شهر کابل در ماه‌های اخیر گواه ناامنی‌های بی‌شماری بوده است. جرم‌های جنایی در این مدت به اوج خود رسیده و زنده‌گی مردم را با دشواری‌های زیادی مواجه ساخته و جان و مال باشنده‌گان پایتخت به گونۀ بی‌پیشینه‌یی مورد تهدید قرار گرفته است. شهروندان کابل شکایت دارند که در کنار حملات انتحاری و انفجاری، جرم‌های جنایی نیز همه‌روزه از آنان قربانی می‌گیرد.
در تازه‌ترین مورد، دزدان مسلح در روز روشن به خانۀ رحمت‌الله بیگانه، باشندۀ خیرخانه و رییس عمومی رادیو تلویزیون معارف وارد شده و خانه‌اش را غارت می‌کنند.
رحمت‌الله بیگانه که از این حادثه خیلی «متأثر» شده است؛ می‌گوید که این حادثۀ «ناگوار» روز شنبۀ ۱۴ دلو ۱۳۹۶ خورشیدی اتفاق افتاده و برای او «شوک‌آور» بوده است.
به روایت آقای بیگانه، وقتی به قصه‌های کودکانش گوش می‌دهد و روایت‌های آنان را از این رویداد می‌شنود؛ «خدا را شکر می‌کند» که در این «حادثۀ غم‌انگیز»، به اطفالش آسیب جسمی نرسیده. اما او باور دارد که این حادثه، روان همۀ «خانوادۀ کوچک» او را تکان داده است.
رحمت‌الله بیگانه می‌گوید: «رویداد هرچه بود، به آن نمی‌پردازم، اما برایم نفس این حادثه از نگاه امنیتی خیلی نگران کننده است. ساعت ۱:۲۰ دقیقۀ روز، بیش از ۳۰ دقیقه، شش نفر مسلح در امن‌ترین ساحۀ کابل می‌آیند و بدون هیچ هراس، ترس و تشویشی، دار و ندار کسی را به یغما می‌برند».
رییس عمومی رادیو تلویزیون معارف بیان می‌دارد که با وجود شناخت و رابطه‌یی که با مسوولان نهادهای امنیتی کشور دارد، حتا مسوولان برای آگاهی خودشان به او تماس نگرفته‌اند. به گفتۀ آقای بیگانه: تعجب می‌کنم که این جنابان در این مسندهای بزرگ برای چه کاری نشسته اند؟ برایم بی‌تفاوتی و عدم مسوولیت‌پذیری این آقایان خیلی پرسش‌برانگیز است. من نمی‌دانم این عالی‌جنابان! چه خیالی دارند و مصروف فتح کجاستند؟
به باور آقای بیگانه، باید مشخص شود که این «بی‌تفاوتی» به سرنوست مردم، از کجا آب می‌خورد و مسوولان امنیتی در چه غم بزرگی درگیرند که «ما کوچک‌ها» به چشم آنان نمی‌آییم؟
همزمان بااین، هادی دریابی، باشندۀ غرب کابل در صفحۀ رسمی فیسبوکش نوشته است که «گمان» می‌کند مسوولان حوزۀ امنیتی ساحۀشان با دزدان همدست هستند.
آقای دریابی نوشته است که در گولایی دواخانه، در فاصلۀ میان گولایی دواخانه و کوتۀ سنگی و در خود کوتۀ سنگی، جوانان ماهری همه‌روزه حضور دارند که کارشان دزدیدن مبایل، دست‌کول خانم‌ها، کمپیوتر و کیسه‌بری است.
آقای دریابی می‌افزاید که این جوانان ترسی از حوزه و امنیت ملی ندارند و «البته» نباید هم داشته باشند؛ زیرا حوزه و مأموران امنیت، شریک‌شان است. به گفتۀ آین کاربر فیسبوک: خیلی‌ها مبایل‌شان در این نواحی گُم شده، ولی بعداً چون دوستان‌شان یا در حوزه بوده اند یا در امنیت، مبایل‌شان دوباره به دست‌شان رسیده است.
این باشندۀ پایتخت به نقل از یک راننده‌یی که در مسیر کوتۀ سنگی-برچی کار می‌کند، می‌نگارد: «ما شاهد بودیم که صبح همین آدم‌ها را سر دزدی گیر کردند؛ به حوزه بردند و بعد از ظهر دو باره سر وظیفه حاضر شدند. موتروانا حتا جرأتِ درگیری با آنان را ندارند، چون اگر درگیر شویم، پولیس و امنیت برای ما مزاحمت می‌کنند».
به باور دریابی: گفته می‌شود درآمد مأموران حوزه و امنیت از این درک، چندین برابرِ معاش‌شان است. حتا درآمد آمران حوزه از این درک، بیشتر از معاش‌شان است.
این، دو نمونه از جرایم جنایی در پایتختِ افغانستان است. روزانه به صدها مورد از این اتفاقات در شهر کابل می‌افتد که معلوم نیست برخورد مسوولان امنیتی با مجرمان چگونه است. به گفتۀ مردم، اگر عاملان رویدادهای جنایی به کیفر می‌رسیدند، میزان جرایم نیز کاهش پیدا می‌کرد، اما از آنجا که میزان جرایم هر روز بیشتر می‌شود، می‌توان حدس زد که مجرمان نه دستگیر می‌شوند و نه مجازات.
به گفتۀ باشنده‌گان پایتخت، هرچند آنان بعد از حملات خون‌بار اخیر در کابل، امیدشان را از سران نهادهای امنیتی مینی بر جلوگیری از حملات خون‌بار انتحاری و انفجاری بریده اند، اما با آن‌هم انتظار دارند که در قسمت جلوگیری از جرایم جنایی و بازخواست از آمران حوزه‌های امنیتی، با مردم همکاری صورت گیرد.