وزارت خارجۀ کشور اعلام کرده که طی یک نامه‌، فهرستی شامل ۳۲ مرکز آموزشی تروریستی و اسامیِ ۸۵ نفر از مقامات ارشد گروه طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی به شمول شبکۀ حقانی را که علیه افغانستان در خاکِ پاکستان فعالیت دارند را به سفیر این کشور در کابل تحویل داده است. این نامه، روز گذشته (دوشنبه/ ۲ حوت) توسط سفیر اسلام‌آباد به مقام‌های پاکستان تسلیم شده و از حکومتِ این کشور خواسته شده که نسبت به توقیفِ این تروریستان و مراکز آموزشی‌شان اقدام کند.
وزارت خارجۀ افغانستان گفته که پاسخ ابتداییِ مقام‌های پاکستان در برابرِ این فهرست، مثبت بوده و کابل امیدوار است که در خصوص آن، اقداماتِ عملی صورت گیرد. اما اکنون آن‌چه از خلالِ این گزارش برمی‌آید، حرکتِ دو کشور به سمتِ موازنۀ مثبت در روابط و مطالبات از یکدیگر است.
گفتنی‌ست که چهار روز پیش، حملۀ انتحاری وحشتناکی بر زیارتگاه لعل شهباز قلندر در ایالت سندِ پاکستان صورت گرفت که شمار زیادی از شهروندانِ پاکستانی و زایرانِ این زیارتگاه را کشته و زخمی ساخت. این حمله باعث شد که مقاماتِ پاکستان با اظهار سفیر افغانستان، طی نامه‌یی خواهانِ دستگیری و تحویل‌دهیِ ۷۳ تن از تروریستانی شوند که به گفتۀ آن‌ها، در خاکِ افغانستان علیه پاکستان فعالیت دارند؛ همان کاری که اکنون حکومت افغانستان انجام داده و حرکتی به سمتِ توازن در نگرانی‌های امنیتی و مطالباتِ دو کشور از یکدیگر پنداشته می‌شود.
در گذشته، همواره حملاتِ انتحاری ـ انفجاریِ فراوان و وحشتناکی در کابل و سایر شهرهای بزرگِ افغانستان رخ می‌داد و مقامات کشور به گونۀ پیوسته، از نقشِ مستقیم و غیرمستقیم پاکستان در این حملات یاد می‌کردند و از حکومتِ این کشور می‌خواستند که با بستن پناهگاه‌ها و مراکز آموزشیِ تروریستانِ طالب در خاک پاکستان، به برقراری نظم و امنیت در کشور همسایۀشان کمک کنند. اما این درخواست‌ها که طبیعتاً به اتهام‌زنی بر پاکستان در حمایت از تروریسم نیز آلوده بودند، با انکارِ قاطعِ این کشور مواجه می‌شد و حتا مقاماتِ پاکستانی حکومت افغانستان را به‌دلیلِ التماسِ امنیتِ داخلی از ورایِ مرزهای‌شان به تمسخر می‌گرفتند.
اما اکنون که حمله بر تجمعاتِ عمومی در شهرهای پاکستان بارها تکرار شده و خطر ریزشِ دیوارِ امنیتِ عمومی توسط تروریستان در این کشور جدی شده، احساس می‌شود که رفته‌رفته انکار و ریشخند جایِ خود را با اعتراف و قاطعیت در مبارزه با تروریسم عوض می‌کند و این دردِ مشترک راه را به سوی همکاری و مبارزۀ مشترک هموار می‌کنـد. نامه‌‌‌دهیِ متقابل و ارایۀ فهرست از تروریستانِ جا گرفته در هر دو کشور، نقطۀ آغازِ این همکاری‌ها و موازنه در مطالبات تلقی می‌شود.
بنابر این ملاحظات، شایسته است که حکومت وحدت ملی و مقامات امنیتیِ کشور این اتفاق (نامه‌دهی متقابل) را به فال نیک بگیرند، نامه و فهرستِ ارایه‌شده توسط دولت پاکستان را به‌ جدیت و صداقتِ کامل بررسی کنند و از مقامات پاکستانی بخواهند که نامه و فهرست ارسالیِ جانب افغانستان را نیز با جدیت و صداقتِ کامل بررسی کنند و هر دو کشور نتیجۀ این بررسی‌ها را طی نشستی با یکدیگر در میان بگذارند و به این ترتیب، گام‌های عملیِ بعدی و برنامه‌های آتی در مبارزۀ مشترک با تروریسمِ جا گرفته در هر دو سویِ مرز را بسنجند و قاطعانه آن را پی بگیرند.
انتظار می‌رود که پس از این، پاکستان از برخورد دوگانه با تروریسم و بهره‌کشی ابزاری از آن دست بشوید و به این حقیقت قانع شود که بازی با تروریسم، بازی با آتش و قمار زدنِ نظم و امنیتِ عمومی در میدانِ بازی‌های استخباراتی است. مقامات پاکستانی باید درک کنند که بازی با طالبان و سایر گروه‌های تروریستی و استقبال از آتش‌پراکنیِ آن‌ها در افغانستان، راه به بیراهه است و یقیناً بهترین گزینه و عاقلانه‌ترین رویکرد برای هر دو کشور، مطالبۀ متقابل و مبارزۀ مشترک با تروریسم است.