رویدادهای ناگوارِ امنیتی این روزها به شکل سرسام‌آوری آسمانِ کشور را احتوا کرده است. هنوز داغ برف‌کوچ‌های پنجشیر و برخی ولایات کشور، و رنج اسارتِ ۳۱ تن از هموطنان و زخمِ فرخنده از دل مردمانِ این سرزمین رخت برنبسته که این‌بار خبر از تیراندازی مردان مسلح به موتر مسافربریِ مسافران شاهراه کابل – قندهار در منطقۀ هفت‌آسیاب ولسوالی سیدآباد وردک و جان باختن ۱۳ هموطن‌مان در صدرِ خبرها قرار گرفته است.
تیربارانِ این مسافران، غم سنگین دیگری‌ست که در کنار دردهای دیگر این روزها بر شانه‌های‌ هر شهروندِ این کشور سنگینی می‌کند. هرچند تا کنون هیچ گروهی مسوولیت این حمله را بر عهده نگرفته، اما شکی نیست که این‌گونه حملاتِ وحشیانه به جان غیرنظامیان تنها از جانب دشمنان قسی‌القلبِ دیرینۀ مردم افغانستان صورت می‌گیرد؛ دشمنانی که عطش سیری‌ناپذیرشان با چیزی جز خون هموطنانِ عزیزمان برطرف نمی‌شود. این خون‌آشامان حالا دیگر با گردنه‌گیری و حمله به جان مسافرانِ شاهراه‌های اصلی کشور، در پی فلج کردن شاهرگ‌های ارتباطیِ کشور هستند و می‌کوشند تا با زخم زدن به دلِ صدریشِ مردم افغانستان از طریق این‌گونه حملات، تخم وحشت و تفرقه را در بین مردم کشور بگسترانند.
با مروری بر آمار رویدادهای اخیرِ امنیتی دیده می‌شود که میدان بازی و تاکتیک‌های عملیاتی هراس‌افکنان تا اندازه‌یی تغییر کرده است. با توجه به حوادث اخیر از جمله حادثۀ گروگان‌گیری ۳۱ تن از مسافران در ولسوالی شاه‌جوی ولایت زابل، و بازجویی و آزار و اذیت در برخی از ولایات دیگر، و نهایتاً حادثۀ روز گذشته دیده می‌شود که این‌بار حمله به مسافران در شاهراه‌ها و جاده‌های مواصلاتی در کانون توجه دشمنان افغانستان و هراس‌افکنان قرار گرفته است.
ناامن‌سازی مسیرهای ارتباطی هرچند همواره یکی از اهدافِ مورد توجه هراس‌افکنان بوده، اما با توجه به حملات اخیر به جان مسافران به نظر می‌رسد که در فصل جدید، گروه‌های هراس‌افکن در تلاش برای ناامن‌سازی راه‌ها برای مسافران و افراد ملکی است. از سوی دیگر با توجه به رونق گرفتن دوبارۀ بازار مذاکره و مصالحه با طالبان، یکی از شاخصه‌های دیگرِ این حملات اخیر، در سایه ماندنِ هویت عاملانِ آن‌هاست. از یک‌سو نیروهای امنیتی میلی به معرفی هویت عاملان اصلیِ این رویدادها و دست‌های پشت پردۀ آن‌ها ندارند و از سوی دیگر طالبانی که پیش از این همواره در اسرع وقت مسوولیت حملات مختلف در کشور را به عهده می‌گرفتند، حالا میل چندانی به آن جنگ‌های تبلیغاتی ندارند. در نتیجه، تنها چیزی که از عاملان این حملات شنیده می‌شود، تنها نوع پوششِ آن‌ها و رنگ سفید یا سیاهِ جامۀ‌شان است.
در کنار این‌ها، حملات اخیر برخلاف نسل پیشینِ این حملات که بیشتر در تلاش هدف قرار دادنِ خارجی‌ها و یا نیروهای امنیتی کشور بوده، به نوعی سازمان‌یافته بر افراد ملکی با رویکرد قومی و سمتی از یک‌سو و اماکن مقدس از سوی دیگر تمرکز یافته است. مواردی چون حمله بر جان نمازگزاران در یک خانقاه در منطقۀ کمپنی کابل، حمله به یک مسجد در ولایت غزنی، تخریب یک زیارتگاه تاریخی در لوگر و حملۀ ناکام انتحاری به یک مسجد در چهارقلعۀ کابل، همه از مواردی‌ست که نشان می‌دهد رویکرد دشمن حالا بیشتر به سوی اماکن مقدس و مذهبی گراییده است. از سوی دیگر، تقریباً اکثر حملات اخیرِ این هراس‌افکنان چه در مسیرهای مواصلاتی و چه در اماکن مقدس و مذهبی، متمرکز بر افراد ملکی و شهروندان متدینِ کشور بوده است.
با همۀ این‌ها می‌توان گفت که به نظر می‌رسد همان‌گونه که نام و نشانِ هراس‌افکنان در این اواخر تغییر یافته و طالبِ دیروز جای خود را به داعشِ امروز داده، از نظر تاکتیکی و استراتژیکی هم این گروه‌های هراس‌افکن در صددِ آغاز فصل و نسل جدیدی از حملات هراس‌افکنانه هستند که انتظار می‌رود با درک و تحلیل واقع‌بینانۀ این تهدیدات جدید، نهادهای امنیتی کشور استراتژی و تاکتیک‌های مناسب و متناسبی را برای حفظ جان و مالِ شهروندانِ این سرزمین و مقابله با دشمنان کشور روی دست گیرند.