از بیست‌و‌سومین سالروز شهادت عبدالقهار عاصی شاعرِ نام‌دار زبان فارسی در کابل گرامی‌داشت شد.
در این برنامه که ده‌ها تن از علاقه‌مندان عاصی، دانشجویان، پژوهش‌گران و سیاست‌مداران اشتراک کرده بودند، از عاصی به عنوان شاعر آزاده، مبتکر و پُرکار یاد کردند.
سخنرانان این محفل به این باور بودند که صداقت عاصی، او را به پله‌های بلند شهرت و محبوبیت رساند و از او شاعر پُرآوازه‌یی ساخت.
نجیب بارور از برگزار کننده‌گان این محفل گفت که بی‌گمان قهار عاصی یکی از شاخه‌های بلند شعر افغانستان بود که هیچ‌گاهی سرش به زمین فرود نیامد. وقتی شعر قهار عاصی را می‌خوانیم، با صمیمتی پُر از عشق و صداقت مواجه می‌شویم که در واژه‌‌واژۀ سروده‌هایش موج می‌زند.
به گفتۀ آقای بارور: شک دارم که شفافیّت آب دریای پنجشیر و صمیمت درخت‌ها و باغچه‌های ملیمه{زادگاه عاصی} برای پرورش روح سرکشش نقش نداشته باشند. عاصی، روستازادۀ متعهد و صادق بود. به آنچه داشت، تظاهر نکرد و همیشه به دنبال نداشته‌هایش بود. شعر عاصی، شعر آزاده‌گی و آزاد زیستن است. او در ناهنجارترین روزگار زیست و ناهنجاری‌های اجتماعی را بی‌‌هیچ‌گونه هراس در زیر ریش حکومت استبدادی وقت فریاد زد.
دکتر سمیع حامد، از شاعران و منتقدان معروف افغانستان و یکی از سخنرانان این محفل گفت: عاصی شاعر دوران گذار بود و از این‌رو، شعر او مانند زنبور عسلی بود که از هر گُلی شیره‌های شعریت را بر می‌داشت و به همین سبب است که اثرگذاری زیادی در کارهایش دیده می‌شود.
به باور آقای حامد: عاصی شاعر مقاومت است که فوق‌العاده روح استبدادستیز داشت و در ضمن، عرفان‌گرا نیز بود. به گفتۀ او، از لحاظ اندیشه‌گی، عاصی به این باور بود و همواره می‌گفت که عرفان ما عرفان جنگ و شکوه است.
سمیع حامد خاطر نشان کرد که عاصی از لحاظ سیاسی ضد حاکمیتی بود که بر مردم ستم و استبداد روا می‌داشتند و همیشه در رفتار و اشعارش این ضدیت را نشان داده است.
امرالله صالح، رهبر روند سبز در این محفل گفت که قهار عاصی به پیروی از فردوسی، تاریخ هزاران سالۀ فارسی زبانان را با شعرهای نمادین خود به تصویر کشید و این تاریخ را هم‌چون تابلوی زیبا، دل‌نشین و ماندگار نقش کرد. به باور او: عاصی دغدغۀ هویت داشت و او با دنبال هویت فارسی بود.
آقای صالح به این باور است که قهار عاصی در لابه‌لای شعرهایش در برابر تهاجم اسکندر، در برابر استیلای اموی‌ها، ستیز با خلیفه که در ادبیات مقاومت نمادی از ظلم و خودخواهی است، تهاجم انگلیس و در برابر تهاجم شوروی‌ها به افغانستان مبارزه کرد و به نکوهش آنان پرداخت.
رهبر روند سبز از عاصی به عنوان شاعری یاد کرد که با واقع‌بینی به موضوعات نگاه می‌کرد و اگر روزگاری از حکومت حزب دموکراتیک خلق انتقاد می‌کرد و مجاهدان را هم‌سو با فکر خود می‌پنداشت، پس از دیدن عمل‌کرد شماری از گروه‌های مجاهدان افسرده شده و به انتقاد از آنان پرداخت.
در ادامۀ این محفل، رحمت‌الله بیگانه از یاران قهار عاصی صحبت کرد و گفت: صداقت عاصی، او را به پله‌های بلند شهرت و محبوبیت رساند. عاصی کوتاه زیست، اما در این عمر کوتا،ه اثر گران‌باری را به دوست‌داران شعر به جا ماند.
به گفتۀ آقای بیگانه: عاصی از دوبیتی شروع کرد، به تغزل و ترانه رو کرد، به شعر نیمایی و سپید پرداخت. او در اوزان مختلف شعری تجربه کرد و اما خیلی موفق به‌درآمد.
او گفت: وقتی عاصی غزل واره‌یی را می‌سرود، کلمات در سروده‌اش می‌رقصیدند. آقای بیگانه یادآور شد که عاصی، زادۀ روزگار تلخی‌ست که سیاست‌مداران ناقابل و هرزۀ آن را به این سرزمین ارزانی کرده بود. عاصی فریادی بود از گلوی آزادی. عاصی بی‌رحمانه بر زمان و سیاست‌مداران تاخت و زمان خود را به نقد و بررسی گرفت.
احمدضیا رفعت و رحمت‌الله بیژن‌پوز نیز روی بی‌توجهی‌ها عاصی در امر تکنیک‌های رسمی سرودن انگشت گذاشته و از خاطرات خود با او یادآوری کردند.
احمدضیا رفعت، استاد دانشگاه و از منتقدان ادبی در بخشی از سخنانش گفت: عاصی بسیار تنوع‌طلب بود و در حوزۀ فرم به دنبال اشکال گوناگون قالب شعری رفته است و این موضوع سبب شده تا او در هیچ‌یک از قالب شعری، شاعری شاخص نشده است.
عبدالقهار عاصی به سال ۱۳۳۵ خورشیدی در دهکدۀ ملیمه از توابع ولایت پنجشیر به دنیا آمد. از قهار عاصی به عنوان شاعر نوگرا و کلیشه‌شکنی یاد می‌شود که در قالب‌های کهن نیز شعر سروده است.
عبدالقهار عاصی، بزرگ شده و درس خواندۀ کابل و از فعالان شعر افغانستان در دهۀ شصت و اوایل دهۀ هفتاد خورشیدی به شمار می‌رود. شعرهای عاصی غالباً از کلیشه‌ها و چارچوب‌های پیش‌ساختۀ شاعران هم روزگارش بیرون می‌زند و به همین لحاظ، کمتر می‌توان این شاعر را به هنجارهای معمول، وفادار دید.
یکی از راکت‌های طرف‌های درگیر در جنگ‌های کابل به تاریخ شش میزان ۱۳۷۳ خورشیدی جان او را گرفت. از عاصی چندین مجموعۀ شعر و یک کتاب خاطره به یادگار مانده است.
گفتنی است که برنامۀ گرامی‌داشت از بیست‌وسومین سالروز شهادت قهار عاصی با توزیع تحایف و افتتاح نمایشگاه کتاب به پایان رسید. برگزار کننده‌گان محفل گرامی‌داشت از سالروز شهادت قهار عاصی به همین مناسبت همه‌ساله «جایزۀ قهار عاصی» را به شماری از عکاسان، داستان‌نویسان و شاعران می‌دهند که جایزۀ شعر امسال را بانو لیمه افشید، دانشجوی خبرنگاری دانشگاه کابل به دست آورد.
یادداشت‌های محفل گرامی‌داشت از بیست‌وسومین سالروز شهادت قهار را عاصی با شعری که لیمه افشید که هم‌زمان با به دست آوردن جایزه زمزمه کرد، به پایان می‌برم.
تو آفتاب منی، آفتاب کوچک من
بمان و زنده‌گی‌ات را بتاب کوچک من
ادامه راه ظریفی‌ست بین خنده و اشک
دوام شادی و عشق و عذاب کوچک من
به ماهیان دل باتلاق فکر بکن
به ماه تر شده در منجلاب کوچک من
بجنگ و پیش برو، پیشتر، ادامه بده
به جنگ با جهت تند آب کوچک من
بجنگ و غرق بشو
غرق
غرق
غرق
بساز
از اختناق درونت حباب کوچک من
به لحن جاری این خون گرم گوش بده
به لحن جاری حال خراب کوچک من
له لا له لا له له لالا بخواب دردت را
بخواب کوچک مادر بخواب کوچک من