یک عضو مجلس نماینده‌گان، دیروز به روزنامۀ ماندگار گفت که در حملۀ انتحاری به یک بخش مجلس نماینده‌گان عصر دیروز، ۲۵ نفر کشته شدند و نزدیک به ۷۰ تن دیگر زخم برداشتند. کشته شده‌گان و زخمی‌ها بیشتر کارمندان اداری مجلس نماینده‌گان بودند.
حمله به یک بخش از ساختمان الحاقیۀ شورای ملی که پیشتر از این به نام ریاست پنج یاد می‌شده، صورت گرفته است. به گفته منبع، شماری از عضای مجلس در کمیسیون مالی و اداری، در این مکان، مصروف کار بودند که انفجار صورت گرفت. انفجار از محل جلسه دورتر و در لحظۀ خروج ماموران اتفاق افناده است. یک نمایندۀ مجلس در این حمله زخمی شده است.
در کابل و برخی شهرهای بزرگ کشور بارها چنین حمله‌هایی هدفمندانه صورت گرفته است. اما همان سوال اساسی پاسخ نیافته که انتحاری‌ها از کجا می‌آیند. معلوم نیست این انتحاریان چگونه به هدف می‌رسند. پیشتر رییس امنیت ملی در مجلس نمانیده‌گان گفته بود که برخی افراد، انتحاریان را نگه می‌دارند و در موترهای شیشه سیاه آنان را به اهداف شان انتقال می‌دهند. اما او واضح نساخته بود که این افراد کی‌ها اند و نیز نگفته بود که چرا بازداشت نمی‌شوند. بنابراین معلوم نیست که چه کسی باید سر در گریبان فرو ببرد و دلیلِ این ناامنی‌ها و بی‌کفایتی‌ها را به مردم توضیح دهد. اما آنچه بسیار واضح است این‌که این حملات هدفمند در کابل بدون همکاری یک حلقه خاص مزدور دشمن که در داخل دستگاه های حکومتی به خصوص نهادهای امنیتی حضور دارند یا در پست مقام و منصب اند و یا هم در محور برخی مقام‌ها و افراد قدرت‌مند می‌چرخند، و کار را بر دشمن آسان می‌کنند، ممکن نیست. به نظر می‌رسد که انتحاریان در مرکز، از مناطق نزدیک هدف شان حرکت می‌کنند و این به معنای آن است که مراکز ساخت و تنظیم حملات انتحاری، در کابل و در مناطق سبز و بااهمیت که در عین حال خط سرخ امنیتی است وجود دارد؛ اما از افشای این حقیقت چشم‌پوشی می‌شود. حد اقل کار نهادهای امنیتی این است که مراکز انتحاریان در کابل را پیدا، افشا و خنثا کنند؛ اما معلوم نیست که چرا این نهادها چنین نمی‌کنند. حالا وقت آن است که تغییرات بنیادی در سطوح مختلف نهادهای امنیتی به خصوص فرماندهی امنیه و گارنیزیون کابل صورت گیرد شاید با آمدن مسوولان جدید امنیتی، جلو این‌همه بی‌مسوولیتی و ناامنی در پایتخت گرفته شود. مسوولان امنیتی به خصوص ریاست امنیت ملی که میداند چه کسانی از انتحاریان حمایت می‌کنند اما در مورد شان سکوت کرده است باید برکنار و دادگاهی شود. همزمان با آن ستون پنجم بایستی شناسایی و خنثی ساخته شود. در غیر آن اگر وضعیت به همین منوال پیش برود که از یک‌سو هر روز مردمِ افغانستان شاهد حملاتِ خون‌بارِ طالبان باشند و از سوی دیگر، دولت نیز دست روی دست گذاشته و قربانی‌شدنِ مردم را تماشا کند؛ دیری نخواهد گذشت که موجی از اعتراضات در برابرِ دولت شکل می‌گیرد و وضعیت را بدتر از بد می‌سازد.
دولت، مسوولیتِ تأمین امنیتِ مردم را دارد و این مساله نباید در گیرودارهای سیاسی و چانه‌زنی‌ها فراموش گردد. اگر قرار باشد که چانه‌زنی‌های سیاسی باعث شود طالبان مجالِ آدم‌کشی و دهشت‌افکنی بیابند و نظام امنیتی از هم بپاشد، پس همان بهتر که مردم تا پایانِ چانه‌زنی‌های قدرت، کار و بارِ روزانۀشان را تعطیل کنند و فقط به فکر حفظ جان‌شان باشند. مسـلماً ادامۀ این وضع، مردم را از دولتِ کنونی مایوس می‌سازد و ثابت می‌کند که میان دولتِ آقای غنی و دولتِ آقای کرزی تفاوتِ بسیاری وجود ندارد به خصوص که ادبیات آقای غنی و کرزی در مورد طالبان یکی باشد. ما هم در زمان آقای کرزی و هم در زمان غنی و عبدالله بارها گفتیم که باید ستون پنجم دشمن از درون نهادهای امنیتی بیرون کشیده شوند اما متاسفانه سال‌هاست که به این مساله توجه نشده است.