چین قرار است در هماهنگی با دولت افغانستان، اقدام‌های امنیتی تازه‌یی را در مرزهایش با افغانستان آغاز کند.
دلیلِ نگرانی‌های چین این است که ایالت ایغور این کشور، چون با بدخشان افغانستان هم‌مرز است، می‌تواند به پناهگاه امنی برای هراس‌افکنان تبدیل شود.
در این اقدام، هر دو کشور برنامه‌هایی علیه شورشیان دارند و گفته شده که این هماهنگی به زودی عملی خواهد شد.
پایگاه بلومبرگ امریکا گزارش داده که این اقدام چین، بیانگر نگرانی‌‌های آن کشور از شکست گفت‌وگوهای صلح کابل با طالبان است.
چین یکی از طرف‌های اصلی مذاکراتِ مقدماتی صلح در افغانستان است و نماینده‌های این کشور در نشست‌های ترسیم نقشۀ‌ راه صلح در کابل و اسلام‌‌آباد شرکت می‌کنند.
این‌که در این بین، سهم افغانستان از مبارزۀ چین با تروریسـم در مرزهای آن کشور با افغانستان چیست، دقیقاً مشخص نیست؛ زیرا هرگز انتظار نمی‌رود که چینی‌ها برای مبارزه با تروریسـم در مناطق نزدیک مرزهای خود در داخل خاک افغانستان، کاری صورت دهند و این اصولاً با توجه به حضور و سلطۀ گستردۀ نظامی غرب در افغانستان، در حال حاضر غیرقابل تصور است؛ بنابراین، پیش‌بینی می‌شود که طرف ذی‌نفع در این مورد، چین خواهد بود نه افغانستان.
از سوی دیگر، این تصمیمِ چینی‌ها نشان می‌دهد که این کشور به عنوان یک عضو فعال و مؤثر محور هماهنگی چهارجانبه برای تسهیل روند صلح دولت افغانستان با طالبان، نسبت به آیندۀ این روند، خوش‌بین نیست و این البته با واقعیت‌های جاری در این زمینه نیز کاملاً همخوانی دارد.
چینی‌ها می دانند که تروریسـم در افغانستان به ویژه تروریسـم خارجی که حضور و سلطۀ آن در برخی مناطق کشور، رو به افزایشی نگران‌کننده و رعب‌انگیز گذاشته است، در آیندۀ نزدیک، به ایستگاه پایان، نخواهد رسید؛ بنابرین، آن‌ها ضمن آن‌که با انگیزه‌های سیاسی و افزایش نقش و اثرگذاری خود در مسایل مهمِ منطقه‌یی مانند جنگ و صلح در افغانستان، در نشست‌های چهارجانبه به صورت فعال شرکت می‌کنند، در عین حال نسبت به اولویت‌های امنیتی و استراتژیکِ خود در مبارزه با تروریسـم نیز غافل نیستند؛ تروریسـمی که بر بنیاد یک برداشت، افغانستان برای آن معبری برای رسیدن به کشورهایی مانند چین، آسیای میانه و روسیه است.
این در حالی است که افغانستان به عنوان کشوری که اگرچه گفته می‌شود معبر تروریست‌های خارجی است؛ اما نمی‌تواند از آسیب‌های مرگبار و ویرانگر ناشی از حضور و نفوذ گستردۀ تروریست‌های خارجی در امان باشد، هیچ تمهید و تدبیری برای مبارزه با تروریسـم روی دست ندارد و در برابر، هنوز با سرمایه‌گذاری‌های عظیم روی پروژۀ شکست خوردۀ صلح با تروریست‌ها، امیدوار است که از این طریق، هزینه‌های تأمین امنیت در کشور را کاهش دهد؛ غافل از آن‌که این امید سال‌هاست که با سیاست‌بازی‌های دوگانه و فریب‌کارانۀ اسلام آباد و واشنگتن با شکست مواجه شده است و بدتر از آن این‌که بخش‌های وسیعی از کشور هم اکنون به نحو کم‌سابقه‌یی، جولانگاه تروریست‌های داخلی و خارجی است.
از سوی دیگر، اقدام چین، یک زنگ بیدارباشِ جدی برای اصحاب قدرت در کابل است مبنی بر این‌که اگرچه تروریست‌های خارجی با این مأموریت به افغانستان آمده اند که با استفاده از این کشور، به چین، آسیای مرکزی و مرزهای قفقاز و روسیه نفوذ کنند؛‌ اما با توجه به تمهیدات و تدابیر جدی و همه‌جانبه‌یی که چین، روسیه، جمهوری‌های آسیای مرکزی و کشورهای پیرامونِ آن سنجیده اند، تروریست‌ها در افغانستان، باقی خواهند ماند و در ایستگاه اول، متوقف خواهند شد.
با این وصف، دولت افغانستان بخواهد یا نخواهد، ناگزیر است آمادۀ یک رویارویی سراسری و بزرگ با تروریسـم خارجی و جاده‌صاف‌کن‌های داخلی آن باشد.
آثار این رویداد خطرناک و بزرگ از مدت‌ها پیش در ولایت‌های امنی مانند بدخشان، فاریاب، سرپل و… آشکار گشته است؛ اما ظاهراً حکومت همچنان با بی‌تفاوتی و سکوت در قبال این رویداد، به تلاش‌های بی نتیجه و شکست خوردۀ صلح چشم دوخته است.