ریاست‌جمهوری، روز دوشنبه ٢۶ دلو، با برگزاری مراسمی رسمی در کابل، از روز خروج قشونِ سرخِ شوروی از افغانستان تجلیل کرد. محمد اشرف‌غنی، رییس دولت وحدت ملی و داکتر عبدالله رییس اجراییِ کشور، از مجاهدین قدردانی کردند و یاد جهاد و مبارزۀ مردم افغانستان را گرامی داشتند.
سال‌هاست که از ۸ ثور، روز پیروزی جهاد مردم افغانستان در برابر رژیم کمونیستی و نیز ۲۶ دلو روز خروجِ نیروهای شوروی از کشور، به گونۀ درست گرامی‌داشت صورت نمی‌گیرد و دولت اصلاً برنامه‌یی برای حمایت از این ارزش‌ها نداشته است. اما امسال، هم در کابل و هم در چندین شهرِ دیگر، از روزِ تاریخیِ ۲۶ دلو گرامی‌داشت به عمل آمده است. برخی جریان‌های سیاسیِ مربوط به مجاهدین نیز این روز را گرامی داشته‌اند. اما آن‌چه در ارگ صورت گرفت، نشان داد که متأسفانه هنوز هم دولت نتوانسته که از روز خروج نیروهای شوری در کشور به شکل شاندارِ آن تجلیل کنـد. ولی با آن‌هم تجلیل امسال، نسبت به سال‌های قبل مقبول‌تر بوده است.
سه دهه پیش از امروز، افغانستانی‌ها شاهد خروج نیروهای متجاوزِ خارجی از کشور بودند؛ اما همان مردمی که دیروز نیروهای شوروی را به شکست مواجه ساختند، امروز میزبانِ ده‌ها کشورِ خارجی‌ و سربازان‌شان استند؛ سربازانی که امروز زیر نامِ کمک به مردمِ افغانستان این‌جا حضور دارند. اما واقعیتِ امر این است که ما همچنان در ادامۀ آن اشغال و آزادی، درگیرِ جنگ‌ هستیم و بهـای آن پیروزی و آزادی‌خواهیِ بزرگ را می‌پردازیم.
اکنون، تروریسم با شعارِ اسلام‌گرایی و مبارزه با نیروهای خارجی، برای مردم افغانستان و جهان به یک مسالۀ اساسی تبدیل شده و صلح یک ارزشِ دست‌نیافتنی برای ما شده است. اما آن‌چه واقعیت دارد این‌که خروج نیروهای شوروی از افغانستان، دیوارِ اسارتِ ملت‌های دیگر را درهم شکست، ولی افغانستان را در تهاجم و نبـردی جدید قرار داد.
با خروج نیروهای شوروی از افغانستان، این کشور مورد تجاوزِ غیرمستقیم و بعد هم مستقیمِ پاکستان قرار گرفت. این خروج هرچند در سطح جهان غیرقابلِ پیش‌بینی بود، اما شهید احمدشاه مسعود سال‌ها پیش، خبر از پیروزی جهادِ مردمِ افغانستان در برابرِ ابرقدرتِ شرق و قرار گرفتنِ مجاهدین در برابر مداخله و تجاوز پاکستان داده بود. چنین هم شد و پاکستان از فردای خروج ارتش شوروی، خوابِ تسلط بر افغانستان را محقق دید و به کمکِ ایادی خود، به تحققِ هرچه زودترِ آن کمر بست و ما هم‌اینک در آتشِ این خواب و سرابِ صلح می‌سوزیم و می‌سازیم.
اکنون پس از بیست‌وهشت سال از این خروج، می‌بینیم که آتش جنگ در شمال و جنوبِ کشور شعله‌ور است. اگرچه دیروز، آقای غنی و عبدالله از همۀ نیروهای طالبان و حزب اسلامی خواستند که به روند صلح بپیوندند؛ اما ما نیک می‌دانیم که این خواست‌ها و تضرعات همانند گذشته به نتیجه نمی‌رسند و این وضعِ ذلت‌بار، معلولِ علتی نیست جز کوتاه آمدنِ دولت و رهبران جهادی از ارزش‌های جهاد و مقاومت. بنابرین ۲۶ دلو باید فرصتی باشد برای بازاندیشیِ اعمال و رفتارمان در برابر کارنامۀ جهاد و ایثارگری. ما باید از پیروزی‌های گذشته و شکست‌های امروز، درسِ عبرت بگیریم و با در پیش گرفتنِ راه شهدای جهاد و آزادی، پیروزی‌های جدید را در برابرِ متجاوزینِ جدید زیرِ نام طالب و داعش رقم بزنیم. اما این کار، یک مقدمه و پیش‌شرطِ مهم دارد و آن، قدردانی از قهرمانانِ عرصۀ جهاد و آزاده‌گی. مسلماً خروج ارتش سرخ و شکست تجاوزِ مستقیم و غیرمستقیمِ پاکستان، نتیجۀ جهاد و مقاومتِ تک‌تکِ مردم افغانستان و به‌ویژه تدبیرِ قافله‌سارِ بزرگی چون شهید احمدشاه مسعود، قهرمان ملیِ کشور بوده است. یقیناً اگر شهید مسعود نمی‌بود، افغانستان پس از رهایی از کام اژدهای سرخ، به کام اژدهای سیاهِ طالبان و پاکستان سقوط می‌کرد و ما اکنون زنده‌گیِ حقارت‌بار در زیر سیطرۀ پاکستان را تجربه می‌کردیم. بنابرین، شایسته است که در چنین روزهایی، از شخصیتِ سترگِ احمدشاه مسعود یادآوری شود و نقشِ بی‌بدیلِ او در بقای افغانستان به نسلِ جوان تفهیم گردد.