فصل بهار در افغانستان فقط از سرسبزی و رویش خبر نمی‌دهد، بلکه این فصل در سرزمین انفجار و انتحار، خبر از آغازِ دوبارۀ جنگ و ناامنی نیز می‌دهد. در این سال اما به نظر می‌رسد که هرجا سرسبزتر و بهاری‌‌تر است، سرخ‌تر و خونین‌تر از انفجار و انتحار هم است! به این ترتیب، طبیعتِ زیبای شمال کشور، بهار امسال را با موجی از ناامنی‌های شوم و اسف‌بار آغاز می‌کند.
حملۀ ناجوان‌مردانۀ دشمنان مردمِ افغانستان و مزدورانِ بیگانه‌گان به دادستانی ولایت بلخ که در آن ۱۸ هموطنِ عزیزمان کشته و ۶۸ تن دیگر زخمی شدند، در کنار ناامنی‌های اخیر در دست‌کم پنج ولایت دیگر شمالی، همه نشانه‌های آشکاری بر تلاش مذبوحانۀ دشمنان در ناامن‌سازی شمال کشور است. ولایت‌های بدخشان، فاریاب، تخار، سرپل و کندز بر اساس گزارش‌های تازه، شاهد نبردها و ناامنی‌های مضاعفی هستند که بنا به تأیید مسولان امنیتی محلی، آسیب‌هایی بر مواضع نظامیانِ کشور وارد کرده است.
پا گرفتنِ این‌گونه اقدامات در شمال کشور که پیش از این کمتر شاهد چنین ناامنی‌های گسترده‌یی بوده، نشان از پروژۀ جدیدِ دشمنان افغانستان برای ناامن‌سازی مناطقِ امنِ کشور دارد. هرچند در پشتِ این‌گونه تحرکات، دست طالبان و استخباراتِ کشورهای منطقه قرار داشت و دارد، اما گمان می‌رود هم‌اکنون علاوه بر این دو بازیگر، بازیگرانِ داخلی و خارجیِ دیگری هم در صحنه حضور یافته‌اند.
نمونۀ عمدۀ بازیگران خارجیِ فعال در ناامنی‌های اخیر، حرکت اسلامی ازبیکستان است که در هفتۀ گذشته با نشر کلیپ ویدیویی گردن زدنِ یک سرباز اردوی ملی کشور، رسماً حضور فعالِ خود را در افغانستان به مردم و دولت گوشزد کرد. این گروه ادعا کرده است که عامل گروگان‌گیریِ ۳۱ تن از شهروندانِ کشور در ولایت زابل بوده و سربازی را که گردن زده، یکی از همین اسیران است. شکی نیست که این گروه افراطی و عوامل خارجیِ دیگری نیز در ناامن‌سازی صفحاتِ شمال نقش داشته‌اند. چنان‌که قبلاً هم مسوولان امنیتی کشور از حضور بیش از ۱۰۰ گروه تروریستی تنها در شهر کابل خبر داده بودند و با این قیاس باید گفت که متأسفانه ناامنی‌های ولایات شمالی کشور، تنها در انحصارِ یک گروه هراس‌افکنِ نیست.
با این وجود، آن‌چه بر نگرانی از ناامنی‌های اخیر می‌افزاید، موضوع حضور و دست داشتنِ عناصر داخلی در درون نظام در ناامنی‌های اخیر در شمال کشور است. گزارش‌های تأیید نشده حکایت از تلاشِ برخی از حلقات داخلی در ناامن‌سازی ولایات شمالی کشور دارد. این افراد با استفاده از نفوذ و قدرتی که در ساختار حکومت وحدت ملی دارند، می‌کوشند تا میدان بازیِ خون و آتش را به مناطق امنِ کشور از جمله ولایات شمالی بکشانند و به این ترتیب، به اهداف شومِ خود نایل آیند.
پیش از این ‌هم، مقامات بلندپایۀ حکومتی از جمله وزیر داخلۀ پیشین، از نفوذ جاسوسان و عوامل خارجی در کرسی‌های بلندِ این ارگان امنیتی خبر داده بودند. حالا هم که حکومت وحدت ملی بیش از هر زمانِ دیگری روزگار انحطاط و اختلافاتِ درونی را سپری می‌کند، فرصت مناسبی برای این عناصرِ فرصت‌طلب فراهم شده تا مانورِ بیشتری در ولایات امنِ کشور اجرا کنند. به نظر می‌رسد که حضور این عناصر داخلیِ مخرّب، بیش از هر آفتِ دیگری عرصه را برای ناامنی در کشور فراهم می‌کند. در نتیجه انتظار می‌رود که دولت‌مردانِ حکومت وحدت ملی به چینش و خنثا کردنِ این عناصر در اسرع وقت اقدام کنند؛ ورنه خود به دست داشتن در این اعمالِ مخرّبانه متهم خواهند شد.
یکی از شایبه‌های جدی و اتهاماتِ اساسی که چندان هم بی‌مایه نیست، مسالۀ دست داشتنِ مقامات و مسوولانِ حکومت وحدت ملی در ناامن‌سازی‌های اخیر است که گفته می‌شود برآمده از دل یک بازیِ کثیف با استفاده از کارتِ قومیت است. رییس‌جمهور غنی و برخی مسوولانِ بلندپایۀ حکومت باید برای زدودنِ این اتهامات و مبرّا کردنِ خود از آن‌ها، پاسخِ عملیِ درخوری به ناامنی‌های اخیر داده و درست در مقطعی که بسیاری‌ها حکومت فعلی را حکومتی چندپاره و غلتیده به دام گرایش‌های قومی می‌دانند، وجهۀ ملی و فراقومیِ خود را در کنار توان سیاسی و نظامیِ خود به نمایش بگذارند.