رهـبرى موجود، بى‌تفاوت به سرنوشت مردم، نه درک درستى از وضعیت دارد، نه تدبیر، نه بینش، تا هـنوز چتر واحدى به نام دولت ملى ایجاد نتوانسته است. دشمن دقیقاً از هـمین خالیگاه کشور را به میدان جنگ و خون مبدل ساخته است.
بارهـا به دوستان بین‌المللى افغانستان خاطرنشان ساخته‌ام، از دلایل اصلی این‌که با وجودِ سرمایه‌گذاری‌های کلان شما و پس از این همه سالیان دراز، هنوز هم هـمۀ مان در درون بحران دست و پا می‌زنیم، در تمرکز سرمایه‌گذاری شما بالای یک عدۀ انگشت‌شمارِ افغان‌های آمریکایی بیگانه با نبض تحولات افغانستان از یکسو، و تلاش اکثر رهبران داخل در رقابت برای وابستگی بیشتر از سوى دیگر، هر دو باعث عمیق‌تَرشدن فاصله میان نظام و مردم و مزمن‌شدن بحران گردیده است .
راهبردِ یاد شده، رهبران افغانی را برآن داشته است تا از رهگذرِ اتخاذ سیاست میان‌بر و اتکاء به پوپولیزم واردِ قلمرو همسویى با آمریکا شوند و با استفاده از آن، زمینه های دسترسی بیشتر به قدرت و منابع را به چنگ آورند. آنها به جای این‌که در برابرِ کشور مسئول و برای مردم پاسخگو باشند، به این فساد بزرگ سیاسی متوسل می‌شوند و از قدرت به دست آمده در مسیرِ انحرافی, کُل جامعه را دچار آلودگی می‌کنند. دولتمردان ما حتی در تبلیغ یک تماس کاری شما، از گزافه‌گویی و جنگ روانى علیه مردم خودشان دریغ نمی‌کنند.
ادامۀ این موضع گیرى‌هاى مهـره‌هـاى رهـبرى حکومت، سرانجام شما را در مقابل مردم قرار خواهد داد، چنانچه چهـار دهـه قبل، رهبران حزب دیموکراتیک خلق، مردم را در مقابل شوروى وقت قرار داد.
البته با درنظرداشت این تفاوت که رهـبرى رژیم چپى‌هـا یکدست و سازمان یافته بود، اما رهـبرى رژیم موجود تا هـنوز از بن بست درونى خود بیرون نشده، چند دست، تنش زأ، بدون درک واقعى از وضعیت کشور و تدبیر براى برون رفت، فقط هـرازگاهـى به پوپولیزم و تضرع و یا هـم تهـدید از آدرس شما متوسل می‌شوند.