انارکلی هنریار، نمایندۀ شهروندان سیک افغانستان در مجلس سنا می‌گوید که هنوز هم شماری از مردم به سیک‌های افغانستان به چشم غریبه‌ها می‌بینند و آنان را شهروندان کشور نمی‌پندارند.
بانو هنریار که در مراسم بزرگداشت از جشن ویساک صحبت می‌کرد، گفت که پیش از جنگ داخلی، آمار شهروندان سیک افغانستان بسیار بیش از جمعیت کنونی بود. اما در جریان جنگ‌های داخلی و حتا پس از آن، بیشترشان به خارج کشور مهاجر شدند. به گفتۀ خانم هنریار، روابط مسلمانان با شهروندان سیک و هندوی افغانستان پیش از جنگ‌های داخلی به مراتب انسانی‌تر و صمیمی‌تر بود.
جنرال عبدالرحمان رحمان فرماندۀ امنیۀ کابل نیز که در این جشن حضور داشت، با اشاره به مظلومیت سیک‌های افغانستان گفت که سیک‌ها در جریان جنگ‌های داخلی کاملاً بی‌طرف بودند. اما بیشترین بار مصیبت جنگ و خانه‌سوزی را آن‌ها بر دوش کشیدند. این مسؤول امنیتی کشور، هرگونه تبعیض علیه شهروندان سیک را خلاف اخلاق اسلامی و عملی کاملاً غیرقانونی می‌داند.
رویل سنگ از روحانیان متنفذ مذهب سیک می‌گوید که در دهه‌های پیش، جشن ویساک به گونۀ پرشور و ویژه در منطقۀ سلطان‌پور ولسوالی سرخ‌رود ولایت ننگرهار برگزار می‌شد؛ اما اکنون این منطقه به یک ویرانه بدل شده است و به دلیل مهاجرت بی‌شمار شهروندان سیک به خارج کشور و تشدید حساسیت‌ها علیه سیک‌ها و هندوها، دیگر از شکوه این جشن خبری نیست.
روز دوشنبه صدها شهروند سیک، با حضور در یکی از درمسال‌های کابل از ۳ صدوهجدهمین سال‌روز تولد «گرو گوبین سنگه» بنیان‌گذار مذهب سیک بزرگداشت کردند. اقلیت سیک منطقۀ سلطان‌پور ولایت ننگرهار نیز با انجام رقص‌های آیینی، از روز ویساک پاسداشت کردند.
جشن ویساک برای تمامی پیروان مذهب سیک در سراسر جهان مهم پنداشته می‌شود و هر سال از این روز تجلیل می‌شود. به گفتۀ روحانیان این مذهب، جشن ویساک به مدت سه روز ادامه می‌یابد و در این مدت، عبادت‌های خاصی از جمله خواندن کتاب مقدس اهل سیک،‌ خواندن مناجات همراه با موسیقی، نام‌گذاری نوزادان و عروسی‌های دسته‌جمعی انجام می‌شود.

اقلیت مذهبی سیک تقریباً یک درصد از جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند. پیروان این مذهب همواره از هموطنان مسلمان‌شان گلایه دارند که دست به آزار و اذیت آن‌ها می‌زنند و مشخصاً نمی‌گذراند که سیک‌ها اجسادشان را بسوزانند.