حالا حتا کمیسـیون انتخابات نیز به این باور دست پیدا کرده که وعدۀ برگزاری انتخابات در سال روان، یک وعدۀ میان‌تهی و بی‌اساس است که ارگ ریاست‌جمهوری به هدفِ خاک زدن به چشمِ مردم آن را علم کرده است. این کمیسیون به این نتیجه رسیده که ارگ هیچ اهمیتی برای برگزاری انتخابات قایل نیست، ولی برای این‌که خود را رو در رویِ قوانین و ارادۀ مردم به صورتِ مستقیم قرار ندهد، هرازگاهی دم از تعهدِ خود به برگزاری انتخابات می‌زند و یا اعضای کمیسیون انتخابات را وادار می‌کنـد که با ظاهر شدن در رسانه‌ها از اقداماتی سخن بگویند که مردم را متقاعد به تعهد دولت در امر برگزاری انتخابات می‌سازد. اما پشت پردۀ این وعده‌ها واقعیتی نهفته است که حالا افزون بر شماری از سیاسـیون، خود کمیسیون انتخابات نیز آن را دریافته است.
اخیراً کمیسیون انتخابات اعلام کرد که ریاست جمهوری افغانستان ارادۀ برگزاری انتخابات در سالِ روان را ندارد. به گفتۀ رییس دبیرخانۀ این کمیسیون، دولت در راستای تأمین هزینه و امنیتِ انتخابات به عنوان دو مولفۀ برگزاریِ آن هیچ کاری نکرده است. اما از آن طرف، ریاست‌جمهوری کمیسیون را به کم‌کاری در امر انتخابات متهم می‌کند و می‌گوید که کمیسیون انتخابات به وظایفِ خود در راستای برگزاری انتخابات عمل نکرده و به بهانۀ امنیت و هزینه‌های انتخابات، می‌خواهد خود را از مشکلاتِ به‌وجود آمده دور نگه دارد. درحالی‌که به گفتۀ سخنگوی رییس‌جمهوری، کمیسیون انتخابات باید تمام آماده‌گی‌های لازم برای برگزاری انتخابات را تا به حال می‌گرفت.
سخنگوی رییس‌جمهوری می‌گوید کمیسیون نه تکلیفِ خود را با حوزه‌های انتخاباتی مشخص کرده، نه تقویم انتخاباتی را منتشر کرده و نه معلوم ساخته که انتخاباتِ بعدی با چه نوع مکانیسمی انجام خواهد شد؛ با کارت‌های سابقه و یا جایگزینی برای آن در نظر گرفته شده است؟
کمیسیون انتخابات و ریاست جمهوری در حالی یکدیگر را متهم به کُندکاری در امر برگزاری انتخابات می‌کنند که بسیاری از سیاست‌مدارانِ منتقد دولت باور دارند که به اعضای کمیسیون‌های انتخاباتی فعلی نمی‌شود اعتماد کرد؛ زیرا به گفتۀ آن‌ها این افراد به صورتِ مستقیم تحت امر ریاست‌جمهوری قرار دارند و از این نهاد دستور می‌گیرند. این منتقدان می‌گویند که اگر در گذشته، کمیسیون انتخابات به صورت نسبی در اختیار ارگ و شخص رییس جمهوری قرار داشت، اما این‌بار چنان استقلالِ آن زیر سوال قرار گرفته که نمی‌توان گفت چه مقدار واقعاً کمیسیون از خود اراده و استقلال در امر برگزاری انتخابات دارد.
با توجه به این وضعیت، چگونه می‌توان از انتخاباتِ آینده سخن گفت و فکر کرد که مردم‌سالاری در کشور صدمه ندیده است؟ وقتی رییس جمهوری کشـور در پی تقلب و دست‌کاری در روند انتخابات باشد، آن‌گاه از کدام دموکراسی می‌توان سخن گفت؟ آیا واقعیت این نیست که در افغانستان بیشتر از این‌که مردم به دموکراسی بی‌باور شده باشند، اکثر دولت‌مردانِ خود هیچ اعتقادی به دموکراسی ندارند و تنها از آن به عنوان ابزاری برای رسیدن به قدرت استفاده می‌کنند.
حامد کرزی رییس جمهوری پیشینِ افغانستان همان‌قدر به ارزش‌های مردم‌سالاری اعتقاد داشت که حالا خلفِ صدقش به آن‌ها باور دارد. اعتقاد تکنوکراتِ از غرب برگشته به دموکراسی و انتخابات، در انتخابات ریاست جمهوریِ گذشته کاملاً مشخص شد و همه دیدند که او با چه مکانیسمی موفق شد که قدرتِ سیاسی را از آنِ خود کند. حالا نیز وقتی در مورد انتخاباتِ بعدی سخن گفته می‌شود، افزون بر نگرانی‌هایی که نسبت به ارادۀ دولت در برگزاری آن می‌تواند وجود داشته باشد، نگرانی‌های بیشـتری در مورد سلامتِ آن و این‌که از دست‌اندازی‌های نهاد ریاست جمهوری و شخص رییس جمهور به دور بماند نیز، به قوتِ خود باقی است. هنوز این نگرانی در میان مردم وجود دارد که با وجود رفتن به پای صندوق‌های رای، نتیجۀ انتخابات را تقلب تعیین کند. دولت اما به جای پرداختن به چنین نگرانی‌هایی و این‌که اگر روزی نسبت به انتخابات در این کشور ناباوری به وجود بیـاید، نخستین قربانیانِ آن حاکمانِ آن خواهند بود؛ تلاش دارد که باور و اعتمادِ مردم را به انتخابات و ارزش‌های مردم‎سالاری هرچه بیشتر خدشه‌دار سازد.
هرقدر در برگزاری انتخابات پارلمانی تأخیر روا داشته شود، مسلماً به همان میزان مشروعیتِ انتخابات و پارلمان بعدی زیر سوال خواهد رفت. مردم در حال حاضر به‌شدت نسبت به انتخاباتِ بعدی بی‌باور شده اند و اگر دولت نتواند و یا نخواهد که باورِ از دست رفتۀ مردم به انتخابات را دوباره احیا کند، نتیجۀ انتخابات چنان مأیوس‌کننده خواهد بود که بهتر است به گفتۀ بعضی‌ها بی‌خیال برگزاریِ آن شویم. دولت و حکومتِ موجود قبل از هر شعار و عملی دربارۀ انتخابات، نخست باید با خود کنار بیایند که آیا مردم‌سالاری را به عنوان مرکزی‌ترین ارزش در جامعه قبول دارند و یا فقط از آن برای تبلیغات و خاک پاشیدن بر چشمِ شهروندان استفاده می‌کنند. اگر به‌راستی این دولت و حکومت به دموکراسی متعهدند و انتخابات را تنها راه برای انتقالِ مسالمت‌آمیزِ قدرت و ثبات و پیشرفت در جامعه می‌دانند، به‌جای دادنِ وعده‌های سرخرمن، به تهیۀ مقدماتِ اساسیِ برگزاری انتخابات کمرِ همت ببندند و امنیت و هزینۀ انتخابات را از منابعِ درونی و بیرونی تأمین کنند. اما سپردنِ وعده‌های خلاف و حوالۀ انتخابات از سالی به سالی دیگر، هیچ معنایی جز خواندنِ فاتحۀ دموکراسی در این کشور نمی‌دهد!