سخنرانیِ روز شنبۀ داکتر عبدالله در جمعِ بزرگان قومیِ ولایات جنوبی و شرقی، به عنوان نقطۀ عطفِ تازه‌یی پس از انتخاباتِ دورِ دوم شناخته می‌شود. آقای عبدالله، زمانی سخنرانیِ خود را ارایه کرد که اسناد تازه‌یی از تقلب‌های انتخاباتی از سوی تیمِ اصلاحات و همگرایی در جمع حاضر در نشست فاش ساخته شد و به دنبال آن، شماری از سران قومیِ ولایاتِ جنوبی و شرقی کشور، در سخنرانی‌های خود با جدیت تمام از مواضع تیمِ اصلاحات و همگرایی حمایت کردند. این حمایت، نماد روشنی از نفوذ و علاقه‌مندیِ مردمِ افغانستان به نامزد مورد اعتمادشان بود؛ حمایتی تاریخی و سرنوشت‌ساز که بر بسیاری از معادلاتِ تیمِ رقیب و ارگ‌نشینان خط بطلان کشید.

فراموش نکنیم که سیاست در تیم رقیبِ اصلاحات و همگرایی و هم‌چنین حلقۀ ارگِ ریاست‌جمهوری که بحران فعلی را به‌وجود آورده و مدیریت می‌کندـ به شدت غیراخلاقی شده است. سیاست بدون اخلاق، به استبداد می‌انجامد؛ همان تیوری‌یی که می‌گوید «هدف وسیله را توجیه می‌کند». آقای کرزی و تیم رقیبِ اصلاحات و همگرایی، چنان از صفت‌های انسانی تهی شده‌اند که به چیزی غیر از قدرت نمی‌اندیشند. خلافِ آن‌چه که آقای کرزی می‌گوید از سیاست خسته شده و دیگر در پی ماندن در کرسی ریاست‌جمهوری نیست؛ ولی در عمل، چنان دلش با سیاست و ارگ گره خورده که حتا به بهای ریختن خونِ افراد بی‌گناه نیز حاضر است که در قدرت باقی بماند. تنها کافی است نگاهی کوتاه به اتفاق‌های چند ماه اخیرِ کشور انداخته شود تا عمق فاجعۀ جاری را دریابیم.
آقای کرزی با وقاحت تمام، دست به بزرگ‌ترین خیانت تاریخی در افغانستان زده است. عمق خیانتِ آقای کرزی که بازی با رای مردم است، به اندازۀ خیانت تمامِ دیکتاتورهایی است که تاریخ آن‌ها را به حافظه دارد. اما هر کنش بدون تردید به واکنش می‌انجامد و هر پرسشی، پاسخِ خود را می‌طلبد. سخنان آقای عبدالله در جمع بزرگان قومیِ ولایت‌های جنوبی و شرقی کشور، پاسخِ روشن به آن‌چه بود که در افغانستان صورت گرفته و پس از این‌هم صورت خواهد گرفت. آقای عبدالله به‌صراحت مواضعِ خود را در برابر ارگ تیم رقیب و کمیسیون‌های انتخاباتی بیان کرد. او تنها از جانبِ خود سخن نمی‌گفت. صدای داکتر عبدالله در آن جمع با صدای شرکت‌کننده‌گان و میلیون‌ها انسان تشنۀ عدالتِ این سرزمینِ جفاکشیده گره خورده بود. داکتر عبدالله در آن جمعف صدایی به وسعتِ افغانستان بود. صدایی به وسعتِ عدالت و صلح و وحدت ملی.
ارگ‌نشینان و تیم رقیب، از مسایل مختلف استفاده‌های ابزاری می‌کنند. آن‌ها بارها به شکل مستقیم و غیرمستقیم تلاش کرده‌اند که داکتر عبدالله را به قوم و منطقۀ خاص تقلیل دهند. از این ابزار که غیراخلاقی‌ترین ابزار تمامیت‌خواهان می‌تواند باشد، به‌صورت بسیار خصمانه علیه داکتر عبدالله استفاده شده است. محمود کرزی برادر رییس‌جمهوری، همین چند روز پیش در گفت‌وگو با رویترز گفت که آقای کرزی وضعیت را چنان مدیریت کرد که نشان دهد دو رقیبِ انتخاباتی، از دو قومِ مختلف در برابر هم صف‌آرایی کرده‌اند. البته در این مدیریت تلاش پی‌گیرانه انجام شد که داکتر عبدالله در جایگاهِ متزلزل قرار گیرد. اما جمعیتِ موجود در گردهمایی تاریخی روز شنبه، عملاً نشان داد که داکتر عبدالله فراتر از مرزهای قومی و زبانی می‌ایستد و فراتر از هر چیزی که تمامیت‌خواهان تلاش داشتند که با استفاده از آن، او را و در حقیقت مردمِ افغانستان را خوار بشمارند.
اجلاس روز شنبه این حقیقت را به اثبات رساند که داکتر عبدالله پیش از قوم و زبان به اسلام، جهاد و افغانستان تعلق دارد. این اجلاش نشان داد که مردم افغانستان را با حربه‌های کهنه و فرسوده نمی‌توان از هم جدا کرد. داکتر عبدالله، هویت و تاریخِ این سرزمین است، زیرا او خود را فرزند همین مردم می‌داند و برای خدمت‌گزاری به آن‌ها قیام کرده است.
به نظر من، داکتر عبدالله با سخنرانی روز شنبۀ خود، اتمام حجت کرد. او پیام واضحِ خود را به جهان، مردم و دولت افغانستان ارایه کرد. او به جهان گفت که افغانستان در آستانۀ تحولی بزرگ قرار دارد و باید این تحول به گونۀ جدی مورد حمایت قرار گیرد. جامعۀ جهانی برای مبارزه با هراس‌افکنی و ایجاد شرایط صلح‌آمیز در منطقه، نیاز به شریک سیاسیِ مدبر در افغانستان دارد؛ شریک سیاسی‌یی که مشروعیتِ آن از آرای مردم به‌دست آمده باشد و بتواند جامعه را مدیریت کند.
پیام داکتر عبدالله به مردم افغانستان، از همه روشن‌تر بود. او به مردم وعده داد که از تک تکِ آرای آن‌ها پاسداری خواهد کرد. او به مردم اطمینان داد که حاکمیت فردا، حاکمیت مردم خواهد بود و بالاخره پس از سیزده سال، مردم این فرصت را به‌دست می‌آورند که بر سرنوشت‌شان حاکم شوند.
سخنان داکتر عبدالله به دولت و تیمِ حاکم نیز به اندازۀ لازم کافی روشن بود. او پیام روشنِ خود را به تمامیت‌خواهان و دزدان رای مردم ابلاغ کرد. داکتر عبدالله گفت اجازه نخواهد داد که کسی بر مبنای تقلب به قدرت برسد.
در حقیقت، سخنرانی روز شنبۀ رهبر تیم اصلاحات و همگرایی، برآمده از یک مسوولیتِ تاریخی بود. آقای عبدالله به عنوان پاسدار ارزش‌های مردمی وظیفه داشت که برای یک بار و همیشه، وضعیتِ خود را به همه‌گان روشن سازد، به‌خصوص این که مردم در انتظار چنین موضع‌گیری‌یی بودند.
در همین حال، این نکتۀ نمادین را هم نباید کم بها داد که شرکت‌کننده‌گانِ اجلاسِ روز شنبه، از داکتر عبدالله به عنوان رییس‌جمهورِ قانونیِ کشور استقبال کردند و با همین لقب نیز از او خواستند که پشت میزِ خطابه بیاید.