ناوقتِ شنبه شب، چند حمله کنندۀ انتحاری مجهز با تجهیزاتِ مخرب وارد هوتل انترکانتیننتال شده و ده‌ها تن از مشتریان این هوتل را به گروگان گرفتند. گفته می‌شود که مهاجمان چهار تن بودند که یک تن آنان در لحظات نخست از سوی محافظانِ هوتل از پا در می‌آمد؛ اما سه تروریست دیگر تا ناوقت‌های دیروز نیز با نیروهای امنیتی درگیر بودند. گزارش‌های نخستین حاکی از کشته شدن پانزده تن در این حمله بود.
دو مین‌بار است که از آغاز حکومت وحدت ملی تا کنون، هوتل انترکانتیننتال مورد حملۀ گروه‌های مسلح قرار می‌گیرد. هوتل مکانی انترکانتیننتال است که بیشتر میزبانِ نخبه‌گان سیاسی و حکومتی و نیز خارجی‌ها می‌باشد. این هوتل در قلب پایتخت موقعیت دارد و باربار حمله به آن، پرسش‌های جدیی را در اذهان مردم به وجود آورده است. پرسش‌هایی که همیشه بعد از حمله‌های انتحاری و تروریستی مطرح شده است، اما هنوز کسی به این پرسش‌ها پاسخ نگفته و همچنان همانند یک معادلۀ پیچیده و لاینحل، در ذهن‌ها باقی مانده است. ورود مهاجمان مسلح با تجهیزات نظامی و مخرب واقعاً پرسش‌برانگیز است. حملاتی از این دست، باورمندی «نسبی» به نهادهای امنیتی را صدمه هم می‌زند.
متأسفانه دیده می‌شود که حکومت وحدت ملی برای تأمین امنیت در افغانستان، نه راهبردی ندارد و ادعاهای مبتنی بر «استراتژی ملی» مبارزه با تروریسمِ حکومت نیز یک توهم و خیال است. سالانه میلیاردها دالر خرج تجهیز و آموزش نیروهای امنیتی و استخباراتی می‌شود، اما دیده می‌شود که با آن‌هم، چیزی به نام «تاکتیک»، «استراتژی» و «توانایی کشف» در بساط نهادهای امنیتی دیده نمی‌شود. مشخص نیست که حکومت میلیون‌های دالر پول برای تأمین امنیت شهرها را به کجا و با چه روشی مصرف می‌کند که شهروندان نمی‌توانند به امنیت دستیابند.
یک روز پس از حمله به ریاست امنیت رجال برجسته بود که حکومت وحدت ملی، اولویت خود را از صلح به جنگ تغییر داد و گفت که بعد از این، رویکرد نیروهای امنیتی کشور، تهاجمی خواهد بود و آنان با راه‌اندازی حمله‌های تهاجمی، کشور را از وجود تروریستان پاک خواهد کرد؛ اما عملاً دیده می‌شود که نیروهای امنیتی کشور هنوز هم در موضع تدافعی قرار دارد و هیچ‌گونه تغییری در استراتژی جنگِ حکومت به وجود نیامده است. حمله‌های پی‌هم در پایتخت و نیز تهاجم گروه‌های تروریستی در شماری از ولایات، نشان می‌دهد که هنوز استراتژی امنیتی حکومت، استراتژی تدافعی است و به همین خاطر، گروه‌های تروریستی توانسته اند ابتکار عمل را در دست بگیرند و لسوالی‌ها، ولایت‌ها و حتا پایتخت کشور را مورد حمله‌های تهاجمی و انتحاری قرار بدهند و دامنۀ خشونت‌ها را تا نزدیکی‌های کاخ ریاست‌جمهوری برساند.
دیده می‌شود که آنچه از وضعیت این روزهای کشور بر می‌آید این است که تنش‌های سیاسی به شدت بر وضعیت امنیتی کشور تأثیر گذاشته و موجب وخیم‌تر شدن وضعیت امنیتی گردیده است. رهبران حکومت درگیر بازی‌های سیاسی درون‌حکومتی و بیرون‌ حکومتی هستند و تأمین امنیت کشور را به فراموشی سپرده اند. انگار مقامات حکومتی به یاد ندارند که امنیت یکی از اولویت‌های آن‌ها بود و این روزها این اولویت حکومت، به شدت با چالش مواجه شده است و چیزی نمانده است که دامنۀ خشونت‌ها تا دم دروازۀ دفتر آن‌ها برسد و آن‌ها هنوز هیچ تدبیری در این راستا نسنجیده اند و هنوز هم در لاک بازی‌های سیاسی درون‌ حکومتی هستند.
حدود یک ماه اخیر، شهر کابل گواه چندین حملۀ انتحاری خونین بود؛ حمله مرکز فرهنگی تبیان و حمله در منطقۀ بنایی دو نمونۀ آن است؛ اما هنوز کسی نمی‌داند که چگونه تروریستان توانستند در قلب پایتخت نفوذ کنند و خونین‌ترین حمله‌های انتحاری را انجام دهند و ساعت‌های طولانی با نیروهای امنیتی افغانستان جنگ کنند؟ هنوز هیچ مقام امنیتی در رابطه به این رویدادها، ناتوانی و بی‌مسوولیتی‌اش را نپذیرفته و از وظیفه‌اش کنار نرفته است.
چرا مسوولان امنیتی کشور نمی‌توانند اذعان کنند که آنان نتوانسته اند از حملات انتحاری بالای شهروندان کابل جلوگیری کنند و در این راستا کوتاهی کرده اند؟ آیا لازم نیست که بعد از جاری شدن این‌همه خون در خیابان‌های کابل، مقامات امنیتی شهر کابل مورد بازپرسی و تحقیق قرار بگیرند و از آنان پرسیده شود که چرا نتوانسته اند از چنین رویدادهای خون‌بار، جلوگیری کنند و جان ده‌ها تن از شهروندان کابل را حفظ کنند؟
یک واقعیت دیگر نیز وجود دارد و آن این‌که حمله به هوتل ی انترکانتیننتال ک روز پس از آن صورت می‌گیرد که در نشست شورای امنیت سازمان ملل در پیوند به وضعیت افغانستان برگزار شده بود، پاکستان به عنوان «مرکز اصلی هراس‌افگتی» یاد شده بود. به نظر می‌رسد که پاکستان در واکنش به نشست شورای امنیت سازمان ملل و نیز فشارهایی که اخیراً امریکا بر این کشور وارد کرده، دست به تشدید حملات در افغانستان زده است. اما هرچه باشد، وظیقه و مسوولیت نهادها امنیتی و استخباراتی افغانستان است تا هرگونه توطیه و حمله در هر گوشۀ افغانستان را کشف و خنثا بسازد.
از زمان وقوع حمله به هوتل انترکانتیننتال، هزاران تن از شهروندان در رسانه‌های اجتماعی می‌پرسند که چگونه ممکن است مهاجمانِ مسلح با تجهیزات نظامی و مخرب وارد این هوتل شدند؟ آنان از حکومت پاسخ می‌خواهند و سران نهادهای امنیتی و استخباراتی مجبور اند در برای این پرسش‌ها پاسخ بگویند. شهروندان هر روز بیشتر از پیش از وضعیت ناگوار امنیتی متأثر می‌شوند و امیدها و آرزوهای‌شان را از بین رفته می‌بینند؛ آنان از یک‌سو شاهد افزایش حملات خشونت‌بار تروریستی هستند و از سوی دیگر، می‌بینند که حکومت هیچ‌گونه تدبیری برای تأمین امنیت نمی‌سنجند. این وضعیت یأس و ناامیدی را بیشتر در جامعه حاکم کرده است.
انتظار می‌رود حکومت افغانستان به جای محکوم کردن حملات پی‌هم در کشور، در پی ریشه‌یابی مشکلات امنیتی باشد، عوامل اصلی افزایش ناامنی‌ها را جست‌وجو کرده، در راستای تأمین امنیت کشور وارد عمل شوند و از لاک تنش‌های درون‌حکومتی بیرون بیاید. تداوم این وضعیت به هیچ‌وجه برای شهروندان قابل قبول نیست و دامنۀ بی‌اعتمادی‌ها به حکومت به ویژه نهادهای امنیتی را نیز افزایش خواهد داد.