سفر رییس‌جمهور غنی به هند پر دست‌آورد خوانده شده است. در این سفر، هند وعده کمک یک میلیارد دالری را به افغانستان سپرده است.
در این سفر، رهبران دو کشور خواهان پایان‌دادن به حمایت، تمویل و پناه‌دادن کشورها به جنگجویانی شدند که در این دو کشور موجب خشونت می‌شوند. رهبران دو کشور پیام واضح به پاکستان داشتند. کشوری‌که رقیب سرسخت هند می‌باشد و “جنگ اعلام‌ناشده‌”یی را در افغانستان مدیریت می‌کند.
پیشتر هند به کمک و تجهیز نیروهای هوایی ارتش افغانستان وعده سپرده بود. هند بزرگترین پروژه‌های زیربنایی را در افغانستان راه‌اندازی کرده است. بند سلما، ساختمان مجلل شورای ملی افغانستان و برخی پروژه‌های زیربنایی دیگر، از کارهایی‌ست که هند در سال‎‌های پسین انجام داده است.
نزدیکی روابط کابل- دهلی، خشم پاکستان را برانگیخته است. وزارت خارجه پاکستان ابراز نگرانی کرده که دهلی از جانب افغانستان این کشور را آماج قرار می‌دهد. پاکستان این نگرانی را سال‌هاست تکرار کرده و از نزدیکی افغانستان و هند ابراز ناخرسندی نموده است. براساس برخی اطلاعات، یکی از پیش‌شرط‌های اسلام‎آباد در زمینه همکاری در گفت‌وگوهای صلحِ افغانستان، کاهش روابط کابل با دهلی بوده است.
افزایش همکاری‌های کابل- دهلی، بدون شک پیامدهایی را به دنبال خواهد داشت. عمده‌ترین نگرانی تشدید حملات دهشت‌افگنانه و تروریستی در کشور است. کابل مدعی است که این حملات از آن سوی دیورند و در تحت نظر سازمان استخبارات پاکستان مدیریت و سازمان‌دهی می‌شود. این ادعای کابل از جانب برخی مقامات غربی نیز تأیید شده است.
افغانستان در جریان مأموریت چهارده ساله حامدکرزی(رییس جمهور پیشین)، سیاست واضح و آشکاری در قبال پاکستان نداشت. روزی این کشور برادر ناتنی و روز دیگر دشمن جان افغانستان محسوب می‌شد. دیدارهای پی‌هم رییس جمهور پیشین از اسلام‌آباد نه تنها نتیجه مثبتی را در پی نداشت؛ بل اسلام‌آباد را به حمایت و تقویت گروه‌های تروریستی در افغانستان مصمم‌تر ساخت. به همین دلیل هم بود که روز به روز طالبان تقویت شدند و نیروی بیشتر و انگیزه افزونتری برای مقابله با دولت افغانستان به دست آوردند.
با روی کار آمدن دولت وحدت ملی، رییس جمهور جدید تمامی گزینه‌ها را به کار بست تا اعتماد اسلام‌آباد را به دست آورد و این کشور را متقاعد سازد که دست از حمایت گروه‌های دهشت‌افگن بردارد و در راستای تأمین صلح و ثبات با کابل همکاری کند.
به رغم مخالفت گسترده داخلی، امضای توافق‌نامه همکاری‌های اطلاعاتی کابل- اسلام‌آباد و کاهش روابط کابل- دهلی بخشی از تلاش‌ها در راستای تغییر استراتژی براندازانه پاکستان بود. اما این تلاش‌ها همه بی‌نتیجه ماند. اسلام‌آباد نه تنها کمکی در زمینه آغاز گفت‌وگوهای صلح نکرد، بل به فشارها بالای مهاجران افغانستانی افزود. ده‌ها هزار مهاجر را ظرف چند ماهی اخراج کرد و شماری دیگر را به بند کشید و همچنان به بستن گذرگاه‌های تورخم و سپین‎بولدک متوسل شد.
رهبری دولت وحدت ملی درک کرد که سیاست چهارده ساله ره به جایی نخواهد برد و اسلام‌آباد در قبال افغانستان تغییر موضع نخواهد داد.
دولت وحدت ملی که هند را به خاطر کسب همکاری پاکستان رنجانده بود، باردیگر به این کشور دست دراز کرد. دهلی جدید با آغوش گرم دست افغانستان را فشرد و در تمامی زمینه‌ها اعلام همکاری کرد.
چون، دولت افغانستان راه دیگری جز گسترش‌ همکاری با دهلی جدید و کشورهای دیگری که از ناحیه تروریسم آسیب‌پذیر هستند، ندارد.
کابل از یک سو با کشوری که پیامد سیاست‌هایش کشت و خون و وحشت و دهشت است، مواجه می‌باشد و از سوی دیگر، با دولتی که به هر بهانه و دلیلی، خواهان همکاری و سعادت یک دولت- ملت می‌باشد. در چنین وضع، منطق و عقل هم حکم می‌کند که افغانستان در مقابل “شر” جانب “خیر” را بگیرد. ادامه سیاست حامدکرزی به سود کشور نیست. افغانستان باید استراتژی خویش را در برابر پاکستان واضح سازد. هرچند می‌دانیم که حضور پاکستان به عنوان یک قدرت منطقه‌یی و بزرگترین همسایه افغانستان واقعیتی تغییر‌ناپذیر است؛ اما این مسأله سبب نمی‌گردد که کابل نتواند صف خویش را در معادلات منطقه‌یی مشخص نسازد. آنهم در شرایطی که به نظر می‌رسد معادلات منطقه‌یی در حال تغییر باشد. گسترش همکاری دهلی- واشنگتن بخشی از این بازی‌های تازه خوانده می‌شود.