پنجشنبۀ گذشته، گروه سفیرانِ جوانِ صلح در کابل اعلام کردند که در نظر دارند پیام صلحِ افغانستان را رکاب‌زنان به چندین کشور برسانند. این گروه که جوانانِ ورزشکارِ افغانستانی اند، رکاب‌زنان به چهارراهی مسعود بزرگ رسیدند و در آن‌جا با برافراشتن پرچم افغانستان، سازمان ملل و پرچم هشت کشوری که قرار است از آن‌ها رکاب‌زنان عبور کنند، برنامۀشان را افتتاح کردند. این گروه از ورزشکاران دوچرخه‌سوار، با افراشتنِ این پرچم‌ها در چهارراهی مسعود بزرگ خواستند چهرۀ جنگ برای صلح را به نمایش بگذارند. این حرکتِ نمادین که به حمایتِ مالی یوناما صورت گرفته است، نشانگرِ آن است که نسل جدید، بیشتر از هر چیزی به صلح می‌اندیشند و از هر اقدامی برای دست ‌یافتن به چنین ارزشی دریغ نخواهند کرد.
این دوچرخه‌سواران با رسیدن به هر کشوری، دو ورزشکارِ دیگر را با خود همراه می‌سازند و به رکاب‌زنی ادامه می‌دهند تا پیـامِ مردم افغانستان را به جهانیان ابلاغ کنند. چنین کارزارهایی برای صلح می‌توانند نگاهِ جهان را بیش از پیش به کشوری معطوف کنند که به صلح نیاز دارد و بایستی این مردمِ مستحق، به صلح دست یابند.
بسیاری‌ها می‌گویند که دست یافتن به صلح در افغانستان، رویایی بیش نیست؛ اما این تلاش‌ها می‌توانند به‌مراتب موثرتر از تلاش‎‌های بی‌ثمری باشند که طی سال‌ها دولتِ افغانستان زیر نامِ تلاش‌های صلح‌خواهانه انجام داده و صدها میلیون دالر را نیز به مصرف رسانده است. برای دست‌یافتن به صلح، در قدم نخست، به فرهنگ‌سازی نیاز است و اگر این فرهنگ در افغانستان شکل بگیرد، صلح نیز محقق خواهد شد. اما متأسفانه اکنون ذهنِ مردم افغانستان به جنگ خو کرده است و فقط با کارهای فرهنگی و ذهنیت‌ساز می‌توان اذهانِ خوکرده به جنگ را به صلح و دوستی سوق داد و بسترهای استفادۀ ابزاریِ جنگ‌طلبان از جوانان را برچید. دولت افغانستان طی این سال‌ها به فرهنگ‌سازی بی‌توجه بوده و بدتر این‌که حلقات و گروه‌هایی در مرکز و حاشیۀ آن، به هواخواهی از فرهنگِ جنگ و خصومت، بیش از پیش در جامعه فعال شده‌اند.
مردم افغانستان هم‌اکنون با سیاستِ تفرقه ‌بیـنداز و حکومت کنِ رسمی مواجه اند. با چنین سیاستی ابداً کبوترِ صلح در آسمان افغانستان بال نمی‌گشاید. از جانب دیگر، درایتِ سیاسیِ دولت نیز در زمینۀ صلح طی این سال‌ها بسیار ضعیف و نزدیک به صفر بوده است؛ ورنه با این‌همه پول و امکاناتی که به شورای نام‌نهادِ صلح سرازیر شد، می‌شد برنامه‌های صلح‌خواهانۀ فرهنگی و ریشه‌مندِ فراوانی را طراحی و موفقانه به منصۀ اجرا گذاشت.
اکنون ورزش‌کارانِ جوانِ کشور برای جبرانِ این کم‌کاری و بی‌توجهی پا به رکاب شده‌اند و می‌خواهند طی یک سفرِ نمادین نیاز افغانستان به صلح را به جهانیان مطرح کنند. شایسته است که این حرکتِ مدنی مورد حمایتِ دولت و مردم افغانستان هم قرار بگیرد. افتتاح این برنامه از چهارراهی مسعود بزرگ نیز به معنای آن است که نسل جوانِ افغانستان درک کرده که چه کسانی برای صلح در کشور تلاش کرده‌اند و حتا در این راه جان داده‌اند و حالا هم می‌دانند که چه کسانی برای جنگ تلاش می‌کنند و هر روز بذر نفاق می‌افشانند.
بدون شک صلح موهبتی بزرگ است که بدون صداقت و فداکاری و قبولِ رنج و زحمت به‌دست نمی‌آید. دولت افغانستان به دلیلِ تهی بودن از این عناصر، کمترین موفقیت در دست‌یابی به صلح هم نداشته است. شعارها و حرکت‌هایِ مردم‌فریبانه‌یی که فقط مصارفِ گزافِ مالی را در پی داشته، نه‌تنها صلح را قریب و دست‌یاب نساخته، بلکه آن را در هیأتِ ابزاری برای بازی‌ها و حرکت‌های سیاهِ سیاسی، بیش از پیش بعید و نایاب ساخته است.
با این اوصاف، اگر مردم افغانستان همانند دوچرخه‌سوارانِ جوان، با آگاهی و درایتِ کامل هرکدام به طریقی پا در رکابِ صلح نگذارند، دولت افغانستان و جامعۀ جهانی، صلح را به خانه‌هایِ این سرزمین سوغات آورده نمی‌توانند. مردم می‌توانند با تأکید بر پیوندها و اشتراکاتِ بی‌شمار و پرهیز از اختلافات جزیی و موردی، اولاً صلح را در فرهنگِ بومیِ خود نهادینه بسازند و ثانیاً به سیاست‌هایِ احیاناً حمایتیِ دولت و جامعۀ جهانی نیز سمت‌وسو دهند.