سی و یکمین دوره مسابقات جهانی المپیک بامداد روز جمعه در ریودوژانیرو پایتخت برزیل افتتاح شد.
در این مراسم ۱۱ هزار ورزشکار از ۲۰۷ کشور جهان در ورزشگاه ماراکانای شهر ریو رژه رفتند تا مسابقات المیپک ریو ۲۰۱۶ را رسماً افتتاح کنند.
کاروان المپیکی افغانستان نیز به‌عنوان دومین کشور پس از یونان بنیان‌گذار مسابقات المپیک در این مراسم رژه رفت.
افغانستان در این دور از مسابقات با ۳ نماینده در ۲ رشته حضور یافته‌ است.
توفیق بخشی، در وزن ۱۰۰ کیلوگرم به نماینده‌گی از جودوی افغانستان در المپیک شرکت کرده است.
یکی دیگر از نماینده‌گان افغانستان در المپیک برزیل «عبدالوهاب ظاهری» قهرمان مسابقات دوی افغانستان است.
کیمیا یوسفی، نیز تنها بانوی افغانستانی است که با ثبت زمان ۱۴ ثانیه و ۳۴ صدم ثانیه، ضمن کسب مقام قهرمانی، به‌عنوان نمایندۀ این کشور در المپیک ۲۰۱۶ ریو در برزیل حضور دارد.
خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس به منظور آگاهی از وضعیت یوسفی در این دور از مسابقات، با این بانوی المپیکی افغانستان به گفت‌وگو نشست.
او ابتدا اطلاعاتی دربارۀ وضعیت شخصی خود ارایه داد و گفت: من اصالتاً قندهاری هستم و در سال ۱۳۷۵ در «مشهد» ایران به دنیا آمدم.
یوسفی افزود: در حال‌حاضر قهرمان مسابقات ۱۰۰ متر دو و میدانی افغانستان هستم و مدت ۳ سال می‌شود به‌صورت حرفه‌یی این ورزش را انجام می‌دهم.
عضو کاروان المپیک افغانستان در خصوص حضور در این دور از مسابقات المپیک ریو می‌گوید: احساس خوبی دارم، نمایندۀ ۳۰ میلیون نفر از مردم افغانستان در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان در المپیک هستم.
او گفت: احساسم این است که یک مسوولیت بزرگ به من داده شده تا بتوانم نماینده‌گی خوبی از مردمم در این رقابت‌ها داشته باشم.
بانو یوسفی افزود: تنها هدفم این است که بتوانم در المپیک ریو بدرخشم تا نام کشورم بر سر زبان‌ها باشد.
او اظهار داشت که حتا روزی فکرش را هم نمی‌کرده که وارد ورزش بشود و رسیدن به المپیک جهانی را حتا در رویاهای خود نمی‌دیده است.
یوسفی در خصوص حس و حال خود هنگام بازگشت به‌وطن خود برای اولین‌بار و شرکت در مسابقات جنوب آسیا گفت: همه چیز برایم تازه و جالب بود و حس و حال عجیی داشتم.
عضو کاروان المپیک افغانستان بزرگ‌ترین مشوق خود برای حضور در این مسابقات را مادر خود می‌داند و می‌گوید: از همان اول بزرگ‌ترین مشوق من تا حالا که در المپیک هستم، مادرم بوده و است.
بانو یوسفی تصریح کرد: مادرم با وجود این‌که مشکلات زیادی دارد، مثل یک کوه پشت من ایستاده و اگر به این‌جا رسیدم، حاصل حمایت و تلاش‌های مادرم بوده است.
این بانوی المپیکی کشور در ادامه، اوضاع ورزش در افغانستان را وخیم دانست و گفت: با توجه به‌شراطی که من می‌بینم و بی‌توجهی دولت به ورزش و ورزشکار، مخصوصاً ورزشکارانی که طی سال‌های گذشته برای افغانستان در میادین مختلف بین‌المللی مدال کسب کرده‌اند، طی سال‌های بعدی نباید منتظر رشد ورزش در افغانستان بود.
او خاطرنشان ساخت: فکر می‌کنم اگر این روند ادامه داشته باشد، هیچ مدال‌آور دیگری باقی نخواهد ماند و هیچ انگیزه‌یی نیز برای ورزشکاران نمی‌ماند، اوضاع واقعاً نگران‌کننده است.
به گفتۀ او، در المپیک کسانی شرکت می‌کنند که بهترین‌های ورزش یک کشور هستند. در بهترین شرایط و امکانات تمرین کردند، حداقل ۴ سال از المپیک قبلی تا المپیک ریو در بهترین شرایط روحی و مالی قرار داشتند و با آماده‌گی کامل در این بازی‌ها حضور دارند.
به باور او: آن‌ها در کمپ‌های حرفه‌یی زیر نظر بهترین مربی‌ها به کار خود ادامه دادند، اما من ۴ ماه بدون داشتن هیچ یک از این امکانات و حتا بدون مربی تمرین کردم و بدون داشتن کوچک‌ترین حمایتی جز مادرم خود را به این‌جا رساندم.
این بانوی المپیکی افغانستان اذعان داشت: در روز مسابقه کنار سایر رقبا پشت یک خط قرار می‌گیرم. وقتی تفنگ شروع مسابقه شلیک می‌شود، من با این ورزشکاران در یک خط قرار دارم چطور می‌شود از من توقع کسب مدال داشت؟
یانو یوسفی اضافه کرد: چطور می‌شود این ورزشکاران با آن‌همه امکانات صاحب مدال نشوند و من مدال بیاروم؟ همین که بتوانم رکورد خوبی از خودم ثبت کنم برای خودم و کشورم یک مدال است.