخته می‌شود، برداشت و تعمیم بخشید.
نکتۀ دیگری که در مورد انتخابات شانزده حمل می‌خواهم به آن اشاره کنم، تأمین امنیتِ آن از سوی نیروهای سه‌گانۀ امنیتی کشور است. این روز برای نیروهای امنیتی کشور، یک آزمون بزرگ بود که به باور من و بسیاری از شهروندان کشور، از آن سرافراز بیـرون شدند.
پیروزی نیروهای امنیتی کشور بر چالش‌های گستردۀ فرا راهِ برگزاری انتخابات، این امیدواری را افزایش بخشید که نیروهای داخلی، توانایی لازم برای حراست از جان، مال، ناموسِ مردم و تمامیت ارضیِ کشور را دارند. تا به امروز آن‌چه که از سوی بسیاری از ما نسبت به توانایی‌های نیروهای امنیتی کشور گفته شده، منصفانه نبوده است.
در شانزده حمل، مشخص شد که اگر انگیزه و حمایتِ لازم از نیروهای امنیتی وجود داشته باشد، این نیروها با ظرفیت‌ها و امکاناتِ ناچیز هم قادر به انجام وظایفِ دشوار هستند. در شانزده حمل، نیروهای امنیتی کشور از خیزشِ مردمی برای رفتن به پای صندوق‌های رای حمایت کردند و در حقیقت همان‌گونه که از میان مردم برخاسته بودند، در کنارِ مردم قرار گرفتند.
آخرین نکته در این جستار کوتاه، پذیرشِ نتایج انتخابات از سوی نامزدها و حامیانِ آن‌هاست. بدون شک در انتخابات ریاست جمهوری، یک فرد آرای بیشتری خواهد داشت و به ارگ ریاست جمهوری راه پیدا خواهد کرد. اما از حالا باید متوجه پس‌لرزه‌های انتخابات بود. نباید گذاشت که این آزمون بزرگ مردم‌سالاری در کشور، با برخی حرکت‌های ناسنجیده و غیردموکراتیک مختل شود. در این‌جا نقش کمیسیون‌های انتخاباتی و نهادهای حکومتی می‌تواند بسیار برجسته باشد.
نتیجۀ انتخابات هر چه که هست، باید از درونِ صندوق‌های رای بیـرون شود و نه بر اساسِ تقلب و مهندسی‌های بحران‌زا. اگر کمیسیون‌ها به آرای مردم حرمت بگزارند، بدون شک افغانستان دچارِ هرج‌ومرج نخواهد شد. پس باید به این فصل جدید، با خوش‌بینی نگاه کرد و منتظر اعلامِ عادلانۀ نتایجِ انتخابات بود. از سوی دیگر، نامزدهای انتخابات و هواداران‌شان نیز باید نتیجۀ حقیقیِ انتخابات را بپذیرند و برای مشارکت سیاسیِ واقعی با تیمِ برنده همکاری کنند. انتخابات را باید به پیـروزی مردم تبدیل کرد و در کنار آن ایستاد!