گزارش می‌رسد که گویا حکومت، ضرب الاجل استفاده از قوت نظامی را برضد مقاومت مردمی بلخ اخطار داده است.
سخن ما این است که مقاومت بلخ، فقط درحد مقاومت یک والی و یا یک ولایت، در مقابل یک دولت قانونی، یک دست، مقبول، سربراه و مشروع نیست، بلکه فریاد، اعتراض و ایستادگى مردم به خاطر وضعیت نابسامان کشور و نا امیدى عمومى می‌باشد. این بیداری و مقاومت، توسل به زور عسکری را برنمی‌تابد و کوچکترین اشتباه در این مسیر، به معنی جنگ علیه مردم تلقی گردیده، ابعاد و گسترۀ بحران را وسیع تر و معضل را پیچیده تَر می‌سازد.
بن‌بست بیش از یک ماه، سیطرۀ مقاومت را در شمال و بیداری مردمى را در سرتاسر کشور پخش نموده است. وضعیت رو به وخامت کشور نه با زور سر نیزۀ حکومتى، نه با خاک پاشیدن به چشم مردم و توطیه و نه هم با دیپلماسی محدود مذاکرات دو طرف قابل حل پایدار است، بلکه در مقیاس یک معضل بزرگ ملی که طى مدت سه سال اخیر به اوج خود رسیده است، اکنون نیازمند یک راهکار ملی کلان میباشد که ابتدأ این را باید برسمیت شناخت.
سالهاست که تأکید داشته‌ایم و هژده ماه قبل در روز شهادت قهرمان ملی و هفتۀ شهید فریاد کشیدیم که توافقنامۀ تشکیل دولت وحدت ملى را عملی سازید و رأی به گروگان گرفته شدۀ میلیون ها شهـروند مان را قبل از اینکه کشور بار دیگر به بحران برود آزاد سازید تا مردم خود را در دولت، در تصمیم گیری هـا و سیاست گذاری هـاى کشورى ببینند.
امروزه پیشنهاد اصلی ما به رهبری حکومت این است که با کنار رفتن از منبر استبداد و تمامیت خواهی، کشور را از انحصار چند فرد معدود بیرون سازید، از ماجراجویى، بى ثبات سازى و نفاق افگنى دست بردارید و به حال این مردم دل بسوزانید.