نزدیک به یک‌ماه از سخنرانیِ رییس‌جمهور در پارلمان می‌گذرد؛ اما هنوز هم فرمان رییس‌جمهوری مبنی بر «حمله بر مواضع طالبان» عملی نشده است. طالبان روزهاست که در هلمند حملاتِ تهاجمی را آغاز کرده‌اند و جدا از این‌که در یک جبهه در برابرِ هم می‌جنگند، نیروهای امنیتیِ کشور را مورد حمله قرار داده و فشارهای سختی را بر آن‌ها وارد می‌کنند. اما سربازان امنیتیِ ما در این ولایت و در خط نبرد، فقط مصروفِ دفاع از خود اند و باید سعی کنند که در دفاع از خود، هیچ طالبی را نکُشـند.
این نوع وضعیت، توانایی‌ها و ظرفیتِ نیروهای نظامی را با مشکل مواجه می‌سازد و فضای خسته‌کننده‌یی را به وجود می‌آورد و راه را برای راه‌اندازیِ یورش‌های بیشتر از طرفِ طالبان در مناطق مورد هدف باز می‌گذارد. البته باید گفت که سربازانِ ما نه‌‎تنها در هلمند با چنین روزی مواجه‌اند؛ بل آنان در بخش‌های دیگرِ کشور، از جمله در ولایت بغلان با همین مشکل مواجه اند.
در بغلان در منطقۀ دندها، طالبان به حفر مواضع و خندق‌هایِ مستحکم مصروف اند و عملیات‌هایی را نیز در مناطقی از دند غوری و دند شهاب‌الدین به‌راه انداخته اند؛ اما دولت فرمانِ سرکوب شدنِ آنان را صادر نمی‌کند. این دو، مثالی از کُلیتِ وضعِ میدان‌های جنگ در کشور اند و تا کنون در هیچ کجای کشور شنیده نشده که عملیات‌های قاطع و هدف‌مندی برای از بین بردنِ طالبان به‌راه انداخته شده است. بنابرین به نظر می‌رسد که آن‌چه رییس‌جمهور در پارلمان کشور گفته بود، فقط در همان شب و روزِ اول، اندکی به ظهور رسیده و دوباره کار به روالِ سابقِ خود برگشته است. هم‌اکنون شکایت‌هایی از هلمند، بغلان، قندوز و برخی نقاطِ دیگر به گوش می‌رسد که حکایت از وضعیتِ صرفاً تدافعیِ نیروهای امنیتیِ ما در برابر تهاجماتِ طالبان دارد و این درست برعکسِ فرمانی‌ست که رییس‌جمهوری در شورای ملیِ کشور صادر کرده بود.
با این حال، سوال‌های اساسی این اند که چرا فرمانِ رییس‌جمهور مبنی بر حمله بر مواضع طالبان عملی نشده است؛ آیا رییس‌جمهوری فرمانش را پس گرفته است و یا هستند کسانی که فرمان رییس‌جمهوری را عملی نمی‌کنند؟ مسـلماً بررسیِ این پُرسش و مسأله برای رییس‌جمهوری که بخواهد بر نحوۀ تطبیقِ فرمانِ خود نظارت کند، کارِ دشواری نیست و ریاست‌جمهوری می‌باید در این مورد اعلام موضع نماید.
از طرف دیگر، فرماندهانی که مسوولیتِ رهبریِ جنگ را در مناطق مختلفِ کشور برعهده دارند، در مواردی سلیقه‌های شخصی‌شان را در برابرِ نظامیان اعمال می‌کنند و این برخوردها در مواردی سببِ اتلافِ جانِ نیروهای امنیتیِ ما شده و می‌شود. همچنان معامله‌ها و رابطۀ شخصیِ برخی از فرماندهان با طالبان نیز از عواملی اند که وضعیتِ جنگی را به نفع طالبان تغییر می‌دهد.
اما جدا از بررسیِ هر عاملِ دیگر مبنی بر تدافعی ماندنِ نیروهای امنیتی به‌خصوص ارتش ملی، باید خاطرنشان کرد که مدیریتِ این جنگ از طرف وزارت دفاع ملی نیز با مشکلاتِ فراوانی در یک‌ونیم سالِ گذشته مواجه بوده است. اکنون که در روزگارِ پس از فرمان و سخنرانیِ تاریخی رییس‌جمهور قرار داریم، باید این مشکلاتِ مدیریتی و کوتاهی‌های کم‌وبیش از میان برداشته شود.
بنابراین، انتظار داریم که ریاست‌جمهوری یک بارِ دیگر دلایلِ عملی نشدنِ فرمانِ حمله بر مواضعِ طالبان را بررسی کرده، اداراتِ امنیتی را به عملی شدنِ فرمانِ سرقوماندانِ اعلای قوای مسلحِ کشور مأمور گرداند. در غیر آن، مردم فکر می‌کنند که آقای غنی جز حرف و شعارِ خالی، چیزی در چانته ندارد و یا میان گفتار و رفتارِ او فاصله بسیار است.