زمان گذشت و بارِ دگر هفتۀ شهید از راه رسـید، آن‌هم در شرایطی‌ که اوضاعِ سیاسی سخت آشفته است. شاید به نظرِ بسیاری‌ها، اینک سخن از هفتۀ شهید بسیار نابه‌جا باشد، آن‌هم با این استدلال که وقتی کُلِ مملکت نابسامان شده است، سخن گفتن از حقوقِ شهدا و کسانی که دیگر زنده نیستند، خودبه‌خود از اهمیت می‌افتـد.
اما گزافه نخواهد بود اگر بگوییم که دلیلِ همۀ این نابسامانی‌های سیاسی، بی‌توجهی به آرمان‌های شهدا بوده است.
بدون شک آموزه‌های دینیِ ‌ما به شهید و شهادت جایگاهِ رفیع و بی‌بدیلی قایل شده و مسلمانان را به حراست از آرمانِ شهدا فرا خوانده است؛ اما حکومتِ آقای کرزی در سال‌های پسین به‌صورتِ سیستماتیک حقوق شهدا را نقض کرده و نادیده انگاشته است. شهید، امروز مترادف است با گمنامی. حقوق و امتیازاتِ معنوی و مادی‌اش فراموش شده است. بازمانده‌گانش در تهی‌دستی به‌سر می‌برند. و علی‌رغم این‌که وزارتی زیر نامِ وزارت شهدا و معلولین داریم، اما بازدهیِ این وزارت‌خانه به‌صورتِ عینی و ملموس هیچ بوده است. امروز بدون هیچ مبالغه‌یی، خانواده‌های شهدا فقیرترین مردمِ این کشور اند و حکومت هیچ امتیازِ مادی‌یی برای آن‌ها در نظر نگرفته. از ناحیۀ امتیازاتِ معنویِ شهدا و بازمانده‌گانِ آن‌ها نیز هیچ حرکتِ امیدوارکننده‌یی از حکومت سر نزده است. چندین سال است که هفتۀ شهید خلاصه می‌شود به برخی از جلسات فرمایشی و نمایشی که فقط از پرده‌های تلویزیون می‌توان آن را دید. هیچ سمینار، کنفرانس و یا جلسه‌یی که بتوان در آن آرمانِ شهدا را تبیین و تفهیم کرد، شکل نگرفته است. هیچ برنامۀ درازمدت و یا میان‌مدتی نیز برای شناسایی و معرفیِ شهدای گلگون‌کفنِ راه آزادی وجود نداشته است.
این‌که شهدای گمنام راه آزادی، همواره مظلومِ تاریخ و سیاست بوده‌اند، یک واقعیتِ تلخ است؛ اما تلخ‌تر از آن این‌ است که دست‌اندرکارانِ امورِ سیاسی حتا برای حذف شهدای نامیِ کشور نیز تلاش کرده‌ و می‌کنند. خیلی دور نرویم، قهرمان ملیِ کشور شهید احمدشاه مسعود را مثال می‌آوریم که بارها سال‌‌روزِ شهادتش در تقویم‌های رسمی، از سوی مأمورین حکومتی حذف شده است. حال‌ آن‌که بی‌تردید هر آن‌چه امروز آن‌ها (دولت‌مردان) دارند، از برکتِ همین بزرگ‌مردِ تاریخ بوده است.
کوچک‌ترین پاسداشت از رشادت‌های قهرمان ملی، آن بود که تصویرش درجِ بانکنوت‌های رایج کشور گردد؛ کاری که در جهان بسیار معمول است و وعده‌اش هم سپرده شده بود. اما گویا دم و دستگاهِ حکومتِ کرزی از بن با شهدا، از جمله سردار شهیدان، قهرمان ملیِ کشور مخالف است و به بهانه‌های گوناگون در پی تعدیلِ این تعهد بوده است.
قهرمان ملی کشور و سایر شهدا، الگوی رشادت و پایداری و پای‌مردی برای نسل نو اند که عملاً در دلِ مردم و نسلِ نو خانه دارند؛ اما قوم‌گرایانِ حکومتی بی‌‌هیچ ملاحظه‌یی در پی تخریب نام و نشانِ این بزرگ‌مرد اند. حتا که نام قهرمان ملیِ کشور در کتاب‌های درسی از جمله کتاب‌ِ تاریخ‌ به سبکی یاد می‌شود و به‌جای حرمت گذاشتن به چنین بزرگ‌مردانی، از برخی شوونیست‌های قوم‌پرست در کتاب‌های رسمیِ حکومت به نیکی و بزرگی یاد می‌شود.
هر کسی که یک بار از چهارراهی مقاومت عبور کند، می‌بیند که حتا تصویر قهرمان ملی در آن قابل رؤیت نیست؛ اما در مقابل برای جنایت‌کارانی چون نادرشاه قبه و بارگاه می‌سازند و میلیون‌ها افغانی را هزینه می‌کنند.
این‌ها نمونۀ کوچکی از بی‌احترامی و بی‌حرمتیِ عمدی و رسمی به شهدا و به‌ویژه سالارِ شهیدان ـ قهرمان ملی کشور ـ است. اما گلۀ زیادی از این حکومت نباید کرد؛ زیرا رییسِ آن ـ آقای کرزی ـ از همان اول با خط سرخِ شهادت و مقاومت سازگاری نداشت. شکایتِ اساسی را باید از کسانی کرد که روزگاری در خط مقاومت، یار و هم‌سنگرِ شهید مسعود بودند و امروز به برکت عزمِ راسخِ آن بزرگ‌مرد تاریخ، در پست‌های عالیِ حکومتی قرار گرفته‌اند ولی دغدغۀ حراست از ارزش‌‌ها و آرمان‌ها و آموزه‌های مسعود را ندارند.