شکایت‌های باشنده‌گان ولایت پروان، از افزایش ناامنی‌ها در مناطقی از این ولایت به‌خصوص در مرکز آن، بیشتر شده است. بر بنیاد شکایت‌ها، شبانگاهان در مناطق نزدیک به شهر، شب‌نامه‎هایی از آدرسِ طالبان پخش می‌شود و در آن کارمندان دولتی را تهدید می‌کنند. همچنین برخی از افراد مسلحِ غیرمسوول هم، بخشی از مشکلاتِ این ولایت‌ را به بار می‌آورند.
البته چنین مشکلاتی به‌خصوص از آدرسِ افراد مسلحِ غیرمسوول در دیگر ولایت‌های کشور نیز وجود دارد، اما زمانی که به پروان به عنوان گلوگاهِ کابل و اصلی‌ترین نقطۀ امنیت‌بخش به پایتخت نگاه ‌کنیم، درمی‌یابیم که این ولایت به تأمین امنیتِ بیشتر نیاز دارد و بایستی سلاح‌های افراد غیرمسوول در این منطقه جمع‌آوری شود و فقط در مواردی خاص ـ مثل مقاومت در برابر تروریسم ـ این سلاح به مردم تسلیم داده شود و بس.
از اعتصاب داکتران گرفته تا زدوخوردها میان افراد غیرمسوول و یا هم راهگیری و راهزنی شبانه، کار و زنده‌گی را در این ولایت دشوار کرده است. حضور طالبان در برخی از ولسوالی‌های این ولایت نیز بهانۀ خوبی را برای سلاح به‌دست گرفتنِ افراد غیرمسوول که بیشتر وابسته به برخی از افراد مشخص‌اند، فراهم کرده است.
قتل‌های عمد و زورگویی‌هایی که از طرفِ افراد مسلحِ غیرمسوول صورت می‌گیرد، سبب شده است که مردم نتوانند در کار و زنده‌گی راحت باشند و هر لحظه آن‌ها در تشویش و نگرانی به سر می‌برند.
دولت باید نشان بدهد که در این ولایت از داکتران، معلمان و دانش‌آموزان حمایت می‌کند و دستِ افراد طالبان و افراد مسلحِ غیرمسوول را از این ولایت کوتاه می‌سازد. مسلماً مخالفت با تحصیل دختران و مخالفت با آموزش و پرورش در نهادِ بسا از افرادِ جامعۀ ما وجود دارد و وقتی صاحبانِ چنین ذهنیت‌هایی از قدرتِ تفنگ برخوردار شوند، جان دانش‌آموز و معلم هم به خطر می‌افتـد. نمونه‌های زیادی از این دست در پروان وجود دارد.
همچنین گزارش‌ها می‌رسانند که برخی از افراد مسلحِ غیرمسوول نیز در مواردی با طالبان شریک‌اند و برخی اختطاف‌های‌شان را در همکاری با طالبان به انجام می‌رسانند. از این‌رو دولت باید یک برنامۀ منظم برای تأمین امنیتِ این ولایت روی دست گیرد و طالبان و افراد مسلحِ غیرمسوولی که برای مردم مزاحمت ایجاد می‌کنند را شناسایی و بازداشت کنـد.
از آغاز سال جاری، این چندمین‌بار است که داکتران بیمارستانِ شهر چاریکار مورد لت‌وکوبِ مردان مسلحِ غیرمسوول قرار می‌گیرند و از طرف دیگر، حضور و گشت‌وگذارِ افراد مسلح غیرمسوول در پروان، نگرانی‌های فزاینده‌یی را در میان باشنده‌گان این ولایت ایجاد کرده است؛ افرادی که حضورشان حتا در مراسمِ عروسی و خوشی نیز باعث وقوع رویدادهای مرگبار و غم‌انگیز می‌شود.
مردم در بسیاری از مناطق پروان نمی‌توانند پس از تاریک شدنِ هوا گشت‌وگذار کنند و حتا نمی‌توانند بدون ترس در مزارع و باغ‌‌های‌شان به کار بپردازند. حال آن‌که پروانی‌ها با توجه به نقش و جایگاهِ ارزنده‌یی که در فصولِ افتخارآفرینِ کشور و نیز در شکل‌گیریِ نظامِ کنونی داشته‌اند، مستحقِ یک زنده‌گیِ آرام‌تر و بهترند و دولت نباید در حقِ آنان بی‌مهری کند و نسبت به امنیت، آموزش و زراعتِ آن‌ها بی‌اعتنا باشد.