غزنی در حالی برای نام‌گذاری مرکز تمدن اسلامی در سال ۲۰۱۳ آماده می‌شود که علاوه بر عدم اجرای برنامه‌های فرهنگی و ساخت‌وسازهای تمدنی، امنیت نیز مهم‌ترین چالشِ آن می‌تواند به شمار رود. در چند سال گذشته، فرصت‌های بی‌شماری در برابر دولت قرار داشت که برای برگزاری نشست کشورهای اسلامی، این شهر را آماده می‌کرد؛ ولی نه تنها دولت اقدام‌های لازم و شایسته را در این راستا به اجرا نگذاشت، بلکه با حمایتِ گروه‌های مسلحِ غیرمسوول، زمینه ناامنی‌های بیشترِ را در آن مساعد ساخت.
گروه‌هایی که زیر نام مخالفان طالبان در این ولایت ظهور کردند، پس از گذشت مدتی مشخص شد که از سوی برخی نهادهای دولتی و ارگ‌نشینان تمویل و تجهیز می‌شوند.
برنامه «گروه‌های ضد طالبانی» ِآقای کرزی نه تنها به بن‌بست انجامید، بلکه حالا این نگرانی نیز به وجود آمده که این گروه‌ها خود به عامل بی‌ثباتی و برهم زدنِ نظم و امنیت تبدیل شوند. بسیاری‌ها، شکل‌گیری این گروه‌ها را مغایرِ روحیه قانون در کشور دانسته و حتا مدعی شده‌اند که ارگ ریاست‌جمهوری یا عمداً این گروه‌ها را به وجود آورده و یا به‌دلیل مقاصد سیاسی، از ایجاد آن‌ها حمایت کرده است.
هرچند نخستین گروه‌های ملیشه‌یی ضد طالبان در ولایت غزنی شکل گرفتند، ولی اکنون دیده می‌شود که این گروه‌ها هیچ نقشی در تامین امنیت و پاک‌سازی محل از وجود عناصر طالبانی نداشته‌اند. برعلاوه، این روزها خبرهای دیگری هم از ولایت باستانی غزنی به گوش می‌رسد و آن، فعال شدنِ گروه‌هایی‌ست که گویا زیر نام مقدس»امر به معروف و نهی از منکر» به همان فعالیت‌های ضد اسلامی و ضد انسانی‌یی دست می‌زنند که طالبان در زمان حکم‌روایی‌شان بر بخش‌هایی از کشور، آن را عمال می‌کردند. این گروه‌ها که در برخی ولسوالی‌های غزنی فعال شده‌اند، بر اساس گزارش‌های رسانه‌ها، برای جوانان و نوجوانان ایجاد مزاحمت می‌کنند و دختران را اجازه نمی‌دهند که به مکتب بروند. بر اساس گفته‌های شاهدان عینی، این گروه‌ها همان اداره‌های مخوف استخباراتی طالبانی است که جوانان را به‌دلیل نداشتن عمامه و کوتاه کردن ریش، به زندان می‌انداختند و به شلاق می‌بستند.
چه‌گونه‌گی ظهورِ این گروه‌ها عملاً با سیاست‌های ارگ پیوند دارد و جای شکی نیست که ارگ‌نشینان در آستانه نام‌گذاری غزنی به عنوان پایتخت تمدن اسلامی، می‌خواهند از آن‌شهر چهره طالبانی و غیرتمدنی ارایه دهند. اگر دولت آقای کرزی اراده می‌داشت، بدون شک این شهر بزرگِ تاریخی حالا از نظر سیما و ظاهر، آماده برگزاری چنین مراسم شکوهمندی بود؛ ولی مقام‌های محلی غزنی در طول سه سال گذشته همواره انتقاد کردند که بناهای تاریخی‌شان در حال نابود شدن است و هزینه نگه‌داری آثار تاریخی، در اختیارِ آن‌ها قرار داده نمی‌شود. برای دولت آقای کرزی چه‌قدر می‌توانست دشوار باشد که در طول این سال‌ها توجه کشورهای اسلامی را به بازسازی این شهر کهن ولی ویران‌شده جلب می‌کرد؟
شهری که سازمان کنفرانس کشورهای اسلامی می‌خواهد آن را در سال ۲۰۱۳ به نام پایتخت تمدن اسلامی نام‌بردار کند، وقتی اکنون به سیمای حزن‌آلود و گردگرفته آن می‌بینی، هیچ فکر نمی‌شود تا کم‌تر از چند ماه دیگر آماده پذیریش چنین همایشی شود.
از جانب دیگر، دولت برای تامین امنیت این شهر، هیچ فعالیت مثمری انجام نداده است. مهم‌ترین فعالیت دولت در بخش تامین امنیت در ولسوالی‌های غزنی، حمایت از گروه‌های مسلح غیرمسوول بوده است؛ گروه‌هایی که بازده فعالیت‌شان هیچ معلوم نیست و از سوی دیگر، هنوز مشخص نشده که این قیام‌های به ظاهر خودجوش، آب به آسیاب کدامین دشمن می‌ریزند.
غزنی با هزار افسوس که قربانیِ ندانم‌کاری‌ها و بی‌توجهی‌های ارگ‌نشینان شده است. شهری که می‌توانست در سال ۲۰۱۳ برای کشور افتخارآفرین باشد، حالا به مرکز تروریسم و گروه‌های ضد تمدنی تبدیل شده است؛ گروه‌هایی که عملاً زیر نام مقدس شریعت و اسلام، دست به شنیع‌ترین اعمال ضد اسلامی و انسانی می‌زنند. طالبان در دوران حکومتِ خود زیر نام شعارهای مقدس تلاش کردند که چهره خشن و خشونت‌طلب از اسلام ارایه کنند. حالا هم گروه‌هایی که خود را منتسب به این جریان فاشیستی  قلمداد می‌کنند، نمی‌گذارند که در شهر غزنی پسران و دخترانِ جوان در آرامش و امنیت روانی و جسمی زنده‌گی کنند.
غزنی را سیاست‌های ارگ‌نشینان به مخروبه تبدیل کرد و حالا آقای کرزی قصد دارد بر این مخروبه‌ها، بنای تمدن و فرهنگِ اسلامی را بسازد. سال‌ها به بطالت و تنبلی گذشت و بدون آن‌که نقشه راهی وجود داشته باشد و یا وزارت‌های مشخصی برای احیا و بازسازیِ این شهر تاریخی برنامه‌یی داشته باشند، همه‌چیز به‌دست سرنوشت سپرده شد، آن‌هم به شکل عمد و از قبل طراحی شده؛ زیرا به هیچ‌وجه ارگ‌نشینان در پیِ آن نبوده‌اند که از غزنی چهره‌یی مناسب به جهان ارایه شود.
چهره فعلی غزنی به هیچ‌وجه شایسته نیست که به عنوان پایتخت تمدن اسلامی نام‌گذاری شود و این هدفی‌ست که ارگ‌نشینان به آن دست یافته‌اند. حالا هم در موجودیت گروه‌های به ظاهر مجریِ امر به معروف و نهی از منکر، چهره این شهر بیشتر از پیش مخدوش شده است. شهری که می‌توانست لقب پایتخت تمدن جهان اسلام را به‌دلیل تاریخ و پیشینه خود نصیب شود، حالا نمی‌داند که با گروه‌های دهشت‌افکن و غیرمتمدن چه‌گونه مبارزه کند و شر گروه‌هایی را که برای جوانان و دخترانِ این شهر زیبا و تاریخی مشکل می‌آفرینند، از سر باز کند.
همه این حوادث دقیقاً زمانی رخ می‌دهند که به سال ۲۰۱۳ چیزی باقی نمانده است و این شهر باید حالا چهره زیبا و شسته و رفته می‌داشت تا به خوبی از نشست کشورهای اسلامی میزبانی می‌کرد.