رییس حکومت وحدتِ ملی طی یک اعلامیه از معترضان خواسته است که هرچه زودتر خیمه‌های‌شان را بردارند. در این اعلامیه گفته شده است که راه‌بندان از طریق خیمه‌های معترضان، دیگر قابل قبول نیست.
این اعلامیه درحالی صادر شده که فقط یک خیمۀ اعتراضیِ رستاخیزِ تغییر در سطح پایتخت باقی مانده و سایر خیمه‌ها و یا چادرهای دیگر از سایر مناطقِ کابل برداشته شده است. اکنون اما گزارش‌هایی مشعر اند که بعد از اعلامیۀ ریاست جمهوری، درخواست‌های زیادی از طرفِ برخی از اعضای مجلس نماینده‌گان و برخی شخصیت‌های سیاسی صورت گرفته است تا هرچه زودتر یگانه خیمۀ اعتراضی نیز برداشته شود. شماری از نماینده‌های مجلس از معترضان خواسته‌اند که به تعلیق وظایفِ دو تن از فرماندهان کابل (فرمانده گارنیزیون و فرمانده امنیه) بسنده کنند و خیمۀ مرکزی‌ را هم بردارند. آنان استدلال می‌کنند که در شب و روزهای عید نباید راه‌ها به روی مردم بسته باشد.
سایر خیمه‌های معترضان نیز به درخواست همین اعضای مجلس برداشته شده است.
بیش از پانزده روز است که معترضان خواست‌های‌شان را از طریق برافراشتن خیمه‌هایی در کابل عنوان کرده‌اند و خواستار تغییراتی در نهادهای امنیتی شده اند، اما چنان به نظر می‌رسد که ریاست جمهوری اصلاً توجهی به مطالباتِ معترضان ندارد و در عین حال سعی دارد که فشارهایی را به هدف برداشتنِ خیمه‌های معترضان اعمال کند. تنها دلیلی هم که از جانب ارگ مطرح می‌شود این است که این خیمه راه‌بنـدان ایجاد کرده است.
شکی نیست که خیمۀ مرکزی معترضان سبب یک سلسله راه‌بندی‌ها در اطرافِ خودش می‌شود، اما بخشِ بزرگِ راه‌بندیِ موجود در سطحِ شهر توسط موانع کانتینری، سمنتی و واسطه‌یی‌ِِ گارنیزیون کابل و ارگ ایجاد شده است. بنابراین ارگ ریاست جمهوری اگر به‌راستی در پیِ حلِ مشکلِ راه‌بندان است، باید در قدمِ نخست کانتینرها و موانعِ تازه ایجاد شده را بردارد و بعد هم برخی از جاده‌ها و سرک‌هایی را که توسط برخی از مقامات و ادارات بند شده اند، باز کند. اما مهم‌تر از این‌ها این است که آقای غنی به‌جای این‌که از برافراشته بودنِ خیمه بنالد، باید اصلِ مشکل را بجوید و به اجابتِ حداقل خواست‌هایی که مطرح شده اند، بپردازد تا معترضان خود خیمه‌های‌شان را برچینند.
اما اگر ارگ همچنان به قلدری و بی‌توجهی به خواست‌های مدنیِ شهروندان ادامه دهد، شکی نیست که اعتراض‌ها وسعت خواهد یافت و آن‌گاه گِرهی که به دست باز می‌شد، به دندان هم باز نخواهد شد. ارگ ریاست جمهوری اگر قلدرمآبانه و ملیشه‌گرایانه در برابر مردم عمل کنـد، افغانستان به دامنِ بحران‌هایی سقوط خواهد کرد که مهارِ آن‌ها ناممکن است. از جانب دیگر، معترضانی که از آدرس خیمه دادخواهی می‌کنند، باید هوشیار باشند که خامِ سیاه‌بازانِ عرصۀ سیاست و آنانی نشوند که صد دام و دانه در راستای منافعِ خود بر مسیرِ آنان پهن کرده‌اند. این معترضان باید ثابت کنند که سرمشقِ خوبی برای مبارزه و عدالت‌خواهیِ مدنی در کشور اند و به هیچ قیمتی از صداقت در اهداف و پاکی در شـیوۀ مبارزه عدول نمی‌کنند. آن‌ها باید مردم و مطالباتِ برحقِ آن‌ها را محورِ مبارزه قرار دهند و قدم‌های خود را متناسب با خواستِ اکثریتِ جامعه بردارند. معترضان باید قاطعانه به ارگ بفهمانند که از حیله و دسیسه و تهدید و تطمیع دست بردارد و تحققِ مطالباتِ مردمی را به عنوانِ تنها راهِ پایان دادن به وضعِ موجود روی دست بگیرد.
با این حساب، می‌توان گفت که هم ارگ و هم معترضان در یک نقطۀ حساس و یک آزمونِ سرنوشت‌ساز قرار گرفته‌اند و تاریخ دربارۀ آن‌ها و کارنامۀشان قضاوت خواهد کرد!