در حالی که شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری می‌گوید سطح اشتراکِ مردم در انتخابات ششم میزان زیر یک میلیون بوده‌، گزارش‌ها از فعالیت‌هایِ عملیِ کمیسیونِ انتخابات حاکی از آنست که آرایِ بایومتریک‌نشده نیز در روندِ شمارشِ آرا داخل شده است.
روز گذشته، تیم ثبات و همگرایی در اعتراض به این وضع اعلام کرد که این «روند انحرافی» باید متوقف گردد و کمیسیون انتخابات بر اساسِ توافقِ قبلی می‌باید آرایِ بایومتریک‌شده را مدارِ اعتبار قرار دهد و سایر آرا را باطل بشمارد.
اکنون ‌که کمیسیون انتخابات برای اعلام نتایجِ ابتدایی به فعالیت‌هایِ خود سرعت بخشیده، یک چنین وضعیتی احتمالِ منازعه و تقابل را میان تیم‌های انتخاباتی قوت می‌‌بخشد و جامعه را نسبت به پایانِ خوشِ انتخابات نااُمید می‌سازد. مبرهن است که پایانِ خوش برای یک انتخابات، زمانی متصور است که اولاً سایه و شایبۀ تقلب، سنگین‌تر از میزان مشارکتِ مردم نباشد و ثانیاً نهادهای برگزارکننده، نظارت‌کننده و داور در امرِ انتخابات، خود در دایرۀ اتهام به تقلب و مهندسـی جای نگیرند.
در انتخابات‌هایِ افغانستان به‌طور عام و در انتخابات ریاست‌جمهوریِ ششم میزان به‌طور خاص، بدبختی و نااُمیدیِ بزرگ این است که بخش اعظم و قاطعِ تقلبات و مهندسی‌ها، با اعمال نفوذِ نامزدانِ متقلب و زورگو، در خودِ کمیسیون انتخابات صورت می‌پذیرد. چنانچه دیده می‌شود که تیم ثبات و همگرایی که در تعبیر سایر نامزدان ریاست‌جمهوری، یکی از دو تیمِ حکومتی خوانده می‌شود، حلقاتی در کمیسیون انتخابات را به داخل کردنِ آرای باطل و تقلبی در سیستم متهم می‌کند؛ اتهامی که تجارب انتخابات‌های پیشین به‌ویژه انتخابات پارلمانیِ سال گذشته می‌تواند آن را تأیید و تصدیق ‌کند.
ولی فراتر از آنچه که پیرامون دغدغۀ تفکیکِ آرای بایومتریک‌شده از غیربایومتریک ذکر می‌شود، نگرانیِ بزرگ‌تر تقلباتِ الکترونیکی با استفاده از تکنالوژی‌ها و ترفندهایِ برترِ رایانه‌یی است که صرفاً توسط هکرها و متخصصانی صورت می‌پذیرد که توانایی نفوذ در سیستم‌های کامپیوتری را دارند، به‌نحوی که تشخیصِ آن‌ها برای کاربرانِ عادی ناممکن است. در انتخابات پارلمانی گذشته، دستگاه‌های بایومتریک بیشتر حضورِ نمادین داشتند و اکثراً نه مأمورانِ کمیسیون‌های انتخاباتی آن را به گونۀ درست به کار بردند و نه نامزدان انتخاباتی بر صحت و اعتبارِ آن‌ها تأکیدِ چندانی کردند. در انتخاباتِ ششم میزان اما این دستگاه‌ها از حالتِ نمادین خارج شدند و توانستند راه را تا حدودِ زیادی بر تقلباتِ گوسفندی و به عبارتِ واضح‌تر چاق کردنِ صندوق‌ها در دشت‌ها و بیابان‌ها ببندند. از همین‌رو باید «تقلبات الکترونیکی» را دریافت؛ تقلباتی که دریافت و تشخیص و رسواسازیِ آن، افزون بر قدرت، نیاز به دانش و تخصص دارد.
اخبارِ انتخاباتی هم‌اکنون بیشتر حولِ ادعاها و کنش‌هایِ متقابلِ دو تیم انتخاباتی که از نظر سایر نامزدان «تیم‌های حکومتی» خوانده می‌شوند، می‌چرخد. یکی از این دو تیم که خود را در جایگاهی فرو‌تر و رقیب را در جایگاهِ فراتر می‌بیند، به‌طور پوست‌کنده از این می‌هراسد که کمیسیون انتخابات به نفعِ آقای غنـی تقلب کند و تمام تلاشش برای جلوگیری از این کار را به تقدیسِ آرای بایومتریک معطوف کرده است. اما از آن‌جا که دورۀ تقلباتِ گوسفندی به‌سر آمده ولی نیت و انگیزۀ تقلب قویاً پابرجاست، آنچه که برای جامعۀ افغانستان و نخبه‌گانِ آن‌ها دغدغه است، نفی و ذمِ تقلب در همۀ اشکال و صورت‌هایِ آن و تمثیلِ آرای پاکِ مردم است. از این‌رو به این تیم و همۀ تیم‌های دخیل در انتخابات تذکر داده می‌شود که در انتخابات ششم میزان، متقلبان از مرحلۀ گوسفندی به مرحلۀ الکترونیکی گذار کرده‌اند. در چنین مرحله‌یی جرثومۀ تقلب خود را به سلاحِ دانش و تخصص مجهز می‌سازد و با استفاده از تکنیک‌ها و ترفندهای کامپیوتری، به‌جای تقلب در فضای فیزیکی، در فضای سایبری دست به تقلب و مهندسیِ نتایج می‌زند. برای جلوگیری از یک چنین اتفاقی، می‌باید همۀ نامزدان با اتکا به نیروهای متخصص، پاسدار و جویای آرایِ پاکِ خود باشند.