بیش از ده روز است که کمیتۀ گزینش فهرستِ نهاییِ نامزدانِ کمیسیون‌های انتخاباتی را به رییس‌جمهوری سپرده است، اما تا هنوز هیچ خبری از گزینش اعضای کمیسیون‌های انتخاباتی توسط آقای غنی شنیده نمی‌شود. این در حالی‌ست که ارگ ریاست‌جمهوری قبلاً اعلام کرده بود که انتخابات پارلمانی و شورا‌های ولسوالی را در سال جاری خورشیدی برگزار خواهد کرد. اما این‌همه وقت‌کُشی و وعده‌شکنی، این پیام را به اذهان متبادر می‌کند که گزینش کمیشنرانِ کمیسیون‌های انتخاباتی برای شخصِ رییس‌جمهور و تیم همکارش کارِ بسیار دشواری‌ست و همین “دشواری” مردمِ افغانستان را نگرانِ آیندۀ انتخابات و تکرار تقلباتِ گذشته می‌سازد. آقای غنی یک‌ماه پیش، در دیدار با اعضای کمیتۀ گزینش در ارگ ریاست‌جمهوری، ضمن ابرازِ آماده‌گیِ حکومت برای برگزاری انتخاباتِ شفاف و فراگیر گفته بود: «هرگونه مداخلۀ سیاسی در روند کاریِ کمیتۀ گزینشِ کمیشنران کمیسیون‌های انتخاباتی، جرم بوده و متخلفان مورد پیگرد عدلی و قضایی قرار خواهند گرفت. کارِ کمیتۀ گزینش باید با استقلال و شفافیتِ کامل انجام شود، تا مردم بالای کمیسیون‌های انتخابات و شکایات انتخاباتی، اعتماد نمایند.»
حالا کمیتۀ گزینش نتیجۀ کارش را به آقای غنی احاله نموده است اما تعللِ ریاست‌جمهوری و تجارب تلخِ گذشته و نیز حرف‌وحدیث‌های به بیرون درز کرده، می‌رساند که هنوز «مهندسی انتخابات» رویکردِ مسلطِ ارگ در مواجهه با انتخابات است. حرف‌وحدیث‌ها می‌گویند که ارگ همچنان به دنبال چهره‌های تابع و فرمان‌بردار در فهرست می‌گردد و همچنین دل به همکاریِ بسیاری از متقلبانِ باقی‌مانده در نهادهای انتخاباتی بسته است تا گذشته را در آینده تکرار کنـد.
انتخابات‌های گذشته و به‌ویژه انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۳ در افغانستان ثابت کرد که “انتخاباتِ شفاف” فقط شعاری دهان‌پُرکن برای سرانِ حکومت و اقتدارگرایانی‌ست که نگاهِ قومی به قدرت دارند و در این مسیر، از هیچ عملی فروگذار نیستند. در انتخابات ۱۳۸۳ و ۱۳۸۸ آقای کرزی که قدرت را در انحصار داشت، نه‌تنها انتخابات را از جادۀ سلامت و شفافیت خارج ساخت، بلکه آن را به نمایشی اهانت‌بار به دموکراسی و تظاهراتِ تمایلاتِ قومی و تباری بدل کرد؛ چنان‌که افتضاحات و فریب‌کاری‌هایِ او به‌ویژه در انتخابات ۱۳۸۸ و اظهارات قبیحِ شخصی چون داوود علی نجفی، به خاطره‌یی تلخ و ماندگار در روانِ جمعی مردمِ ما تبدیل شده است. اکنون آقای غنی رییس‌جمهور برحالِ کشور نیز با همان ذهن و اندیشه‌یی فهرست نهاییِ کمیتۀ گزینش را مطالعه می‌کند که در انتخاباتِ دو سال پیش(۱۳۹۳)، با همکاریِ آقای کرزی رییس‌جمهورِ پیشین، گنــدِ بزرگی را به صورتِ دموکراسی افغانستانی پاشید و ننگِ کلانی را برای تمام انتخابات‌های جهان به ارمغان آورد. در انتخابات ۹۳، در اغلبِ مهندسی‌ها و اعمالِ نفوذهای آقای کرزی در سازوکارِ انتخابات، آقای غنی همراه و هم‌نظرِ وی به شمار می‌رفت و چنان بود که صندوق‌های گوسفندی با آرایِ گوسفندیِ کسانی چون امرخیل به نفعِ تیم تحول و تداوم پُر شد، آن‌هم چنان مفتضحانه که حتا نتوانستند این تقلب‌کاری‌ها را با منطق ریاضی و آمار هموار کنند.
اکنون که تقلب‌کارانی چون امرخیل و افرادی دیگر در کمسیون‌های متقلبِ انتخاباتی گذشته، عزیزکرده‌های آقای غنی و تیمِ قوم‌اندیشش به حساب می‌آیند، بسیار سخت است که بتوان به آیندۀ انتخابات در کشور امید بست.
همه می‌دانیم که کمیتۀ گزینشِ قبلی، بر اثرِ کارشکنی‌ها و اعمال نفوذهایِ ارگ ریاست‌جمهوری نتوانست به کار آغاز کند. آقای غنی و هم‌تیمی‌هایش از آن‌جا که ترکیبِ به‌کار رفته در آن کمیته را مغایر خواست‌ها و آرزوهایِ خود ‌دیدند، فعالیتِ کمیته را سبوتاژ کرده و به ساختِ چهره و ترکیبی تازه کمر بستند. اکنون نیز آن‌ها با دیدۀ نگران و پُر از شک به محصولِ کمیتۀ دل‌خواه‌شان می‌نگرند. این‌همه شک و نگرانی نیز چیزی نیست جز هوی‌وهوس‌های سیاسی و تباری‌یی که به آن‌ها رضا نمی‌دهد که کمیسیون‌های انتخاباتی از افراد و اشخاصی پُر شوند که خونِ تقلب در جویِ رگ‌های‌شان نرفته و با شجاعت و درایت می‌توانند انتخاباتی آبروساز برای مردمِ افغانستان به سوغات آورند.
با همۀ این ناامیدی‌ها، بازهم به آقای غنی توصیه می‌کنیم که به تقلبی دیگر چشم ندوزد و کمر به برگزاری انتخاباتی عاری از تقلب ببندد؛ زیرا این سرزمین زخمی، دیگر تابِ تقلباتِ گوسفندی را ندارد و یک امرخیلِ دیگر کافی‌ست که کشور از هم بپاشد.