به تازه‌گی رییس‌جمهور کرزی در یک نشست خبری در کابل، اظهاراتی کرد که تناقض‌ها و ضدونقیض‌گویی‌های آن به‌شدت قابل توجه است. آقای کرزی با اشاره به حملات توپ‌خانه‌یی پاکستان به ولایات شرقی و جنوبی کشور، امریکا را به بازی دوگانه با افغانستان متهم کرد و گفت که مقام‌های این کشور «یک چیز می‌گویند، ولی به نوعی دیگر عمل می‌کنند». آقای کرزی در این نشست خبری از امریکا خواست که با توجه به امضای توافق‌نامه راهبردی با افغانستان، به تعهدات خود عمل کند و به حملات پاکستان پاسخ دهد. در عین حال، آقای کرزی تاکید کرد که افغانستان به هیچ صورت نمی‌خواهد که به این حملات پاسخ دهد؛ زیرا به گفته او، احتمال تلفات غیرنظامیان در چنین حملاتی وجود دارد و افغانستان نمی‌خواهد که به اصطلاح آقای کرزی، «برادران آن‌سوی مرز» دچار مصیبت شوند.
در این اظهارات، تناقض و پریشان‌گویی به اندازه کافی موج می‌زند. نخست: آقای کرزی از امریکا می‌خواهد که به پاکستان حمله کند، ولی نیروهای دفاعی کشور را از چنین برخوردی باز می‌دارد. آیا در حملات امریکا در پاسخ به حملات توپ‌خانه‌یی پاکستان، تصور تلفات غیرنظامیان وجود ندارد؟ نیروهای امریکایی در داخل افغانستان وقتی دست به عملیات می‌زنند، سبب تلفات غیرنظامیان می‌شوند، از کجا معلوم که در حمله به آن سوی مرز، چنین اتفاقی نیافتد.
دوم: وقتی آقای کرزی با توجه به مشکلات امنیتی کشور، از کشوری دیگر می‌خواهد که وارد جنگ با کشور سوم شود، این به معنای نقض تعهدات افغانستان در قبال کشورهای همسایه افغانستان است. کشورهای همسایه افغانستان، همواره از امضای توافق‌نامه‌های راهبردیِ ما با کشورهای غربی و به‌ویژه امریکا ابراز نگرانی کرده‌اند، ولی مقام‌های کشور و از جمله آقای کرزی، به این کشورها پیوسته اطمینان داده‌اند که امضای این توافق‌نامه‌ها خطری را متوجه کشورهای همسایه افغانستان نخواهند کرد. در صورتی که آقای کرزی از امریکا می‌خواهد که به پاسخ حملات پاکستان به مناطق شرقی و جنوبی کشور بپردازد، آیا این مساله در آینده زمینه مداخله امریکا در دیگر کشورهای همسایه افغانستان را فراهم نمی‌کند؟
سوم: در حالی که آقای کرزی می‌گوید که به هیچ صورت پاسخ حملات پاکستان را نخواهد داد؛ ولی در روزهای اخیر مقام‌های محلی ولایات شرقی و جنوبی کشور، از آماده‌گی‌ها برای حمله به کشور پاکستان خبر داده‌اند. همین چند روز پیش والی‌های ننگرهار و کنر گفتند که آماده‌گی لازم برای پاسخ گفتن به حملات و تجاوز پاکستان به حریم افغانستان را دارند. آیا این آماده‌گی‌ها پنهان از چشم آقای کرزی صورت گرفته و یا این‌که مقام‌های این ولایات، دیگر خود را بخشی از دولت مرکزی نمی‌دانند و خودسرانه در حال تصمیم‌گیری در مسایل مهم کشوری هستند؟ همان مسایلی که به گونه منطقی، جزوِ وظایف اساسی و اصلی رییس‌جمهوری به شمار می‌روند.
چهارم: آقای کرزی در حالی از امریکا می‌خواهد که به پاکستان به نیابت از افغانستان حمله کند که عملاً مفاد توافق‌نامه راهبردی میان دو کشور به مرحله اجرا نرسیده و هنوز قرارداد امنیتی میان دو کشور که جزییات همکاری‌های نظامی را مشخص می‌کند، آماده و امضا نشده است.
پنجم: آقای کرزی در حالی خواهانِ برخورد نظامی امریکایی‌ها با پاکستان در دفاع از حاکمیت ملی افغانستان است که خودش در سفر اخیر به نیویارک برای شرکت در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل، در حاشیه این اجلاس با آصف‌علی زرداری دیدار و گفت‌وگو کرد و دو کشور تصمیم گرفتند که در آینده‌یی نزدیک توافق‌نامه راهبردی میان خود امضا کنند؛ توافق‌نامه‌یی که با توجه به حمایت پاکستان از گروه‌های تروریستی و دهشت‌افکن و تجاوز به خاک افغانستان، با واکنشِ تند مردم و احزاب سیاسی کشور روبه‌رو شده است.
ششم: آقای کرزی به جای این‌که در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد، از نقش سازنده پاکستان در افغانستان! تشکر می‌کرد، باید از حاکمیت ملی کشور دفاع می‌نمود و از جامعه جهانی و سازمان ملل می‌خواست که جلوِ تجاوز پاکستان را بگیرند. ولی آقای کرزی به‌جای این وظیفه ملی و میهنی، به سپاس‌گزاری از کشور پاکستان پرداخت. آیا حمله به افغانستان و کشتار غیرنظامیان از سوی ایادی پاکستان و گروه‌های تروریستی، جای تشکر دارد؟! شاید از منظری که آقای کرزی به قضایا نگاه می‌کند، این‌گونه فعالیت‌های ضد حاکمیت ملی کشور، جای تشکر داشته باشد. ولی به نظر مردم افغانستان، سازمان ملل اصلی‌ترین جایی بود که آقای کرزی باید در سخنرانی خود به جوانبِ مختلف مشکلاتِ کشور می‌پرداخت و به صورت روشن، از شورای امنیت و دبیر کل سازمان ملل متحد می‌خواست که جلو مداخلات بیگانه‌گان در امور داخلی کشور را بگیرند. آقای کرزی چنین نکرد، اما به جای آن با همتای پاکستانی خود در پشت درهای بسته توافق کرد که با این کشورِ متجاوز توافق‌نامه راهبردی امضا کند. آیا این به معنای بازی دوگانه نیست؟
آقای کرزی به عنوان رییس‌جمهوری کشور، مسوولیت دارد که از تمامیت ارضی و حاکمیت ملی افغانستان در برابر تجاوز و مداخله دفاع کند و نه این‌که با متجاوزین قرارداد راهبردی امضا کند؛ توافق‌نامه‌یی که حالا پس از انتقادهای تند مردم افغانستان آقای کرزی می‌گوید که آن سندی مشروط خواهد بود. معلوم نیست که توافق‌نامه راهبردی مشروط دیگر چه معجونِ مرکبی‌ست که آقای کرزی خواهان امضای آن با پاکستان است. در همین مساله هم تناقض و دوگانه‌گی به اندازه کافی وجود دارد. آقای کرزی از یک‌طرف خواهان امضای توافق‌نامه راهبردی با پاکستان است؛ ولی از طرف دیگر، از امریکا به عنوان حامی استراتژیکِ افغانستان، می‌خواهد که در پاسخ حملات توپ‌خانه‌یی پاکستان، پاسخ مشابه دهد.
این سخنان عملاً نشان می‌دهند که در این روزها آقای کرزی پریشان‌گویی را به اوج رسانده، هرچند که چنین تناقض‌گویی‌هایی در طول ده‌سال گذشته بارها از جانبِ او دیده شده است.