محمود صیقل، نمایندۀ افغانستان در سازمان ملل، در واپسین سخنرانی خود، بر عزمِ افغانستان به شکایت از پاکستان در سازمان ملل تأکید کرده است. او در این سخنرانی گفته که طی پانزده سال اخیر، تعداد زیادی از رهبرانِ گروه‌های «تروریستی»، به شمول اسامه بن‌لادن رهبر شبکۀ القاعده، ملاعمر و ملااختر منصور رهبرانِ گروه طالبان، در پاکستان به‌سر برده و در همان‌جا جان داده‌اند و حمایتِ پاکستان از تروریستان و پناه دادن به آن‌ها، «نقض آشکار حاکمیتِ کشورهای دیگر از سوی پاکستان» و تخطی روشن از قطعنامه‌های ۱۳۷۳ و ۲۲۵۵ شورای امنیت در رابطه با رژیمِ تعزیرات در برابر طالبان به شمار می‌رود.» او با این سخنان، خواستار عملی شدنِ همۀ مفرداتِ قطعنامه‌های سازمان ملل در مبارزه با تروریسم شد.
اظهارت نمایندۀ افغانستان در سازمان ملل متحد درحالی صورت می‌گیرد که چندماه پیش رییس‌جمهور غنی در نشستی در پارلمان افغانستان، پاکستان را به شکایت در سازمانِ ملل تهدید کرد و گفت که یکی از گزینه‌های افغانستان در برابر پاکستان، شکایت از آن کشور در سازمان ملل است.
افغانستان سال‌هاست که قربانیِ سیاستِ خارجی و ملیِ پاکستان است و آن کشور از تروریسم و گروه‌های افراطی به عنوان گزینه‌هایی برای تطبیقِ سیاستِ خارجی‌اش استفاده می‌کند. در دو دهۀ اخیر، افغانستان با تجاوز مستقیمِ پاکستان مواجه بوده و طی این بیست سال، از طالبان و القاعده به عنوان ابزارِ این تجاوز استفاده کرده است.
حداقل نزدیک به یک دهه است که دولت افغانستان از هر تریبیون و فرصتی، از طرفِ رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران مورد توصیه قرار می‌گیرد که در صورتِ عدم تغییرِ سیاستِ پاکستان در استفاده از «تروریستان» برای تطبیقِ سیاست خارجی‌اش و ادامۀ جنگ در افعانستان، باید از این کشور به سازمان ملل شکایت کند. آقای کرزی اما بارها این فرصت را به باد داد و حتا یک بار هم تهدید به این گزینه نکرد. ولی در دولت وحدتِ ملی سرانجام این تهدید از جانب رییس‌جمهور صورت گرفت و حالا نمایندۀ افغانستان در سازمان ملل گفته است که افغانستان گزینه‌یی جز ارجاعِ قضیه به شورای امنیت مللِ متحد و اتخاذ اقداماتِ جدیِ دیپلماتیک ندارد.
این اعتراض درحالی صورت می‌گیرد که پاکستان با عمل نکردن به تعهداتش، باعث کُـندیِ روند صلح و نشستِ چهارجانبه برای افغانستان شده است. بی‌نتیجه ماندنِ نشستِ چهارجانبه و ادامۀ دورویی در سیاستِ پاکستان و عدم پرداختن به تعهدات، این کشور را در وضعیتِ متفاوت‌تری قرار داده است. اما حالا این افغانستان است که از این فرصت‌ها به عنوانِ فرصتِ استثنایی استفاده می‌کند و متحدانِ پاکستان را وادار به نگاهی دیگر نسبت به سیاست‌های این کشور می‌گرداند.
ولی دیپلماسی افغانستان در این خصوص، بسیار فعال نیست و این بارِ نخست است که نمایندۀ افغانستان در سازمان ملل دست به چنین اظهاراتی می‌زند. مسلماً اگر دولتِ افغانستان به‌خصوص ریاست جمهوری می‌خواهد که فشارها بر پاکستان بیشتر شود، باید به شکایت از این کشور در سازمان ملل اقدام کند.
در گذشته، رهبرانِ افغانستان انتقاد از پاکستان را فقط خوراکِ داخلیِ مردم و رسانه‌ها ساخته بودند و هیچ‌گاه در سطحِ بین‌الملل از پاکستان به گونۀ رسمی شکایت نکرده‌اند؛ چنان‌که حتا در نشست‌های قلب آسیا و چهارجانبه، سندی برای ملامت کردنِ پاکستان از جانب افغانستان ارایه نشده است. به هر صورت، حالا مردم افغانستان انتظار دارند که دولت، سیاستی عملی را در برابرِ پاکستان در سطح چانه‌زنی‌های بین‌المللی در پیش گیرد و تنها و مهم‌ترین گزینه که شکایت از این کشور است را مطرح کنـد تا پاکستان از سیاست‌های استیلاگرایانه‌اش عقب بکشد و به موازات آن، تغییراتی در سیاستِ برخی کشورهای جهان نیز به‌وجود بیاید تا این‌گونه دروازه‌یی به صوی صلح و ثبات در افغانستان گشوده شود.