طالبان، در ولایت قندوز نزدیک به دوصد مسافر را ربودند و تعدادشان را رها و بیست تن شان کشتند و نیز تعدادشان را نیز باخود نگاه داشته اند. این اقدام طالبان درست چند روز بعد از کشته شدن رهبرشان ملامنصور صورت گرفه است. قندوز ولایتی است که طالبان که در آن حضور چندین ساله دارند و می‌شود که گفت که حضور طالبان در این ولایت به پیدایش طالبان در جنوب بر می‌گردد. دلایل قومی، اصلی ترین دلیل طالبی بودن بخش‌هایی از قندوز شده است. در دوران مقاومت، طالبان در قندوز حضور داشتند و در پانزده سال گذشته هم این ولایت خالی از طالب نبوده است و در این میان سال گذشته یک بار شهر قندوز به مدت سه روز کامل در کنترل طالبان درامد و آنان بزرگترین جنایت‌های ممکن را در آن ولایت انجام دادند؛ از در دادن خانه‌ها تا تجاوز و کشتن و بردن افراد. عملیاتی که در قندوز صورت گرفت، اگرچه سبب پاک کاری شهر قندوز از وجود طالبان شده بود اما با گذشتن روزها از أن عملیات‌ها می‌بینیم که طالبان بار دیگر بر بخش‌های اصلی قندوز مسلت شده اند و به حدی که حالا می‌توانند موتر حامل مسافران را توقف بدهند و سرنشینانش را با خود ببرند. این وضعیت نشان داد که تجربۀ زابل در هر کجایی که طالبان بخواهند عملی شدنی است و حالا معلوم نیست آن افردی که ربوده شده اند، چکونه آزاد می‌شوند یا خدا ناکرده به کام مرگ فرستاده می‌شوند. تکرار ربودن ده‌ها تن در قندوز توسط طالبان نشان می‌دهد که امنیت شاه‌راه‌های کشور به شدت ضعیف است و حضور پولیس در شاهراه‌ها دیده نمی‌شود و یاهم غیر موثر است. ربودن این پیمانه از مسافران توسط طالبان نشان‌گر آن است که این گروه در پی امتیاز گیری‌هایی از رهگذر آدم ربایی اند و به همین هدف دست به چنین جنایتی زده اند. ربودن زنان و کودکان و افراد بی‌گناه دیگر جز به هدف امتیاز گیری سیاسی هدف دیگری را دنبال نمی‌کند. طالبان این کار را به این هدف انجام داده اند تا در ازای آن رهایی چند جنایت‌کار داخلی و جارجی را مطالبه کنند؛ تجربه‌یی که در گروگان گیری مسافران در شاهراه قندهار کابل در زابل اتفاق افتاده بود. بنابراین انتظار این است که دولت در برخوردش با چنین رویدادها بسیار موثر و تخنیکی عمل کند اما در آینده نباید چنین تجربه‌یی تکرار شود. از طرف دیگر انظار مردم این است که دولت تلاش‌هایش را به هدف رهایی افراد در بند طالبان بسیج کند و بعد به ازبین این چنین گروه‌ها هرچه زود تر اقدام کند. آنانی که همواره دروازه‌های ارگ را به هدف یاری رساندن به این گروه‌ها می‌کوبند و مسایل قومی را هربار مطرح می‌کنند، حالا باید پاسخ ده باشند. اگرچه هنوز به گونۀ واضح معلو م نیست که چه دست‌هایی در پشت این آدم‌ربایی قرار دارند و آیا خارجی‌هایی که در صف تروریستان داخلی قرار دارند، در این ادم ربایی‌ها نقش دارند یاخیر آما نفس آدم ربایی در بزرگترین شاهراه کشور نشان می‌دهد که مردم در حالتش بیچاره‌هایی اند که باید به همین ساده‌گی قربانی شوند. اما قصه هرچه که باشد مسوولیت به دوش والی و فرمانده امنیه ولایت قندوز و دیگر مسولان امنیتی در این خصوص بسیار سنگینی می‌کند. آنان باید پاسخ دهند که چرا امنیت این شاهراه به درستی تامین نشده است. وزارت داخله، امنیت ملی نیز مسوولان درجه اول اند؛ زیرا بعد از رویدادی که در زابل اتفاق افتاده بود، انتظار این بود که دولت به تامین امنیت شاهراه‌های افغانستان توجه کند. اما دیری نگذشت که شاهد رویداد مشابه در ولایت قندوز هستیم.