سه شنبه ۶ اسد ۱۳۹۴

گزارش‌ها حاکی از آن است که پاکستان اجازۀ برگزاریِ دور دومِ گفت‌وگوهای صلح را به چین نداده و قرار است این گفت‌وگوها نیز در پاکستان برگزار شود.
شاید برگزاریِ دور دومِ این گفت‌وگوها در چین، برای پاکستانی‌ها بی‌حد نگران‌کننده بوده است.
اگرچه دولت افغانستان در این زمینه تا کنون چیزی نگفته، اما مسلماً نیتِ پاکستانی‌ها این نیست که گفت‌وگوهای صلح را بیرون از دایرۀ خود برگزار کنند. اصلاً به همین دلیل بوده که همۀ گفت‌وگوها و مذاکرات با طالبان زیر سایۀ پاکستانی‌ها صورت گرفته و هیچ گفت‌وگویی در هیچ گوشۀ جهان با طالبان، بیرون از دایرۀ نفوذ این کشور نبوده است.
متأسفانه هنوز نشانه‌یی از تغییر سیاستِ پاکستان در قبال افغانستان و طالبان دیده نمی‌شود و طالبان همچنان در چنگالِ پاکستان قرار دارند.
پاکستانی‌ها حتا اجازه ندادند که گفت‌وگوها در قطر برگزار شود و همۀ آن دیدارهایی هم که میان نماینده‌گان شورای عالی صلح و مقام‌های حکومتی با طالبان در این‌بر و آن‌برِ دنیا صورت گرفته، هیچ‌کدام مورد قبولِ پاکستانی‌ها نبوده و به همین دلیل بی‌نتیجه مانده‌اند.
اصرار پاکستان بر بیرون نشدنِ دایره و مکانِ گفت‌وگوهای صلح از این کشور، به معنای آن است که این تلاش‌ها هرگز نمی‌توانند برای دولتِ افغانستان مفید تمام شوند. چنان‌که شورای علی صلح نیز تا کنون نتوانسته موثریتِ خود را در میدانِ عمل ثابت کند، به همین دلیل در این پنج سال، همواره مورد انتقادهای شدیدِ جریان‌های سیاسی و مدنیِ کشور قرار گرفته و حتا بسیاری‌ها خواهانِ لغو و انحلالِ آن شده‌اند.
از جانب دیگر، حکومت افغانستان و شورای عالی صلح نیز مدعی‌اند که نمی‌دانند دور دومِ گفت‌وگوهای صلح در کجا آغاز می‌شود، به‌خصوص نماینده‌هایی که از این شورا به اسلام‌آباد فرستاده شده‌اند، از مکان و زمانِ گفت‌وگوهای صلح بی‌اطلاع‌اند. این یعنی این‌که دولت افغانستان خود ابتکاری در این زمینه ندارد و همۀ صلاحیت‌ها به پاکستان واگذار شده است.
دولت افغانستان در چهارده سال گذشته، همواره برای دست‌یابی به صلح با طالبان، دست‌بینِ پاکستان بوده است، اما پاکستانی‌ها با غروری که دارند و برنامه‌هایی که در سر می‌پرورانند، همۀ امید مردمِ افغانستان به صلح را به یأس مبدل کرده‌اند. اما دولت افغانستان این‌بار باید بحث صلح و جنگ در افغانستان را فقط به پاکستان مربوط بداند و وقتش را به اقناعِ طالبان هدر ندهد. تجربه ثابت کرده که طالبان بی‌چون و چرا ابزارِ دستِ پاکستان هستند و هیچ ارادۀ مستقلی در میدان جنگ و صلح ندارند؛ پس مادامی که پاکستان بخواهد، اسلحۀ آن‌ها به سمت مردمِ افغانستان نشانه می‌رود و هیچ گریزی از آن نیست.
بنابراین بارِ دیگر به سران دولت وحدت ملی پیشنهاد می‌شود که به‌جای اتلافِ وقت در میز گفت‌وگوی صلح، به تجهیز و تمویلِ نیروهای امنیتی در میدان‌های نبرد علیه هراس‌افکنان همت گمارند و به‌جای گفت‌وگوی بی‌حاصل با طالبان، به دیپلماسی موثر با پاکستان بپردازند.
پاکستانی‌ها اجازه نمی‌دهند گفت‌وگوهای صلح با طالبان، خلاف خواست و میلِ خودشان پیش برود و مسلماً خواست و میلِ آن‌ها نیز گرم بودنِ میدان جنگ و ترور در افغانستان و باج‌گیری از این رهگذر است. دولت وحدت ملی می‌باید به گونۀ دقیق به عامل اصلی جنگ، یعنی پاکستان و نیاتِ آتش‌افروزیِ آن بپردازد. دولتِ جدید باید بر سرِ مشکلاتِ ریشه‌یی پاکستان با ما، به بحث و تفاهم و توافقِ نظر بنشیند. در غیر آن، صلحی در کار نیست، در نهایت جایِ طالب را داعش پُر می‌کند و خلاص!