روز گذشته (پنجشنبه، ۲۳ سرطان) چهارمین نشست بین‌المللیِ آسیای میانه و افغانستان با شرکتِ مقامات و کارشناسانی از کشورهای منطقه برای مدتِ دو روز در شهر بامیان آغاز به کار کرد. در این نشست که از سوی مرکز مطالعاتِ استراتژیکِ افغانستان برای بررسی شیوه‌های مبارزۀ موثر با تروریسم در منطقه برگزار شد، رییس اجرایی دولت وحدتِ ملی کشور نیز حضور داشت و به ایراد سخنرانی پرداخت.
داکتر عبدالله عبدالله رییس اجراییِ دولت وحدت ملی در این نشست گفت که در مبارزه با تروریسم در منطقه اشتباهاتِ زیادی از سوی کشورهای مختلف صورت گرفته که تنها یک کشور نه، بلکه همه متضرر شده‌اند. او گفت که افرادی از تمامی منطقه در بین گروه‌های تروریستی هستند اما بخش زیادی از بارِ جنگ با آن‌ها به دوش مردمِ افغانستان گذاشته شده است. آقای عبدالله ضمن تأکید بر لزوم همکاری و همگرایی منطقه‌یی در جنگ با تروریسم، به تشریح وضعیتِ جهان و منطقه و چگونه‌گی شکل‌گیری تروریسمِ نوین و چالش‌های برآمده از آن پرداخت. او گفت که تحولات جهانی در دهه‌های اخیر از جمله پایان جنگ سرد، چالش تروریسم در آغاز قرن ۲۱، وضعیت افغانستان، رشد القاعده، به میان آمدنِ داعش، مذاکرات هسته‌یی ایران، آغاز به کار جادۀ ابریشم از سوی چین و کاهش بهای نفت، همه ضرورتِ گفت‌وگوهای منطقه‌یی را یادآوری می‌کنند.
رییس اجرایی افغانستان خاطرنشان ساخت که عمده‌ترین اشتباهِ کشورهای منطقه در مواجهه با تروریسم، تفکیک قایل شدن میان گروه‌های تروریستی و یکی را بر دیگری رجحان دادن است. او افزود که بعضی از کشورها در منطقه میان داعش و طالبان که تفاوتِ زیادی با یکدیگر ندارند، بر اساس منافعِ محدودشان تفاوت قایل می‌شوند و همین سرچشمۀ اشتباهاتِ بزرگِ منطقه در قبال تروریسم است.
چنین سخنانی در این نشست درحالی ابراز می‌شود که افغانستان به شهادتِ همۀ تحلیل‌گران، به میدان جنگ‌های نیابتیِ قدرت‌های منطقه‌یی و جهانی تبدیل شده و همین مسأله رویکرد گزینشی و ترجیحیِ منطقه در قبال گروه‌های تروریستی را توجیه می‌کند. این مسأله از یک‌سو و رقابت‌ها و منازعاتِ بی‌پایانِ داخلی بر سرِ قدرت از سوی دیگر، همه وضعیتِ افغانستان را در یک گرهِ کور و مبهم قرار داده است.
اگر فرض را بر این بگیریم که نشست‌هایی از این دست و سخنانی به آن وجاهت در پیوند به مبارزۀ موثر با تروریسم بتواند کشورها و قدرت‌های منطقه را به همگرایی در سرکوبِ تروریسم راضی بسازد، انحصار قدرت و استبداد و قوم‌گراییِ رو به رشد در حکومتِ موجود و پاشیده‌گی‌های سیاسی ناشی از آن‌ها نیز می‌تواند قوتِ تروریسم در افغانستان را تأمین و تضمین کند.
آقای غنی در چند سال عمرِ دولتِ موجود، تمامِ سعی و تلاشش را به دور زدنِ توافق‌نامۀ سیاسیِ تشکیل دولت وحدتِ ملی و به حاشیه راندنِ شرکای قدرتش معطوف کرده است. اوجِ این تلاش‌ها را ما در بی‌خاصیت ساختنِ نهاد ریاست اجرایی به عنوان پایۀ ۵۰ درصدیِ قدرت در دولتِ کنونی شاهد هستیم. چنین تلاش‌هایی، تأثیر مستقیم و ناگوارش را بر جبهات جنگ و اوضاع امنیتیِ کشور گذاشته است. حتا در بازی‌های به‌راه افتاده توسط آقای غنی برای قبضۀ بیشترِ قدرت و صلاحیت، اتخاذ رویکرد دوگانه در برابر تروریسم و ترجیح طالب بر داعش، به‌نحوی توجیه و تقویت شده است.
با این اوصاف، برگزاری چنین نشست‌هایی در رابطه با تروریسم و به زبان راندنِ سخنان نیکو و شکوه‌آمیز، قبل از همسایه‌گانِ طماع، مردمِ افغانستان را به یادِ اشتباهات و کژروی‌های متداومِ حکومت در قبال مسألۀ تروریسم، تأمین ثباتِ سیاسی و امنیتِ عمومی می‌سازد. ‌خوب است مرکز مطالعاتِ استراتژیک افغانستان و همین‌طور رییس اجرایی کشور، قبل از قبولِ زحمت دربارۀ همگرایی منطقه‌یی و بین‌المللی، به نصیحتِ جناحِ انحصارگرِ ارگ و آقای غنی مبنی بر همگرایی داخلی و ملی بپردازند تا پس از رسیدن به این مهم، نصیحت‌ها و راهکارها و سفارش‌های بزرگ‌ترمان برای مقامات و کارشناسانِ منطقه‌یی، ارزشِ شنیدن و تأمل را پیدا کنـد.